ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος ὅστις ὁμοῦ μὲ τὰ ἄϋλα τάγματα, παρίσταμαι ἐμπρὸς εἰς τὸν φοβερὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ἀκατάπαυστον δοξολογίαν ὑμνολογῶ τὴν Ἁγίαν Τριάδα· ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος ὅστις, εἰς τοὺς γονεῖς Σου, τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄνναν, ἐκήρυξα τὴν σύλληψίν Σου καὶ ἀφ’ ὅτου Σύ, ἀνατεθραμμένη ὅτι τόσον μὲ ἐπίγειον τροφήν, ὅσον μὲ τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, ἀφιερώθης εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, σὲ ἔτρεφα μὲ οὐράνιον ἄρτον· ἐγὼ καὶ τώρα πέμπτομαι ἀπὸ τὸν Ὕψιστον Δημιουργόν μας καὶ Πλάστην, διὰ νὰ σοῦ εὐαγγελίσω ἐκείνην τὴν προαιώνιον βουλήν, τὴν ὁποίαν ἡ ἄπειρός Του εὐσπλαγχνία ἀπεφάσισεν εἰς κοινὴν ὠφέλειαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Χαῖρε λοιπόν, καθαρώτατον ἔσοπτρον τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἔμψυχε εἰκὼν τοῦ Θεοῦ χαῖρε, θεότευκτον ἄγαλμα τῆς καθαρότητος καὶ θρόνε ἡλιοστάλακτε, ὅπου μέλλει νὰ καθίσῃ ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων· κεχαριτωμένη, ἔμψυχον πολυσύνθετον τῶν ἀρετῶν καὶ θαυμαστὴ ἀνακεφαλαίωσις ὅλων τῶν χαρίτων».
«Εἰς Σέ, Παρθένε, βλέπω παρθενίαν τόσον καθαράν, ὅσον οὔτε ἡ γῆ ἔχει κρίνους, οὔτε ἡ θάλασσα μαργαρίτας, οὔτε ὁ οὐρανὸς καθαροὺς τοὺς ἀστέρας· εἰς Σὲ σοφίαν τόσον ὑπέρμετρον, ὥστε μὲ αὐτὴν φωτίζεται ὁ χορὸς ὅλος τῶν οὐρανίων ταγμάτων. Εἰς Σὲ ταπείνωσιν τόσον βαθεῖαν, ὥστε εἰς τοιαύτην ἄβυσσον βυθίζεται πᾶς νοῦς· εἰς Σὲ ἀγάπην τόσον θερμήν, ὥστε ὅσαι φλόγες ἀνάπτουσιν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἄλλων δικαίων, ὅλαι φαίνονται μικροὶ σπινθῆρες, παραβαλλόμεναι πρὸς τὴν φλόγα τῆς ἱερᾶς σου καρδίας. Εἰς Σὲ ἁγιότητα τόσον ἄκραν, ὥστε κατὰ τὸ ὕψος ὑπερβαίνει τοὺς οὐρανούς· τί περισσότερον; «Ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ». Μετὰ Σοῦ βλέπω συνδεδεμένον ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος καὶ εἰς Σὲ περιησφαλισμένα ὅλα τὰ χαρίσματα τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Εὐλογημένη Σὺ ἐν γυναιξὶ» (Λουκ. α’ 28). Σὲ μόνην ηὐλόγησε· Σὲ ἡγίασε· Σὲ ἠγάπησε· Σὲ ἀπὸ ὅλας τὰς γυναῖκας ἐξέλεξεν ὁ Θεός, ὡς ἰδικόν Του κατοικητήριον».
«Ὅθεν, προσφέρων ὁ πανάγαθος Θεὸς εἰς Σέ, κοσμοπόθητε Δέσποινα, ὅλους τοὺς θησαυροὺς τῆς θείας Αὐτοῦ παντοδυναμίας, Σὲ ἔδειξεν εἰς τὸν Κόσμον ὡς τὸ θαυμαστότατον καὶ ἐξαισιώτατον πλάσμα τῆς παντοκρατορικῆς Του χειρός. Διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ περιχαρῶς Σοῦ λέγω· «ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ» (Λουκ. α’ 31). Μολονότι Παρθένος εἶσαι καθαρὰ καὶ δὲν ἐγνώρισας ἄνδρα, ὅμως δίχως σποράν, δίχως συνουσίαν τινός, θέλεις συλλάβει εἰς τὴν ἁγίαν σου γαστέρα τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ· καὶ εἰς τὸν κύκλον τῆς ἱερᾶς σου κοιλίας θέλεις χωρέσει ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον δὲν χωροῦσιν οἱ οὐρανοί. Καὶ τέξῃ Υἱόν!