Φθάσαντες εἰς τοὺς ἀσθενεῖς εἶπε πρὸς αὐτόν· «Δεῖξον ἀγάπην σήμερον, ἀδελφέ μου Ἐπίσκοπε, καὶ τίμησον τοὺς πτωχοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, δὸς εἰς αὐτοὺς τίποτε ἔλεος». Ὁ δὲ Τρώϊλος ἐντραπεὶς ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων νὰ παρακούσῃ τοῦ Πατριάρχου, λέγει τοῦ διανομέως νὰ δώσῃ καθ’ ἑνὸς ἕνα χρυσὸν νόμισμα. Οἱ δὲ πτωχοὶ εὑρέθησαν τόσοι, ὥστε ἐδαπάνησεν ὅλα τὰ χρήματα. Τότε ἐλυπήθη πολὺ ὁ Ἐπίσκοπος μεταμεληθεὶς διὰ τὴν ἀκούσιον ἐλεημοσύνην καὶ ἀποχαιρετήσας τὸν Πατριάρχην ἀνεχώρησεν εἰς τὸν οἶκον του, καὶ τόσον ἐνικήθη ὑπὸ τῆς θλίψεως, ὥστε ἔπεσεν ἀσθενής, συλλογιζόμενος τὴν τοσαύτην ἐλεημοσύνην, τὴν ὁποίαν ἔδωσε δι’ ἀνθρωπαρέσκειαν. Κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην ἦλθεν ἀπεσταλμένος τοῦ Πατριάρχου καὶ τὸν ἐκάλεσε νὰ γευθῶσιν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ διὰ τὴν ἀσθένειαν.

Τοῦτο ἀκούσας ὁ Πατριάρχης καὶ γνωρίσας τὸ αἴτιον, ἀπῆλθεν εὐθὺς πρὸς ἐκεῖνον, βαστάζων ὅλα τὰ χρήματα, καὶ χαμογελάσας ὀλίγον εἶπε πρὸς αὐτόν· «Μὴ νομίσῃς, ἀδὲλφέ μου, ὅτι σοῦ εἶπον νὰ δώσῃς τὰ ἰδικά σου ἔλεος δι’ ἐμὲ· σοῦ εἶπα νὰ τὰ δώσῃς, διότι δὲν εἶχον μαζί μου, ἀλλὰ τώρα σοῦ τὰ ἔφερα καὶ εὐχαριστῶ σοι». Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ἔλαβε τὸ χρυσίον, ἰατρεύθη εὐθὺς ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν καὶ ἦλθον αἱ φυσικαὶ δυνάμεις του τόσον, ὥστε φανερὰ ἐγνωρίσθη ἡ αἰτία τῆς ἀσθενείας του. Τότε ὁ Πατριάρχης τοῦ εἶπε νὰ τοῦ κάμῃ γράμμα, εἰς τὸ ὁποῖον νὰ ὁμολογῇ ὅτι ἔλαβεν ὀπίσω τὸν μισθὸν τῆς ἐλεημοσύνης ἐκείνης, τὸ ὁποῖον ἔγραψεν εὐθὺς ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ἔλεγε ταῦτα· «Ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας, αὐτὸς ἀπόδος τὸν μισθὸν Ἰωάννῃ τῷ ἐμῷ Δεσπότῃ καὶ Πατριάρχῃ Ἀλεξανδρείας τῶν τριάκοντα λιτρῶν χρυσίου, ὅπερ ἐγὼ διεμοίρασα εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅπερ ἐγὼ ἐπληρώθηκα». Ἔλαβε λοιπὸν τὸν χάρτην ὁ Ἅγιος, ὡς ἐπίσης καὶ τὸν Ἐπίσκοπον διὰ νὰ φιλευθῶσι· καὶ μετὰ τὸ φαγεῖν, ὁ μὲν Ἐπίσκοπος ἐκοιμήθη, ὁ δὲ φιλάνθρωπος Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου, θέλων νὰ τὸν κάμῃ νὰ γνωρίσῃ πόσην μισθαποδοσίαν ἐζημιώθη διὰ τὴν φιλαργυρίαν, τοῦ ἔδειξε ταύτην τὴν ὅρασιν.

Εἶδε λοιπὸν τότε ὁ Τρώϊλος ὅτι τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Παράδεισον, καὶ ἐκεῖ ἔβλεπε παλάτιον περικαλλὲς καὶ ὑπέρλαμπρον, τοῦ ὁποίου δὲν ἦτο ἄλλο μεγαλύτερον ἢ ὡραιότερον, καὶ εἰς τὸ ἄνωθεν μέρος τῆς θύρας ἦτο γεγραμμένος τίτλος μὲ χρυσᾶ γράμματα, ὅστις ἔλεγε· «Τρωΐλου τοῦ Ἐπισκόπου αἰωνία μονὴ καὶ ἀνάπαυσις».