Τῇ ΙΒ’ (12ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας τοῦ Ἐλεήμονος.

Ὁ δὲ Διάκονος, αἰσχυνθεὶς ἐνώπιον τοσούτου πλήθους λαοῦ, ὑπεσχέθη νὰ ἐκτελέσῃ τὸ προστασσόμενον. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἐπῆραν φόβον πολὺν ὄχι μόνον οἱ κληρικοὶ ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ λαϊκοὶ καὶ ἕκαστος ἐφυλάττετο ἀπὸ τὴν μνησικακίαν, διὰ νὰ μὴ καταισχυνθῇ ὡς ὁ Διάκονος.

Οὗτος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶχε πολλὰς ἀρετὰς καὶ χάριτας καὶ μάλιστα τὴν μελέτην τῶν Θείων Γραφῶν καὶ ἀνάγνωσιν καὶ τὸν περισσότερον καιρὸν τῆς ἡμέρας ἐδαπανοῦσεν εἰς νουθεσίαν τῶν ἀδελφῶν. Ποτὲ δὲν ὡμίλει μάταια καὶ ἄκαιρα λόγια, ἀλλὰ καλὰ καὶ ψυχωφελῆ ἐναρέτων ἀνδρῶν διηγήματα, προβλήματα δογματικὰ καὶ ἄλλα Γραφικὰ ζητήματα ἀναγκαῖα τῆς Θείας Γραφῆς καὶ ἀποδείξεις περὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, διὰ νουθέτησιν τοῦ λαοῦ, διότι ἦσαν τότε πολλοὶ αἱρετικοί, εἰς καθαίρεσιν καὶ ἀνατροπὴν τῶν ὁποίων ἐψήφισε δύο, τοὺς πλέον πεπαιδευμένους κληρικούς, Ἰωάννην καὶ Σωφρόνιον, οἱ ὁποῖοι νὰ διαλέγωνται κατὰ τὸ δυνατὸν περὶ πίστεως, νὰ φέρουν τοὺς αἱρετικοὺς πρὸς εὐσέβειαν. Ὁμοῦ δὲ μὲ τὰς ἄλλας ἀρετὰς ἐμίσει πολὺ τὴν κατάκρισιν καὶ ὅταν ἤκουέ τινα νὰ καταλαλῇ ἢ νὰ ἀργολογῇ, τὸν ἠμπόδιζε μὲ εὔσχημον τρόπον καὶ ἔφερεν ἄλλην διήγησιν· καὶ εἰ μὲν διωρθώνετο, καλῶς εἶχεν, εἰ δὲ καὶ ἤθελε παρακούσει, ἔλεγε τοῦ θυρωροῦ νὰ μὴ τοῦ ἐπιτρέψῃ πλέον τὴν εἴσοδον· τοῦτο δὲ ἔκαμνε, διὰ νὰ διορθώσῃ τόσον τὸν παρεκτρεπόμενον, ὅσον καὶ τοὺς ἄλλους μὲ τὸ παράδειγμα ἐκείνου.

Ἀκούσας δὲ ποτὲ ὁ μακάριος νὰ λέγουν, ὅτι εἰς χώραν τινὰ εἶχον συνήθειαν, ὁπόταν ἤθελον ψηφίσει βασιλέα, νὰ τοῦ φέρουν τέσσαρας λίθους διαφορετικοὺς εἰς τὸ χρῶμα, λέγοντες εἰς αὐτὸν νὰ διαλέξῃ ἀπὸ τί εἴδους πέτραν ἤθελε νὰ κτίσουν τὸν τάφον του, διὰ νὰ τοῦ ἐνθυμίσουν μὲ τοῦτον τὸν τρόπον, ὅτι ἦτο φθαρτὸς ἄνθρωπος καὶ ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ, αὕτη ἡ συνήθεια ἤρεσε πολὺ τοῦ Πατριάρχου καὶ προστάσσει νὰ κτίσουν τὸ μνῆμά του καὶ νὰ μὴ τὸ τελειώσουν ἕως τὸν θάνατόν του καὶ νὰ πηγαίνῃ εἷς ἄνθρωπος νὰ τοῦ λέγῃ ἀνὰ πᾶσαν ἑορτήν, ὅταν ἦτο εἰς δόξαν καὶ τιμὴν πολλὴν μὲ τὸν κλῆρον ὅλον· «Δέσποτα, πρόσταξον νὰ τελειώσουν τὸν τάφον σου, ὅτι δὲν ἠξεύρεις ποίαν ὥραν ὁ θάνατος ἔρχεται». Τοῦτο ἔκαμνεν ὁ ἀείμνηστος διὰ νὰ ἐνθυμῆται τὸν θάνατον, νὰ φοβῆται τὴν μέλλουσαν κρίσιν καὶ νὰ λαμβάνουν παράδειγμα οἱ ἐπίλοιποι ἀπὸ αὐτόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πέτρος ὁ Κναφεὺς ὑπῆρξε Πατριάρχης Ἀντιοχείας (465-455, 474-475, 475), εἰσαγαγὼν εἰς τὸν Τρισάγιον ὕμνον τὴν θεοπασχιτικὴν φράσιν «ὁ Σταυρωθεὶς δι’ ἡμᾶς» (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἐν τῷ ἐκεῖ Συναξαρίῳ καὶ τῇ ἀκολουθούσῃ ὑποσημειώσει).

[2] «Οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν... οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες· διὰ τοῦτο ὃν τρόπον καυθήσεται καλάμη ὑπὸ ἄνθρακος πυρός, καὶ συγκαυθήσεται ὑπὸ φλογὸς ἀνειμένης...» (Ἡσ. εʹ 22-24).

[3] Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ἑορτάζεται τὴν καʹ (21ην) Μαρτίου (βλέπε Τόμον Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[4] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ.Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ.

[5] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ. Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ, § 3.