ἐπειγόμενοι νὰ εὐαρεστήσωμεν τῷ Θεῷ τούτου ἕνεκα, μετὰ προθυμίας προσεφέρθημιεν ἵνα καὶ διὰ γραμμάτων χαράξωμεν προτροπὴν καὶ νουθεσίαν ψυχωφελῆ, πρὸς σὲ τὸν ἀπονήρευτον, ἵνα, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα αὐτοπροσώπως σοῦ ἔλεγον, ταῦτα παραθέτων εἰς τὸ συμβουλευτικὸν τοῦτο γράμμα μου, σοῦ προσφέρωσι πνευματικὴν ὠφέλειαν ὡς ἐὰν συνδιελεγόμεθα αὐτοπροσώπως.

Τὴν ἀρχὴν λοιπὸν τῆς κατὰ Θεὸν ὠφελείας σου, ὦ τέκνον, ἀπὸ τοῦ ἑξῆς σημείου πρέπει νὰ κάμνῃς. Νὰ μὴ λησμονῇς οὐδὲ στιγμὴν ἀπὸ τοῦ νὰ μνημονεύῃς καὶ ἐν ἀδιαλείπτῳ ἀφοσιώσει πάντοτε νὰ ἀναλογίζεσαι πάσας τὰς οἰκονομίας τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, τὰς εἰς σὲ πρότερον γενομένας καὶ καθ’ ἡμέραν ἐπιγινομένας καὶ τὰς εὐεργεσίας Ἐκείνου, πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σου· καὶ μὴ ὑπὸ κακίας τῆς λησμοσύνης καλυπτόμενης, ἢ ἐξ αἰτίας ραθυμίας, λησμονεῖς τὰς πολλὰς καὶ μεγάλας Του εὐεργεσίας, διερχόμενος τὸν ὑπόλοιπον χρόνον ἀνωφελῶς καὶ ἀχαρίστως.

Διότι ἡ τοιαύτη συνεχὴς ἀνάμνησις τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, ὡς κεντρίον θίγει τὴν καρδίαν, κινοῦν αὐτὴν πρὸς ἐξομολόγησιν, πρὸς ταπείνωσιν, πρὸς εὐχαριστίαν μετὰ ψυχῆς συντετριμμένης, πρὸς πᾶσαν καλὴν σκέψιν καὶ τρόπων ἀνταπόδοσιν, πρὸς καλλιέργειαν χρηστῶν ἠθῶν καὶ πάσης τῆς κατὰ Θεὸν ἀρετῆς, πάντοτε σκεπτομένην μὲ πλήρη συναίσθησιν τὸν προφητικὸν λόγον· «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;» (Ψαλμ. ριε’ 3).

Ὅταν λοιπὸν ἀναλογισθῇ, ἡ ψυχὴ τὰς ἀπὸ τῆς γενέσεώς της πρὸς αὐτὴν εὐεργεσίας τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ἢ ἀπὸ πόσους κινδύνους πολλάκις διεφυλάχθη, ἢ εἰς πόσα κακὰ ὑποπεσοῦσα καὶ εἰς ἁμαρτήματα πολλάκις ἑκουσίως ὀλισθήσασα δὲν παρεδόθη, ὅπως θὰ ἦτο δίκαιον, εἰς τὰ ἀπατηλὰ πνεύματα, εἰς ἀπώλειαν καὶ θάνατον, ἀλλὰ ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης, ἐν τῇ μακροθυμίᾳ Του, παραβλέπων τὰ ἁμαρτήματά της, διεφύλαξεν αὐτὴν ἀναμένων τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῆς. Μολονότι δὲ ἑκουσίως διὰ τῶν παθῶν ὑπετάγη αὕτη εἰς τὰ πονηρὰ πνεύματα, Αὐτὸς τὴν διέτρεφε προστατεύων καὶ παντοιοτρόπως προνοῶν περὶ αὐτῆς, τέλος δὲ δι’ ἀγαθῆς βουλῆς τὴν ὡδήγησεν εἰς ὁδὸν σωτηρίας καὶ ἐνέβαλεν εἰς αὐτὴν τὴν ἀγάπην τοῦ ἀσκητικοῦ βίου, ἐνδυναμώσας ταύτην, ὥστε μετὰ χαρᾶς νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν κόσμον καὶ πᾶσαν ἀπάτην τῶν σαρκικῶν αὐτοῦ ἡδονῶν. Κατεκόσμησε δὲ ταύτην διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ σχήματος τῆς ἀσκητικῆς τάξεως, παρασκευάσας ὥστε νὰ γίνῃ αὕτη εὐπρόσδεκτος παρὰ ἀδελφότητος ἐν συστήματι ζώντων ἁγίων ἀνδρῶν. Τίς ἔχων γνώμην εὐσυνείδητον καὶ ταῦτα ἀναλογιζόμενος δὲν θὰ διατελῇ πάντοτε ἐν συντριμιμῷ καρδίας;