Ὅταν ὁ Ρασμιόζης, ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Περσῶν, ἐλεηλάτησε τοὺς σεβασμίους τόπους τῶν Ἱεροσολύμων καὶ συνέτριψε τὰ Ἅγια, ἔκλαυσεν ὁ Ἰωάννης καὶ ἐθρήνει ταῦτα ὡς ὁ Προφήτης Ἱερεμίας. Ἔπειτα στέλλει τοὺς θεοφιλεῖς καὶ ἐμπίστους ἀνθρώπους του, Κτήσιππον, Θεόδωρον τὸν Ἀμαθοῦντος Ἐπίσκοπον, Ἀναστάσιον τὸν Καθηγούμενον τοῦ μεγάλου ὄρους καὶ Γρηγόριον ἄλλον Ἐπίσκοπον, δίδων εἰς αὐτοὺς χρυσίον, τροφὰς καὶ ἱμάτια, διὰ νὰ λυτρώσουν τοὺς αἰχμαλώτους. Τοῦ δὲ Ἁγίου Μοδέστου, ὅστις ἦτο τότε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καὶ εὑρίσκετο εἰς πτωχείαν πολλὴν διὰ τὴν ρηθεῖσαν αἰτίαν, ἔστειλεν ἰδιαιτέρως, διὰ νὰ δαπανήσῃ νὰ ἀνακαινίσῃ τὰς Ἐκκλησίας, χιλίους σάκκους σῖτον, χίλια βυτία οἴνου, ὄσπρια, ὀψάρια, σίδηρον, καὶ εἴ τι ἄλλο ἔκαμνε χρεία καὶ ἐξόχως χιλίους κτίστας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον καὶ χρήματα πολλά, γράφων πρὸς αὐτὸν καὶ τὴν ἐπιστολὴν ταύτην «Συγχώρησόν μοι, καλὲ ἐργάτα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅτι δὲν σὲ βοηθῶ, καθὼς πρέπει εἰς τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἐπ’ ἀληθείας· ἐὰν ἦτο εὔκολον ἤθελον ἔλθει μετὰ χαρᾶς καὶ σωματικῶς νὰ ὑπηρετήσω εἰς τὴν ἀνακαίνισιν τοῦ Ἁγίου Τάφου· δέομαι δὲ τῆς ἀρχιερωσύνης σου, νὰ μὴ δώσῃς τὴν δόξαν εἰς ἐμέ, διὰ ταῦτα τὰ ὁποῖα σοῦ στέλλω, ἀλλ᾽ εἰς τὸν παντοδύναμον Θεόν, τὸν ὁποῖον ἱκέτευε νὰ γράψῃ μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου τὸ ὄνομα».
Ἦτο δὲ ὁ Ἰωάννης πολὺ ταπεινός, ὡς οὐδεὶς ἄλλος, ὄχι μόνον εἰς τὰ λόγια καὶ τὰς πράξεις, καθὼς ἠκούσατε, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν διατροφὴν καὶ ἐνδυμασίαν πολὺ εὐτελής τε καὶ μέτριος καὶ ἐξόχως εἰς τὴν στρωμνὴν αὐτοῦ, ἥτις ἦτο ταπεινὴ καὶ εὐκαταφρόνητος, τὴν ὁποίαν βλέπων ἄρχων τις ἐκείνης τῆς πόλεως, ὅστις ἔτυχε καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πενιχρόν του κελλίον καὶ ἰδὼν ὅτι δὲν ἦτο ἐπάνω εἰς τὸ στρῶμά του ἄλλο τι εἰμὴ μόνον παλαιὸν σκέπασμα κατεξεσχισμένον καὶ ἄχρηστον, τὸν ἐλυπήθη καὶ τοῦ ἔστειλε πολυτίμητον ἐφάπλωμα, ὅπερ τὸ ἠγόρασε τριάκοντα ἓξ νομίσματα, παρακαλῶν νὰ τὸ δεχθῇ, νὰ σκεπάζεται μὲ αὐτὸ δι’ ἀγάπην του.
Καὶ ἀπεδέχθη μὲν αὐτὸ ὁ Ἅγιος διὰ τὴν τοῦ ἀνδρὸς εὐλάβειαν, ἀλλὰ τὸ ἑσπέρας, ὅταν ἐσκεπάσθη, μὴ δυνάμενος νὰ κοιμηθῇ, ἐμέμφετο καὶ κατεφρόνει ἑαυτόν, λέγων ταῦτα, καθὼς ὁ ὑπηρέτης του ἐμαρτύρησεν· «Οἴμοι τῷ ἀθλίῳ! πῶς ἔχω τοσοῦτον πολυτίμητον σκέπασμα εἰς τὸ στρῶμά μου καὶ οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου κεῖνται ὁλόγυμνοι καὶ τρέμουν ἀπὸ τὴν ψύχραν εἰς τὰς πλατείας τῆς πόλεως ὕπαιθροι καὶ ἄδειπνοι, ἔχοντες διπλῆν τιμωρίαν τῆς πείνας καὶ τῆς ψυχρότητος;