Σελίδα 8 από 14
Ἄλλος τις Χριστιανὸς πλούσιος ὑπεσχέθη νὰ κάμῃ δίσκον ἀργυροῦν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου· πορευθεὶς δὲ εἰς τὸν χρυσοχόον, εἶπεν εἰς αὐτὸν νὰ κατασκευάσῃ δύο δίσκους καὶ νὰ γράψῃ ἐπάνω εἰς τὸν ἕνα τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου καὶ εἰς τὸν ἄλλον τὸ ὄνομα τὸ ἰδικόν του. Ἀφοῦ δὲ κατεσκεύασεν ἀμφοτέρους, ἐπειδὴ ὁ δίσκος τοῦ Ἁγίου ἐφαίνετο λαμπρότερος καὶ ὡραιότερος, ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖνος ἐκράτησε δι᾽ ἑαυτὸν τὸν δίσκον τοῦ Ἁγίου, χωρὶς νὰ συλλογισθῇ τὴν ἐπιγραφὴν τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Ταξιδεύων δὲ εἰς τὴν θάλασσαν, ἐνῷ ἐδείπνει, ἔφερεν ὁ ὑπηρέτης εἰς τὴν τράπεζαν τὸν δίσκον τοῦ Ἁγίου πλήρη ἀπὸ φαγητά· ὁ δὲ ἀναίσθητος ἐκεῖνος καὶ ἀνευλαβὴς Χριστιανὸς ἔτρωγεν ἀπὸ τὰ φαγητὰ τοῦ δίσκου χωρὶς καμμίαν εὐλάβειαν. Ἀφοῦ δὲ ἐσηκώθη ἡ τράπεζα, ἐπῆρεν ὁ ὑπηρέτης τὸν δίσκον διὰ νὰ πλύνῃ αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, παρασυρθεὶς ὅμως ὁ δίσκος ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ὑπηρέτου, ἔπεσεν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης· ὁ δὲ ὑπηρέτης, σύντρομος γενόμενος καὶ πολὺ φοβηθείς, πρὸς τούτοις δὲ καὶ ὅλος καταναρκωθεὶς καὶ χαυνωθείς, θέλων νὰ τὸν ἁρπάσῃ, ἔπεσε καὶ αὐτὸς εἰς τὴν θάλασσαν. Τοῦτο βλέπων ὁ αὐθέντης του καὶ ἐλεεινολογῶν ἑαυτὸν ἔλεγεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν ἄθλιον! διότι ἐπιθυμήσας τὸν δίσκον τοῦ Ἁγίου, ἰδοὺ μετὰ τοῦ δίσκου ἔχασα καὶ τὸν δοῦλον μου. Ἀλλὰ εἰς σέ, Κύριε Θεέ μου, ὑπόσχομαι, ὅτι ἂν εὕρω μόνον τὸ λείψανον τοῦ δούλου μου, θέλω δώσει εἰς τὸν Μάρτυρά σου Ἅγιον Μηνᾶν μετὰ τοῦ ἄλλου τούτου δίσκου καὶ τὴν τιμὴν τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ καταβυθισθεὶς τοῦ Ἁγίου δίσκος».
Ἐξελθὼν λοιπὸν ἀπὸ τὸ πλοιάριον ἔβλεπεν εἰς τὴν παραθαλασσίαν, προσμένων καὶ ἐλπίζων νὰ ἴδῃ τὸ ζητούμενον νεκρὸν σῶμα τοῦ δούλου του. Ἐνῷ δὲ ἐπρόσεχεν ἐπιμελῶς, ὤ τοῦ θαύματος! βλέπει τὸν ὑπηρέτην του ζῶντα, ὅστις ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν θάλασσαν καὶ κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του τὸν τοῦ Ἁγίου δίσκον βλέπων δὲ αὐτὸν ἐξεπλάγη· ὅθεν ἔκραξε μὲ μεγάλην φωνήν, κηρύττων τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου. Οἱ δὲ ἐπιβαίνοντες εἰς τὸ πλοῖον ἐξῆλθον ὅλοι ἔξω καὶ βλέποντες τὸν δοῦλον κρατοῦντα εἰς τὰς χεῖρας τὸν δίσκον ἐθαύμαζον πολὺ καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, ἠρώτησαν δὲ αὐτὸν μὲ τί τρόπον ἐλυτρώθη ἀπὸ τὴν θάλασσαν. Ὁ δὲ δοῦλος διηγήθη λέγων· «Εὐθὺς ἅμα ἔπεσα εἰς τὴν θάλασσαν, ἦλθον τρεῖς ἄνθρωποι ὡραῖοι τὴν ὄψιν, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ μὲν εἷς, ὁ μεγαλύτερος κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἦτο ἐνδεδυμένος μὲ στρατιωτικὴν στολήν, ὁ ἄλλος ἦτο νέος ὡραῖος καὶ ὁ τρίτος Διάκονος.
