Σὺ λοιπόν, ἀγαπητόν μου τέκνον, κατὰ τὰς συμβουλὰς αἵτινες σοῦ ἐδόθησαν εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου, μὴ λησμονῇς τὰς εἰς σὲ παρὰ τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, προσφερθείσας εὐεργεσίας, οὐδὲ ὑπὸ τῆς ἀπάτης τῆς κακίας ἢ ὑπὸ τῆς ραθυμίας νὰ παρασύρεσαι, ἀλλὰ τὰς ἀπὸ τῆς στιγμῆς τῆς γεννήσεώς σου καὶ μέχρι τοῦδε, εἴτε σωματικὰς εἴτε πνευματικὰς εὐεργεσίας θέτων πρὸ ὀφθαλμῶν, σπούδαζε ταύτας καὶ ἐπαγγέλλου κατὰ τὸ ρητὸν «Μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ρβ’ 2), ἵνα εὐκόλως ἡ καρδία πληροῦται ἀπὸ φόβον καὶ ἀγάπην Θεοῦ. Οὕτω θὰ ἀνταποδώσῃς εὐγνωμονῶν, ὅσον δύνασαι, βίον αὐστηρόν, πολιτείαν ἐνάρετον, συνείδησιν εὐσεβῆ, λόγον πρέποντα, πίστιν ὀρθήν, φρόνημα ταπεινὸν καί, ἵνα δι’ ὀλίγων εἴπωμεν, ὅλον τὸν ἑαυτόν σου θὰ ἀναθέσῃς εἰς τὸν Θεόν· εὐλαβούμενος δὲ ἐκ τῆς ἐνθυμήσεως τῶν καλῶν τούτων, τὰ ὁποῖα ἀπήλαυσες παρὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φιλανθρώπου Θεοῦ, νὰ σκεφθῇς μόνος σου κατὰ ποῖον τρόπον διὰ τῆς τοιαύτης τῶν εὐεργεσιῶν ἐνθυμήσεως, συμβοηθούσης καὶ τῆς ἐκ τῶν ἄνω κλήσεως, δι’ Ἐκεῖνον καὶ μόνον νὰ κτυπᾷ ἡ καρδία σου. Διότι τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἰς ἄλλους, πολὺ καλλιτέρους σου, δὲν παρεχώρησε, διὰ τῆς ἀρρήτου φιλανθρωπίας Του εἰς σὲ ἔδωσεν.
Ὅλα λοιπὸν τὰ παρὰ τοῦ Θεοῦ καλά, τὰ πρὸς σὲ δωρηθέντα, φρόντιζε νὰ εὑρίσκωνται διαρκῶς εἰς τὴν μνήμην σου, ἰδιαιτέρως δὲ ἐκείνην τὴν μεγάλην καὶ θαυμαστὴν χάριν καὶ εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν σοῦ παρέσχεν ὅταν, μετὰ τῆς μητρός σου, ἐταξίδευσες ἐκ τῶν Ἁγίων Τόπων εἰς Κωνσταντινούπολιν. Καθὼς μᾶς διηγήθης, ὅτε κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ἐξέσπασεν ἡ φοβερὰ ἐκείνη θύελλα καὶ ἡ τόσον μεγάλη θαλασσοταραχή ὅλοι οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ἐχάθησαν εἰς τὸν βυθὸν καὶ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ναῦται. Παραδόξως δὲ καὶ διὰ θείας δυνάμεως σὺ μόνον μετ’ ἄλλων δύο, ριφθέντες ἔξω, ἐσώθητε καὶ θείᾳ οἰκονομίᾳ μετέβης εἰς Ἄγκυραν, ὅπου σὲ προσέλαβε καλός τις ἄνθρωπος, ὅστις οἰκειοθελῶς σὲ συνέδεσε μετὰ τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου, ἀφοῦ δὲ ἀμφότεροι ὡδηγήθητε ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἤλθετε εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας καὶ ἐγίνετε δεκτοὶ παρὰ τῶν ἁγίων δούλων τοῦ Θεοῦ, ὡς γνήσια τέκνα.
Ὑπὲρ λοιπὸν πάντων τῶν παρὰ Θεοῦ δωρηθέντων εἰς σὲ καλῶν, τί ἀντάξιον ἔχεις εἰς Αὐτὸν νὰ ἀνταποδώσῃς, εἰς τὸν καλέσαντα τὴν ψυχήν σου εἰς ζωὴν αἰώνιον; Ὥστε, κατὰ δικαιοσύνην, δὲν πρέπει πλέον νὰ ζῇς διὰ τὸν ἑαυτόν σου, ἀλλὰ διὰ τὸν διὰ σὲ ἀποθανόντα καὶ ἐγερθέντα Χριστὸν (Β’ Κορ. ε’ 15), μετὰ πάσης μάλιστα ἀρετῆς καὶ δικαιοσύνης, μετὰ πάσης αὐστηρᾶς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν του,