Τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΡΚΟΥ τοῦ Ἀσκητοῦ, Ἐπιστολὴ πρὸς Νικόλαον μονάζοντα.

Ὥστε καὶ τὴν ἄσκησιν τῶν καλῶν πράξεων καὶ τὴν σεμνὴν πολιτείαν, ἀκόμη δὲ καὶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐσκόπουν νὰ κάμουν, διὰ τοὺς ἀνθρώπους, διὰ τοὺς παρ’ ἐκείνων ἐπαίνους ἔπραττον· ἂν δὲ ἦσαν μέτοχοι καί τινων χαρισμάτων, διὰ τοῦ πνεύματος τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς ἀνθρωπαρεσκείας ἀπεξενώθησαν ἐξ αὐτῶν. Καὶ γενόμεναι κοινωνοὶ τῶν ἄλλων παθῶν, ἀνεμίγνυον τὰς καλὰς πράξεις μὲ τὰς πονηρὰς καὶ σαρκικὰς σκέψεις. Διὰ τοῦτο καὶ ἀκαθάρτους καὶ ἀπαραδέκτους πράξεις εἰργάζοντο, ὅπως ἀπαράδεκτος ὑπῆρξεν ἡ θυσία τοῦ Κάϊν (Γεν. δ’ 5), στερηθεῖσαι οὕτω τῆς χαρᾶς τοῦ Νυμφίου καὶ ἀποκλεισθεῖσαι τοῦ ἐπουρανίου Νυμφῶνος.

Ταῦτα λοιπὸν ἔχοντες κατὰ νοῦν καὶ ταῦτα διακρίνοντες καὶ ὑπολογίζοντες, ἂς ἐννοήσωμεν καὶ ἂς συνέλθωμεν, ἵνα, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἀκόμη καιρὸς πρὸς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφήν, διορθωθῶμεν, ὥστε αἱ καλαὶ ἡμῶν πράξεις, καθαρῶς ἐκτελούμεναι, νὰ εἶναι ἀληθιναὶ καὶ ἁγναὶ καὶ νὰ μὴ ἀναμιγνύωνται μὲ σαρκικὰ φρονήματα, ὥστε νὰ μὴ καταντοῦν ἀπαράδεκτοι ὡς θυσία ὑποκριτική, καὶ ἐξ ἀφοβίας, ἀμελείας ἢ ἐλλείψεως ἀληθοῦς γνώσεως ὑπομείνωμεν ἀσκόπως τὸν ἀγῶνα τῆς μετ’ ἐγκρατείας παρθενίας, τῆς ἀγρυπνίας, τῆς νηστείας καὶ τῆς φιλοξενίας καὶ δαπανήσωμεν τὰς ἡμέρας μας, ἐξ αἰτίας δὲ τῶν παθῶν, τὰ ὁποῖα προανεφέραμεν, καὶ τὰ νομιζόμενα παρ’ ἡμῶν ὡς διὰ τὸν Κύριον προσφερθέντα, γίνουν ἀπρόσδεκτα παρὰ τοῦ Ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, ὡς ὑποκριτικὴ θυσία.

Διότι, τέκνον μου, ὁ ἐπιθυμῶν νὰ ἄρῃ τὸν Σταυρόν, πρέπει πρῶτον νὰ ἐπιμελεῖται τῆς γνώσεως καὶ τῆς συνέσεως καὶ τὰς ἀρετὰς ταύτας πρέπει νὰ παρακολουθῇ διὰ τοῦ ἀδιαλείπτου ἐλέγχου τῶν λογισμῶν καὶ διὰ μεγάλης φροντίδος καὶ περισκέψεως, καθὼς ἐπίσης καὶ διὰ τῆς συναναστροφῆς καὶ συζητήσεως μετὰ τῶν ὁμοψύχων καὶ ὁμοφρόνων δούλων τοῦ Θεοῦ, τῶν τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἀγωνιζομένων, ἵνα μή, ἀγνοῶν ποῦ καὶ πῶς περιπατεῖ, βαδίζῃ εἰς τὸ σκότος χωρὶς φῶς λύχνου. Διότι ὁ ἰδιόρρυθμος, ὁ ἄνευ Εὐαγγελικῆς γνώσεως καὶ ἄνευ ὁδηγίας τινὸς περιπατῶν, εὐκόλως σκοντάπτει καὶ ἐμπίπτει εἰς πολλοὺς βόθρους καὶ παγίδας τοῦ πονηροῦ καὶ ἐν μεγάλῃ πλάνῃ εὑρίσκεται καὶ εἰς πολλοὺς κινδύνους ἐκτίθεται, μὴ γνωρίζων ποῖον εἶναι τὸ τέλος του. Διότι πολλοί, διὰ πολλῶν κόπων καὶ αὐστηρᾶς ἀσκήσεως διῆλθον καὶ μόχθους πολλοὺς καὶ κακοπαθείας διὰ τὸν Θεὸν ὑπέμειναν, αλλ’ ἡ ἰδιορρυθμία, ἡ ἀδιακρισία καὶ ἡ ἐσφαλμένη ἰδέα, ὅτι δὲν εἶχον ἀνάγκην τῆς ἐκ τοῦ πλησίον προερχομένης ὠφελείας, κατέστησαν ἀχρήστους καὶ ματαίους τοὺς τόσους ἀγῶνας των.