«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» (Ἰωάν. α’ 14), ἵνα ἡ σὰρξ γίνῃ λόγος. Πλούσιος ὢν ἐπτώχευσε χάριν ἡμῶν, ἵνα ἡμεῖς πλουτήσωμεν διὰ τῆς πτωχείας Ἐκείνου (Β’ Κορ. η’ 9). Ἐγένετο ὅμοιος πρὸς ἡμᾶς διὰ τὴν μεγάλην Του φιλανθρωπίαν, ἵνα διὰ πάσης ἀρετῆς ἀφομοιωθῶμεν καὶ ἡμεῖς πρὸς Αὐτὸν. Διότι ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον κατώκησεν ὁ Χριστός, κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν γενόμενος ἄνθρωπος, αὐτὸς διὰ τῆς Χάριτος καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Πνεύματος ἀνυψοῦται, φθάνων εἰς τὸ μέτρον τῆς τελείας ἀγάπης, ἥτις ἀπομακρύνει τὸν φόβον (Α’ Ἰωάν. δ’ 18) καὶ δὲν εἶναι πλέον δυνατὸν νὰ καταπέσῃ. Διότι ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει (Α’ Κορ. ιγ’ 8), «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί», λέγει ὁ Ἰωάννης, «καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει» (Α’ Ἰωάν. δ’ 16). Διὰ ταύτης κατηξιώθησαν οἱ Ἀπόστολοι ὡς καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες ὁμοίως μὲ τούτους ἤσκησαν τὴν ἀρετήν, νὰ παρουσιάσωσιν ἑαυτοὺς τῷ Κυρίῳ τελείους καὶ δι’ ἀσβέστου πόθου καθ’ ὅλην τὴν ζωὴν αὐτῶν νὰ ἀκολουθήσωσι τὸν Κύριον.

Τὴν τόσην λοιπὸν ταπείνωσιν, τὴν ὁποίαν διὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς ἀγάπην Του ἐξ ἀρρήτου φιλανθρωπίας προσέφερεν ὁ Κύριος, ἐὰν πάντοτε φέρῃς εἰς τὸν νοῦν σου, δηλαδή, τὴν ἐν μήτρᾳ κατασκήνωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, τὴν τοῦ ἀνθρώπου προστασίαν, τὴν ὑπὸ γυναικὸς γέννησιν, τὴν τμηματικὴν ἀνάπτυξιν τῆς σωματικῆς ἡλικίας, τὰς ἀτιμίας, τὰς ὕβρεις, τοὺς ὀνειδισμούς, τοὺς χλευασμούς, τὰς λοιδορίας, τὰς μαστιγώσεις, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὸν περίγελων, τὸν ἐμπαιγμόν, τὴν κοκκίνην χλαμύδα, τὸν ἀκάνθινον στέφανον, τὴν κατ’ Αὐτοῦ ἀπόφασιν τῶν ἀρχόντων, τὰς τῶν ἀνόμων Ἰουδαίων, ἂν καὶ ἦσαν ὁμόφυλοι, κραυγὰς κατ’ Αὐτοῦ «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτὸν» (Ἰωάν. ιθ’ 15), τὸν Σταυρόν, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, τὸ πότισμα τοῦ ὄξους καὶ τῆς χολῆς, τὸν ἐνθουσιασμὸν τοῦ πλήθους, τὰς εἰρωνείας τῶν συμπορευομένων λεγόντων, «Εἰ Υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ κατάβηθι ἀπὸ τοῦ σταυροῦ … καὶ πιστεύσομεν» (Ματθ. κζ’ 40-42) ὡς καὶ τὰ ἄλλα τῶν παθημάτων, τὰ ὁποῖα δι’ ἡμᾶς ὑπέμεινε, τὴν Σταύρωσιν, τὸν Θάνατον, τὴν ἐν μνημείῳ τριήμερον Ταφήν, τὴν εἰς τὸν ᾋδην κάθοδον. Ἔπειτα πάλιν τοὺς καρποὺς τῶν παθημάτων ὁποῖοι καὶ ποῖοι εἶναι, τοὐτέστι τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, τὴν ἀπὸ τοῦ ᾋδου καὶ τοῦ θανάτου ἁρπαγὴν τῶν συνελθουσῶν τῷ Κυρίῳ ψυχῶν, τὴν εἰς τοὺς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν, τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς καθέδραν, τὴν ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ παντὸς προσφερομένου ὀνόματος (Ἐφ. α’ 21) τιμὴν καὶ δόξαν, τὴν προσκύνησιν πάντων τῶν Ἀγγέλων εἰς τὸν Πρωτότοκον ἐκ τῶν νεκρῶν ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν Του κατὰ τὴν φωνὴν τοῦ Ἀποστόλου καθ’ ἣν «Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ἡμῖν, ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων, οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών,