Αὐτὸς τὸν ὁποῖον ἔτρεμεν ὁ κόσμος, αὐτὸς ὅστις εἶχε χιλιάδας καὶ μυριάδας ἀνδρείους στρατιώτας, αὐτὸς ὅστις ἔναμνε τὴν γῆν νὰ σείεται ἀπὸ τοὺς κτύπους τῶν ἁρμάτων του καὶ ὅστις κατεκυρίευε πόλεις καὶ χώρας, νὰ φονεύηται ἀπὸ μίαν γυναῖκα; Ναί! Τοιαύτην δύναμιν χαρίζει ἡ ταπείνωσις εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος τὴν ἔχει. Ἀπὸ τὴν ἀρίστην ταύτην πρᾶξιν τῆς Ἰουδήθ, ἂς διέλθωμεν εἰς τὴν ἄλλην, τῆς Ἰαήλ.

Αὕτη πάλιν, καθὼς διηγεῖται ἡ βίβλος τῶν Κριτῶν ἐν τῷ δ’ κεφαλαίῳ, ἦτο γυνὴ τοῦ Χαβὲρ τοῦ Κιναίου, ἐνάρετος καὶ φοβουμένη τὸν Κύριον, πρὸς τὴν ὁποίαν κατέφυγεν ὁ Σισάρα, διωχθεὶς ἀπὸ τὸν Βαράκ· «Καὶ Σισάρα ἔφυγε τοῖς ποσὶν αὐτοῦ εἰς σκηνὴν Ἰαήλ, γυναικὸς Χαβὲρ ἑταίρου τοῦ Κιναίου» (Κρ. δ’ 17). «Κύριε Ἀδωναῒ Σαβαώθ, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμὲ καὶ ἐνίσχυσόν με», θὰ εἶπε καὶ αὐτὴ ἱσταμένη ἄνωθεν τοῦ Σισάρα, τὸν ὁποῖον εἶχε καλύψει μὲ τὸ ἱμάτιόν της καὶ ἐκοιμᾶτο ὕπνον βαθὺν εἰς τὴν κλίνην της. Ἔπειτα βλέπουσα τὸν ὑπερήφανον Σισάρα, θὰ ἔλεγε καθ’ ἑαυτήν· «Ἆρά γε, ὦ Σισάρα, νὰ φαντάζεσαι εἰς τὸν ὕπνον σου, ὅτι ἐνίκησες τὸν Βαρὰκ καὶ τὸ γένος του ὅλον, κυριεύων τοὺς τόπους του, ἢ νὰ ὀνειρεύεσαι ταύτην τὴν ὥραν τὸν ἰδικόν σου θάνατον ἀπὸ μίαν γυναῖκα; Ἐξηπατήθης διὰ τὸ πλῆθος τῶν στρατιωτῶν σου καὶ τῶν ἁρμάτων σου ἢ ἀπὸ τὴν ἀπατηλὴν φθογγὴν τῶν ρημάτων μου;».

Οὕτω περιγελῶσα ἡ Ἰαὴλ τὸν Σισάρα διὰ τὴν πλάνην του, ἔλαβε παρευθὺς μὲ τὴν ἀριστεράν της χεῖρα ἕνα σιδηροῦν πάσσαλον, ἐξ ἐκείνων μὲ τοὺς ὁποίους ἐστήριζον τὴν σκηνὴν εἰς τὴν γῆν καὶ μὲ τὴν δεξιὰν μίαν σφύραν καὶ κτυπῶσα δι’ ὅλης τῆς δυνάμεώς της τὸν πάσσαλον ἐντὸς τοῦ κροτάφου αὐτοῦ, τὸν ἐκάρφωσε χαμαὶ εἰς τὴν γῆν. Θέαμα ἐλεεινόν! Ταράσσεται καὶ ἀφρίζει ὁ ἄθλιος Σισάρα, κτυπᾷ πότε μὲ τοὺς πόδας, πότε μὲ τὰς χεῖρας, εἰς τὴν γῆν, βρυχᾶται ὡς ἄλογον ζῷον καὶ φωνάζει, ἀλλὰ δὲν εὑρίσκει βοήθειαν· τόσον ὥστε, ἀπὸ τὸν πολὺν κόπον καὶ ἀγῶνα, ἀπὸ τὸν πολὺν πόνον καὶ φόβον, ὕστερον ἀπὸ πολλὰς ὥρας ἔσκασε καὶ ἐξεψύχησε· «Καὶ ἔλαβεν Ἰαὴλ γυνὴ Χαβὲρ τὸν πάσσαλον τῆς σκηνῆς καὶ ἔθηκε τὴν σφῦραν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν κρυφῇ καὶ ἔπηξε τὸν πάσσαλον ἐν τῷ κροτάφῳ αὐτοῦ καὶ διεξῆλθεν ἐν τῆ γῇ καὶ αὐτὸς ἐξεστὼς ἐσκοτώθη» (Κρ. δ’ 21). Ἄθλιε Σισάρα, σὺ ἐζήτεις νὰ φυλαχθῆς ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς σου εἰς τὴν σκηνὴν τῆς Ἰαὴλ καὶ ἐκεῖ ἐφονεύθης, ἀπὸ μίαν γυναῖκα. Εἰς τὴν καταφυγὴν ὅπου ἔδραμες, εὗρες τὸν τάφον σου καὶ τοῦτο πάλιν πρᾶγμα παράδοξον· μία γυνὴ νὰ φονεύσῃ μόνη της ἕνα μέγαν καὶ κραταιὸν Σισάρα καὶ νὰ τὸν καρφώσῃ εἰς τὴν γῆν; Αὐτὸς ὅστις ἐφόνευσε τόσα πλήθη λαῶν καὶ τὸν ὁποῖον ἔτρεμεν ὁ κόσμος ἐκ τοῦ φόβου, νὰ φονευθῇ ἀπὸ μίαν γυναῖκα καὶ νὰ κείτεται καρφωμένος σπαράσσων; Ναί, τοιαύτην δύναμιν χαρίζει ἡ ταπείνωσις εἰς ἐκεῖνον ὅστις τὴν κατέχει.