Χαῖρε, χαῖρε λοιπόν, φύσις ἀνθρώπινος, ἐπειδὴ σήμερον ἄρχεται τὸ κεφάλαιον τῆς σωτηρίας σου σήμερον δίδεται τὸ τέλος τῶν παθῶν σου· σήμερον σοὶ ἀνοίγεται ἐκείνη ἡ λαμπρὰ πύλη τοῦ Παραδείσου, τὴν ὁποίαν σοῦ ἔκλεισεν ἡ παρακοή· σήμερον ἀπολαμβάνεις τὴν ἀτελεύτητον ἐκείνην μακαριότητα, τὴν ὁποίαν σὲ ἐστέρησεν ἡ ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Πάλιν τὸ σκότος λύεται· πάλιν τὸ φῶς φανερώνεται· πάλιν ἡ Αἴγυπτος μὲ τὰ νέφη σκοτίζεται πάλιν ὁ Ἰσραὴλ μὲ τὸν στῦλον φωτίζεται. Ποῦ τώρα ἡ ἀντίθεος τῶν εἰδώλων πολυθεΐα; Ποῦ τῶν ἐθνικῶν τὰ μιαρὰ θυσιάσματα; Ποῦ τοῦ διαβόλου ἡ παγκόσμιος καταδυναστεία; «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά»· τὸ γράμμα παραχωρεῖ, τὸ πνεῦμα πλεονάζει, ἡ σκιὰ παρέρχεται, ἡ ἀλήθεια ἔρχεται. Χαῖρε, ἐπειδὴ τώρα τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ λύεται τὸ ἁμάρτημα· τῶν ἁμαρτημάτων τὸ σκότος διώκεται ὁ διωγμὸς τῶν μακαρίων ψυχῶν ἀπὸ τὸν ἐπίγειον Παράδεισον τελειώνει· τὸ τέλος τῶν παθῶν μᾶς χαρίζεται καὶ ἡ χάρις πρὸς τὴν ἀπόκτησιν τῆς αἰωνίου μακαριότητος μᾶς ἀποδίδεται. Τώρα ἡ Θεότης ἑνοῦται μὲ τὴν ἀνθρωπότητα, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεόν, ἡ πίστις μὲ τὴν καρδίαν· καὶ Σύ, μυριοχαριτωμένη Κόρη, ἥτις μᾶς ἐπλούτισας μὲ τόσας δόξας, μᾶς ἐδόξασας μὲ τόσας τιμάς, μᾶς ἐτίμησας μὲ τόσας χάριτας, ἐπίστρεψε, παρακαλοῦμεν Σε, τοὺς εὐσπλάγχνους σου ὀφθαλμοὺς πρὸς ἡμᾶς τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀναξίους δούλους Σου, οἵτινες ὥς ποτε οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀπόλλωνος, Σοὶ προσφέρομεν ἀντὶ ἑκατόμβης, τὸν ἑαυτόν μας. Γνωρίζομεν, ναί, ὅτι κανὲν πρᾶγμα δὲν σοῦ συγχύζει τὴν παναγίαν ψυχήν, εἰ μὴ ἡ μελῳδία τῶν ἰδίων σου ἐπαίνων· ὅμως διὰ νὰ μὴ φανῶμεν τελείως ἀχάριστοι εἰς τὰς ἀπείρους χάριτας, διὰ τῶν ὁποίων τὸ γένος μας ὅλον ἐπλούτισας, δέχθητι τουλάχιστον νὰ Σὲ ἀσπασθῶμεν καὶ ἡμεῖς μὲ ἐκεῖνον τὸν Ἀγγελικὸν ἀσπασμόν, τό, χαῖρε τὸ πάσης χαρᾶς προοίμιον.
Χαῖρε λοιπόν, θεόνυμφε Μαριάμ, πορφυρογέννητε Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων. Χαῖρε, ἀργυροχρυσόχοε κρίνε τῆς καθαρότητος. Χαῖρε, εὐανθέστατε Παράδεισε· μακαρίων ἡδονῶν. Χαῖρε, παστὰς χρυσοπόρφυρε τοῦ Οὐρανίου Νυμφίου. Χαῖρε Σύ, ἥτις ὡς βασιλικὸν βλάστημα ἐκ τῆς ρίζης τοῦ Ἰεσσαὶ γεννημένη ἀπὸ ἄκαρπον κοιλίαν, πρῶτον εἶδες τὸ φῶς τῆς μακαριότητος, ἀπὸ τὸ τοῦ Ἡλίου· πρῶτον ἐστάθης πολίτισσα τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὴν ψυχήν, παρὰ τῆς γῆς μὲ τὸ σῶμα πρῶτον θυγάτηρ τοῦ προαιωνίου Πατρός, παρὰ τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης· καὶ πρὶν νὰ πατήσῃς τὴν γῆν, κατεπάτησες τὴν κεφαλὴν τοῦ ἰοβόλου δράκοντος.