Ὑποσημειώσεις
[1] Τὸ Κοτυάειον ἢ Κοτύαιον ἦτο ἀρχαιοτάτη Μικρασιατικὴ πόλις κειμένη ἐν τῇ θέσει τῆς σημερινῆς Κιουταχείας ἦτο μία τῶν κυριωτέρων πόλεων τῆς Ἐπικτήτου Φρυγίας, θεωρεῖται δὲ ὑπὸ τοῦ Σουΐδα ὡς πατρὶς τοῦ Αἰσώπου. Τὸ Κοτυάειον ἀνῆκεν εἰς τὸ Βυζάντιον μέχρι τῶν μέσων τοῦ 11ου αἰῶνος, ὁπότε περιῆλθεν εἰς τοὺς Σελτζουκίδας Τούρκους, μετονομασθὲν Κιουτάχεια, κεῖται δὲ περὶ τὰ 65 χιλιόμετρα νοτιοδυτικῶς τοῦ Ἐσκὶ-Σεχὶρ ἐπὶ τῶν παρυφῶν τοῦ ὄρους Πουρσοὺκ-Ντὰγ καὶ εἰς ὕψος 930 μ. ἀπὸ τῆς ἐπιφανείας τῆς θαλάσσης. Αὕτη κατὰ τὸν ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Ἑλληνοτουρκικὸν πόλεμον κατελήφθη ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων τὴν 3ην Ἰουλίου 1921, ἀπωλέσθη δὲ καὶ πάλιν κατὰ τὴν Μικρασιατικὴν καταστροφὴν τὸ ἔτος 1922.
[2] Μπαρμπαρία ἢ Βερβερία ὠνομάζετο τότε ἡ Βόρειος Ἀφρικὴ κατὰ μῆκος τῶν πρὸς τὴν Μεσόγειον ἀκτῶν αὐτῆς πλὴν τῆς Αἰγύπτου.
[3] Πρόκειται περὶ τοῦ σῳζομένου μέχρι σήμερον παλαιοῦ μικροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης, ὅστις ἀπαρτίζεται ἐκ δύο κλιτῶν, ἐξ ὧν τὸ μὲν βόρειον καὶ μεγαλύτερον κατά τε τὸ εὗρος καὶ τὸ μῆκος τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος, τὸ δὲ μεσημβρινὸν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ, χρονολογούμενος ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῆς Ἑνετοκρατίας (1204-1669)· ἦτο ἀπὸ τότε δίκλιτος, ἀναφερόμενος ὑπὸ τὴν ὀνομασίαν Παναγία ἡ Παντάνασσα, κατὰ τὰ τέλη δὲ τῆς περιόδου ταύτης ἡ Κυρία ἡ Παναγία καὶ ὁ Ἅγιος Μηνᾶς. Μετὰ τὴν κατάκτησιν τῆς πόλεως ὑπὸ τῶν Τούρκων (1669), ὅτε εἷς μόνον Ναὸς παρεχωρήθη εἰς τοὺς ἐν αὐτῇ Ὀρθοδόξους, ὁ τοῦ Ἁγίου Ματθαίου, ὁ Ναὸς οὗτος ἐγκατελείφθη, ἀνεκαινίσθη δὲ καὶ πάλιν τῷ 1735. Ἐντὸς δὲ εἰς τὸν περίβολον αὐτοῦ ἔλαβε χώραν ἡ ὑπὸ τῶν Τούρκων πρώτη μεγάλη σφαγὴ τῶν Χριστιανῶν τῇ 24ῃ Ἰουνίου 1821 («ὁ μεγάλος ἀρμπεντὲς») κατὰ τὴν ὁποίαν εὗρον οἰκτρὸν θάνατον ὁ Μητροπολίτης Κρήτης Γεράσιμος Παρδάλης (1800-1821), οἱ Ἐπίσκοποι Κνωσοῦ Νεόφυτος, Χερρονήσου Ἰωακείμ, Λάμπης Ἱερόθεος, Σητείας Ζαχαρίας καὶ ὁ τιτουλάριος ἴσως Ἐπίσκοπος Διοπόλεως Καλλίνικος καὶ πολλοὶ ἄλλοι Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Ὁ ἱερουργῶν κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν Ἱερεὺς ἐσφάγη ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Συνδέεται ἐπίσης καὶ μετ’ ἄλλων ἱστορικῶν τοῦ Γένους γεγονότων ὁ Ἱερὸς Ναός, δι’ ὃ καὶ θεωρεῖται ὑπὸ τῶν Ἡρακλειωτῶν ὡς ὁ σεπτότερος τῶν ἐν τῇ πόλει οἴκων τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.
[4] Τὸ ἐν Ἡρακλείῳ λείψανον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ ἐδωρήθη ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Σινᾶ Νικηφόρου εἰς τὸν Μητροπολίτην Κρήτης Γεράσιμον Λετίτζην κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ ΙΗʹ (18ου) αἰῶνος καὶ πιθανώτατα τῷ 1733, ἥτις εἶναι ἡ ἀρχαιοτέρα ἐπὶ τοῦ ἐπαργύρου πλαισίου αὐτοῦ ἀναγεγραμμένη χρονολογία.
[5] Τὸ Ἐλ Ἀλαμέϊν εἶναι παραλιακὸν χωρίον τῆς Αἰγύπτου κείμενον πρὸς τὸ δυτικὸν τμῆμα τοῦ κόλπου τῶν Ἀράβων, εἰς ἀπόστασιν 120 χιλιομέτρων δυτικῶς τῆς Ἀλεξανδρείας.
