Ἀλλὰ ὕστερα, ἀφοῦ ἐξεσκέπασε τὸ ἀγγεῖον καὶ ἀνέγνωσε τὴν ἐπιστολήν, κατενύχθη τῇ καρδίᾳ καὶ λέγει ταῦτα μετὰ δακρύων· «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός, οὐδὲ ὁ ταπεινὸς Νικήτας, ὡς ἁμαρτωλὸς καὶ φθαρτὸς ἄνθρωπος, δὲν θέλει πειράσει τὸν Θεὸν πώποτε». Ἀφήνει ὅθεν εὐθὺς τὸ γεῦμα καὶ μὲ ζέσιν πίστεως, λαμβάνων ὅλα τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα ἐπῆρε τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ κεράμιον πλῆρες, οὐχὶ δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἰδικά του τριακοσίας λίτρας χρυσίου, ἐπῆγε μόνος του καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Πατριάρχου μὲ πολλὴν ταπεινότητα ἐδέετο νὰ τὸν συγχωρήσῃ καὶ νὰ τὸν κανονίσῃ ὡς βούλεται. Ὁ δὲ Ἅγιος ἐθαύμασε πολὺ εἰς τὴν ταχεῖαν ἀλλοίωσιν καὶ μετάνοιαν ταύτην τοῦ ἡγεμόνος καὶ ὑποδεχόμενος αὐτὸν ἱλαρῶς τὸν συνεχώρησε, καὶ ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔγιναν μεγάλοι φίλοι.

Ἀλλ’ ὁ Θεός, ὅστις ἐπείραξε πάλαι τὸν Ἀβραάμ, διὰ νὰ φανερωθῇ εἰς τὸν κόσμον ὅλον ἡ πίστις του, ἠθελησε να πειράξῃ καὶ τὸν δοῦλον αὐτοῦ Ἰωάννην, διὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὴν ἀρετήν του καὶ νὰ τὸν θαυμάσουν ὡς νέον Ἰώβ. Λοιπὸν εἶχεν ὁ Ἅγιος πλοῖα δεκατρία μεγάλα, ὧν ἕκαστον ἐχώρει δέκα χιλιάδες μόδια, φορτωμένα δὲ ὅλα μὲ ἀκριβὴν πραγματείαν. Ὅταν λοιπὸν ἦσαν εἰς τὸ πέλαγος τοῦ Ἀδρίου ἐσηκώθη τόσον μεγάλη τρικυμία καὶ ταραχὴ ἀνέμων, ὥστε διὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἔρριχναν ὅλον τὸ φορτίον εἰς τὸ πέλαγος, τὸ ὁποῖον ἤξιζε τρεῖς χιλιάδας τριακοσίας λίτρας χρυσίου. Οἱ ὑπεύθυνοι τῶν πλοίων ὡδήγησαν αὐτὰ κενὰ εἰς τὸν λιμένα τῆς Ἀλεξανδρείας, οἱ δὲ ἴδιοι κατέφυγαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Κυρίου φοβούμενοι νὰ μὴ τοὺς βάλῃ ὁ Πατριάρχης εἰς φυλακήν, διὰ νὰ τοῦ πληρώσουν τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ ἔκαμαν, διότι κατὰ τὴν συνήθειαν τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲν συνελαμβάνοντο οἱ χρεοφειλέται, οἵτινες κατέφευγον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ δὲ Ἅγιος τοὺς ἔστειλεν ἐπιστολήν, γράφων ταῦτα: «Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, εἰς τὸν Ἰὼβ γέγραπται ὅτι «ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, καὶ οὕτω ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰὼβ α’ 21). Ἔλθετε ἔξω, τέκνα μου, καὶ μὴ λυπεῖσθε, μόνον ἐλπίσατε εἰς τὸν πανάγαθον Κύριον καὶ ἡ Χάρις του θέλει μᾶς κυβερνήσει».

Ἦλθον δὲ καί τινες φίλοι του ἠγαπημένοι νὰ τὸν παρηγορήσουν διὰ τὴν μεγάλην ζημίαν ταύτην· ἀλλ᾽ ὁ Ἅγιος προβλάμβανε τὸν λόγον, ὥσπερ νὰ μὴ ἦτο ἰδική του ἡ ζημία καὶ ἔλεγε· «Μὴ σκανδαλίζεσθε, τέκνα μου, μηδὲ λυπεῖσθε δι’ αὐτό, τὸ ὁποῖον μοῦ συνέβη, ὅτι ἰδικόν μου εἶναι τὸ πταίσιμον, ἐπειδὴ ὑπερηφανευόμην εἰς τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος μοῦ ἐδάνεισεν·