Τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΡΚΟΥ τοῦ Ἀσκητοῦ, Ἐπιστολὴ πρὸς Νικόλαον μονάζοντα.

Ἀνακαινιζόμενος λοιπὸν ὁ νοῦς ὑπὸ τοῦ πνεύματος, διὰ τῶν τοιούτων καὶ παρομοίων πρὸς αὐτὰς ἀρετῶν, γνωρίζει ἐν ἑαυτῷ τὸν χαρακτῆρα τῆς θεομόρφου εἰκόνος καὶ κατανοεῖ τὸ θεῖον καὶ ἄρρητον κάλλος τῆς πρὸς τὸν Δεσπότην ὁμοιώσεως, ἐννοῶν οὕτω τὸν πλοῦτον τῆς αὐτομαθοῦς καὶ αὐτοδιδάκτου σοφίας τοῦ δοθέντος νόμου.

Λέπτυνον λοιπόν, ἀγαπητόν μου τέκνον, τὴν νεαρὰν σάρκα καὶ διὰ τῶν προλεχθέντων τόνωσε τὴν ἀθάνατον ψυχὴν καὶ διὰ τῶν προειρημένων ἀρετῶν ἀνακαίνισον τὸν νοῦν τῇ βοηθείᾳ τοῦ πνεύματος. Διότι αἱ σάρκες τῆς νεότητος, παχυνόμεναι ἐκ διαφόρων τροφῶν καὶ ποτῶν, εἶναι ὡς χοῖρος ἕτοιμος πρὸς σφαγήν, τοῦ ὁποίου ἡ ψυχὴ κατασφάζεται διὰ τῆς ἐξάψεως τῶν ἡδονῶν, ὁ δὲ νοῦς αἰχμαλωτίζεται ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς κακῆς ἐπιθυμίας, μὴ δυνάμενος νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὰς ἡδονὰς τῆς σαρκός. Διότι ἡ εἰσροὴ αἵματος εἰς τὸν ὀργανισμόν, τὴν ἐκροὴν τοῦ Πνεύματος κατεργάζεται. Ἰδιαιτέρως οἴνου οὐδὲ νὰ ὀσφραίνεται ἐπιτρέπεται εἰς τὴν νεότητα. Ἵνα μή, διὰ διπλῆς πυρκαϊᾶς ἐκρηγνυομένης ἀφ’ ἑνὸς ἐκ τῆς προσβολῆς τοῦ ἐσωτερικοῦ πάθους ἀφ’ ἑτέρου διὰ τῆς ἔξωθεν οἰνοποσίας, ὑπερθερμανθῇ ἐκ τούτων εἰς ἡδονὴν τῆς σαρκὸς καὶ ἀποδιώξῃ τὴν πνευματικὴν ἡδονὴν τοῦ πόνου τῆς κατανύξεως, προξενήσῃ δὲ οὕτω σύγχυσιν καὶ πώρωσιν ἐν τῇ καρδίᾳ. Ἀντιθέτως, διὰ πνευματικὴν ἐπιθυμίαν καὶ εἰς χορτασμὸν ὕδατος ἡ νεότης ἂς μὴ ἐμπιστεύεται. Διότι πολὺ συμβάλλει ἡ μετρία χρῆσις τοῦ ὕδατος εἰς ἀπόκτησιν σωφροσύνης. Τοῦτο ἀφ’ οὗ δοκιμάσῃς ἐμπράκτως, ἐξ αὐτῆς τῆς πείρας θὰ βεβαιωθῇς.

Ταῦτα δὲ νομοθετοῦμεν ἢ ὁρίζομεν, οὐχὶ ἐπιθυμοῦντες νὰ θέσωμεν εἰς σὲ ἀναγκαστικῶς ζυγόν, ἀλλὰ συμβουλεύομεν ἁπλῶς καὶ παροτρύνομεν μετ’ ἀγάπης, ὡς γνώμην καλὴν καὶ ἀγαθὴν μέθοδον πρὸς ὑποβοήθησιν τῆς ἀληθοῦς παρθενίας καὶ αὐστηρᾶς σωφροσύνης, ἀφίνοντες εἰς τὴν ἀπόλυτον προαίρεσίν σου νὰ κάμῃς ὅ,τι ἐπιθυμεῖς. Ἂς εἴπωμεν τώρα ὀλίγα καὶ περὶ τοῦ παραλόγου πάθους τῆς ὀργῆς, τὸ ὁποῖον ἐρημώνει πᾶσαν ψυχὴν καὶ συγχύζει καὶ συσκοτίζει ταύτην καὶ καταντᾷ τὸν ἄνθρωπον ὅμοιον πρὸς θηρίον, ὅταν μάλιστα κινεῖται καὶ ἐνεργῇ ἐν ὀργῇ, εἰδικῶς δὲ ἐκεῖνον ὅστις εὐκόλως ὀλισθαίνει καὶ ρέπει πρὸς τὸ πάθος τοῦτο.

Τὸ πάθος αὐτὸ ἐξαιρετικῶς στηρίζεται εἰς τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ ἐνδυναμοῦται καὶ καταντᾷ ἀθεράπευτον. Ὅσον δὲ ποτίζεται τὸ διαβολικὸν δένδρον τῆς πικρίας, τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ θυμοῦ διὰ τοῦ βρωμεροῦ τῆς ὑπερηφανείας ὕδατος, τόσον θάλλει καὶ ἀνθοφορεῖ, ἀποφέρον ἄφθονον τῆς ἀνομίας καρπόν.