Ἡ Παναγία Παρθένος ἔλαβεν ὄχι μόνον ὅλας τὰς Χάριτας τὰς ὁποίας ὅλοι ὁμοῦ οἱ Ἅγιοι ἔλαβον καὶ τὰς ὁποίας οὐδεὶς ἐξ ὅλων τῶν ἄλλων Ἁγίων ἠξιώθη νὰ λάβῃ, ἀλλ’ ἐπὶ πλέον ἔλαβε καὶ ἓν ἀκόμη πρωτάκουστον χάρισμα, τὸ νὰ ὑψωθῇ ἐπάνω ἀπὸ ὅλην τὴν ὑπεξούσιον κτίσιν τοῦ Βασιλέως τῶν βασιλέων, νὰ γίνῃ δηλαδὴ Βασίλισσα πάσης τῆς κτίσεως καὶ Μήτηρ τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὥστε, ἀφ’ οὗ οἱ Ἅγιοι ὅλοι δὲν ἠξιώθησαν νὰ λάβουν τὰς Χάριτας τῆς Παρθένου, φανερὸν εἶναι, ὅτι Αὐτὴ εἶχε καὶ ὅλας τὰς ἀρετὰς εἰς τὴν μακαρίαν ψυχήν της, περισσότερον ὅλων τῶν Ἁγίων· καὶ ἂν ἡ Παναγία Παρθένος ἔλαβεν ἐκεῖνο τὸ Χάρισμα, τὸ ὁποῖον δὲν ἠδυνήθησαν νὰ λάβουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, φανερὸν εἶναι, ὅτι ἡ Παρθένος ὑπερβαίνει ὅλους τοὺς Ἁγίους καὶ κατὰ τὴν ἁγιότητα καὶ κατὰ τὰς ἀρετὰς καὶ κατὰ τὰς Χάριτας, τὰς ὁποίας ἔχουν ἐκεῖνοι. Ὑπερβαίνει πράγματι ἡ Παρθένος πάσας τὰς χορείας τῶν Ἁγίων, διότι μόνη αὐτὴ ἠξιώθη νὰ γίνη Μήτηρ Θεοῦ, μόνη Αὐτὴ ἠξιώθη νὰ γίνη Βασίλισσα Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων. Αὐτὴ μόνη ἔδωκε τρόπον τινὰ τὸ εἶναι τοῦ ἰδίου της Κτίστου· Αὐτὴ ἔδωκε τὴν ὁρατὴν φύσιν τε καὶ οὐσίαν εἰς ἐκείνην τὴν ἀόρατον καὶ θείαν οὐσίαν, τὴν ὑποστατικήν, δηλαδὴ υἱότητα, καὶ ἐφανέρωσεν εἰς ἡμᾶς τὸν φύσει ἀόρατον καὶ ἀκατάληπτον Θεόν. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ θεία μητρότης τῆς Παναγίας Παρθένου, τὸ ἀσύγκριτον μεγαλεῖον τῶν μεγαλείων, τὴν ἀνεβίβασεν εἰς τὸ ὑπέρτατον ἀξίωμα τῆς θείας δόξης, νὰ γίνῃ δηλαδὴ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς.
Ἐτιμήθη καὶ ἐδοξάσθη ἀληθῶς καὶ ὁ προπάτωρ Ἀδάμ, ὅταν ἐπλάσθη ἀπὸ τον Θεόν, διότι τὸν ἔκαμε βασιλέα καὶ κύριον πάντων τῶν ὑπὸ σελήνην κτισμάτων, ἀλλὰ περισσότερον ἐτιμήθη καὶ ἐδοξάσθη σήμερον ἡ θεόπαις Μαρία, ὑπερβαλλόντως καὶ ἀσυγκρίτως ἀπὸ τὸν προπάτορα τοῦ γένους Ἀδάμ. Διότι, ἂν ἐκεῖνος ἔγινε βασιλεὺς ὅλων τῶν κτίσμάτων, ἡ Παναγία ἐστεφανώθη ὡς Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ὑψώθη περισσότερον, διότι ἐξελέγη Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον ἦτο δοχεῖον ἐκλεκτὸν πλῆρες ἀπὸ ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ ἀπὸ ὅλας τὰς Χάριτας, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τόσον ἦτο ἐρριζωμένη καὶ τεθεμελιωμένη μέσα εἰς ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἀρετῶν, ὅσον ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐξ αὐτῆς γεννηθέντος. Ἂν δὲ ἐρωτᾶτε διὰ τὴν ἀγαθότητά Της, σᾶς λέγω, ὅτι ἐκείνη ὅπου ἔμελλε νὰ γεννήσῃ τὸν ἀγαθὸν Θεὸν ἔπρεπε νὰ ἔχῃ τόσην ἀγαθότητα, ὅσην ἥρμοζε διὰ τὴν μητέρα τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ.