ἐκτελῶν πάντοτε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ τέλειον καὶ πᾶν ὅ,τι εἶναι ἀρεστὸν εἰς Ἐκεῖνον (Ρωμ. ιβ’ 2)· τοῦτο δὲ διὰ παντὸς τρόπου καὶ δι’ ὅλων σου τῶν δυνάμεων νὰ φροντίζῃς νὰ ἐπιδιώκῃς. Τὴν δὲ νεότητά σου, τέκνον μου, ὑπόταξον εἰς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὃν τρόπον ὁ λόγος οὗτος ἀπαιτεῖ. Νὰ παρουσιάζῃς δηλαδὴ τὸ σῶμά σου ὡς ζωντανὴν θυσίαν, ἁγίαν καὶ εὐάρεστον εἰς τὸν Θεόν, διὰ τῆς λογικῆς πρὸς Ἐκεῖνον λατρείας (Ρωμ. ιβ’ 1). Πάντα δὲ ἐρεθισμὸν σαρκικῆς ἐπιθυμίας ξήρανον διὰ τῆς ὀλιγοφαγίας, τῆς ὀλιγοποσίας καὶ τῶν ὁλονυκτίων ἀγρυπνιῶν, ἵνα καὶ σὺ ὁλοψύχως εἴπῃς· «Ἐγενήθην ὡς ἀσκὸς ἐν πάχνῃ, τὰ δικαιώματά σου οὐκ ἐπελαθόμην» (Ψαλμ. ριη’ 83).
Κατανόησας δὲ ὅτι ἀνήκει εἰς τὸν Χριστόν, σταύρωσον τὴν σάρκα σου, κατὰ τὴν ἀποστολικὴν φωνήν, «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις (Γαλ. ε’ 24) καὶ τὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς νέκρωσον» (Κολ. γ’ 5). Καὶ ὄχι μόνον τὴν πρᾶξιν τῆς πορνείας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπὸ τῶν πονηρῶν πνευμάτων προκαλουμένην εἰς τὴν σάρκα ἐπιθυμίαν. Οὐχὶ δὲ ἕως τοῦ σημείου τούτου σταματᾷ τὸν ἀγῶνα ὁ ἐπιθυμῶν τὸν τῆς ἀληθινῆς, ἀμολύντου καὶ ἄκρας παρθενίας στέφανον, ἀλλ’ ἀκολουθεῖ τὴν ἀποστολικὴν διδασκαλίαν καὶ ἀγωνίζεται, ἵνα καὶ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν τοῦ πάθους καὶ τὴν κίνησιν κατανεκρώσῃ. Τοιουτοτρόπως ὄχι μόνον ἐπιζητεῖ διὰ σφοδροῦ ἔρωτος, ὅπως κατασκηνώσῃ εἰς τὸ σῶμά του ἡ ἀγγελικὴ καὶ ἄχραντος παρθενία, ἀλλ’ εὔχεται ὅπως ἐξαφανισθῇ καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ διὰ μόνης τῆς ἐλαφρᾶς σκέψεως ἀνάμνησις τῆς ἐπιθυμίας, τῆς ἄνευ κινήσεως καὶ ἐνεργείας τοῦ πάθους τῆς σαρκὸς γενομένης.
Τοῦτο μόνον διὰ τῆς ἄνωθεν βοηθείας καὶ δυνάμεως καὶ τῆς ἐνισχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι δυνατὸν νὰ κατορθωθῇ, μάλιστα ὅταν τινὲς εἶναι ἄξιοι τῆς Χάριτος ταύτης. Ἐκεῖνος λοιπὸν ὅστις εἶναι ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς καθαρᾶς, ἀΰλου καὶ ἀχράντου παρθενίας, σταυρώνει τὴν σάρκα δι’ ἀσκητικῶν κόπων, νεκρώνει τὰ ἐπὶ τῆς γῆς μέλη κατ’ ἐπιταγὴν καὶ ἐπιμονὴν τῆς ἐγκρατείας καὶ δαμάζει τὸν ἐξωτερικὸν ἄνθρωπον, καθιστῶν αὐτὸν λεπτὸν καὶ ἀδύνατον, ἵνα διὰ τῆς πίστεως, τῶν ἀγώνων καὶ τῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος, ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται καθ’ ἑκάστην ἡμέραν (Β’ Κορ. δ’ 16), προκόπτων πρὸς τὸ καλλίτερον. Ὅταν ταῦτα πράξῃ, τότε ἡ ἐν αὐτῷ ἀγάπη αὐξάνει, κοσμεῖται ὑπὸ πραότητος, εὐφραίνεται ἐν ἀγαλλιάσει πνεύματος, βραβεύεται διὰ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης, ὁδηγεῖται ὑπὸ χρηστότητος, φρουρεῖται ὑπὸ τῆς ἀγαθότητος, περιβάλλεται ὑπὸ φόβου Θεοῦ, φωτίζεται ὑπὸ συνέσεως καὶ γνώσεως, λαμπρύνεται ὑπὸ σοφίας καὶ ὁδηγεῖται ὑπὸ τῆς ταπεινοφροσύνης.