Ὅταν ἔχῃ τις τόσον ἰσχυρὰς ἀποδείξεις προηγουμένων εὐεργεσιῶν ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου, ἐνῷ ὁ ἴδιος τίποτε τὸ ἀγαθὸν δὲν ἔπραξε, δὲν πρέπει νὰ ἔχῃ πάντοτε σταθερὰν ἐλπίδα διὰ τὴν σωτηρίαν του; Ἐὰν σκεφθῇ τοῦτο μόνον, ὅτι ὁ Θεός, ἂν καὶ ἐγὼ οὐδὲν ἀγαθὸν ἔπραξα, ἀλλ’ ἀντιθέτως πολλὰ ἁμαρτήματα διέπραξα ἐνώπιον αὐτοῦ, κυλιόμενος εἰς τὰς ἁμαρτίας τῆς σαρκὸς καὶ εἰς πολλὰς ἄλλας κακίας, ὄχι μόνον δὲν μὲ ἐτιμώρησεν ἀναλόγως πρὸς τὰς ἁμαρτίας μου, οὐδὲ μοῦ ἀνταπέδωσεν ἴσα πρὸς τὰς ἀνομίας μου (Ψαλμ. ρβ’ 10), ἀλλ’ ἀντιθέτως τόσας δωρεὰς καὶ Χάριτας ὠκονόμησεν εἰς ἐμὲ διὰ τὴν σωτηρίαν μου, ἐὰν παραδώσω καθ’ ὁλοκληρίαν τὸν ἑαυτόν μου εἰς Αὐτόν, ἵνα ἐργάζεται δι’ Αὐτὸν μὲ πᾶσαν ἁγνότητα καὶ ἐπιδίωξιν πάσης ἀρετῆς, πόσων ἀγαθῶν καὶ πνευματικῶν χαρισμάτων θέλει μὲ καταξιώσει, ἐνισχύων με εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, κατευθύνων καὶ κατευοδῶν με; Ἕνεκα τούτου, ὁ κατεχόμενος διαρκῶς ἀπὸ τὴν τοιαύτην σκέψιν καὶ μὴ λησμονῶν τὰς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ κατηγορεῖ ἑαυτὸν καὶ θεωρεῖ ὡς ἔνοχον, καὶ πιέζει ἑαυτὸν νὰ ἐπιτύχῃ καλῶς πᾶσαν ἀρετὴν καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ ἀσκήσῃ πᾶν ἔργον δίκαιον, πάντοτε δὲ εἶναι ἕτοιμος νὰ πράξῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὥστε λοιπόν, ὦ ἀγαπητόν μου τέκνον, ἔχων, Χάριτι Χριστοῦ, ἐκ φύσεως σύνεσιν, ταύτην τὴν ἐπαγγελίαν καὶ καλὴν παραίνεσιν φύλαττε πάντοτε καὶ μὴ καλυφθῇς ὑπὸ λησμοσύνης, οὐδὲ ραθυμία νὰ σὲ ἐμποδίσῃ, ἥτις ἀκινητεῖ τὸν νοῦν καὶ παρεκκλίνει τοῦτον ἀπὸ τῶν αὐστηρῶν τῆς ζωῆς καθηκόντων οὔτε νὰ ἐμποδισθῇς νὰ ἐφαρμόσῃς ταύτην τὴν ἐπαγγελίαν, συσκοτιζομένου τοῦ λογισμοῦ σου ἀπὸ τὴν ἄγνοιαν, ἥτις εἶναι ρίζα πάντων τῶν κακῶν ἢ ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὴν κακίστην ἀμέλειαν, οὐδὲ ὑπὸ τῆς ἡδονῆς τῆς σαρκὸς παρασυρόμενος ἢ νικώμενος ὑπὸ τῆς γαστριμαργίας, οὐδὲ δεσμεύων τὸν νοῦν σου ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ διὰ τῆς συνεργασίας πορνικῶν σκέψεων ἐργασθῇς διὰ τὸν ἑαυτόν σου ἁμαρτίαν.
Οὐδὲ πάλιν ὑπὸ τῆς ὀργῆς τῆς γεννώσης μῖσος πρὸς ἀδελφόν, ἢ ἐξ ἀσημάντου καὶ μικρᾶς προφάσεως προξενῶν λύπην ἢ λυπούμενος καὶ μνησικακῶν κατὰ τοῦ πλησίον νὰ παραμελῇς τὴν καθαρὰν πρὸς τὸν Θεὸν προσευχὴν καὶ κατὰ τὸν νοῦν ἀποσυντιθέμενος ἢ μὲ διάθεσιν θηριώδη νὰ ὑποβλέπῃς τὸν ἀδελφόν. Οὐδὲ διὰ τῶν παραλόγων σκέψεων τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας νὰ δεσμεύῃς τὴν συνείδησίν σου καὶ ἐξ αἰτίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων, εἰς τὰ ὁποῖα ὑπήκουσας, νὰ παραδίδεσαι ἐπ’ ἀόριστον εἰς ταλαιπωρίας, ὥστε νὰ ἐξαντλῆται ὁ νοῦς ἐξ αὐτῶν καὶ ὑπὸ τῆς λύπης καὶ τῆς ραθυμίας καταπτοηθεὶς νὰ ἐγκαταλείπῃ τὴν κατὰ Θεὸν προκοπήν.