Τώρα ἐννοῶ ἐκεῖνο τὸ θαυμαστὸν τέρας τὸ ὁποῖον, διὰ νὰ ἰατρευθῇ ὁ ἀρρωστημένος βασιλεύς ἔδειξεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Προφήτην Ἡσαΐαν εἰς τὸ ἡλιακὸν ὡρολόγιον. Ἔκειτο εἰς βασιλικὴν κλίνην βεβαρημένος, ἀπὸ θανατηφόρον ἀσθένειαν ὁ βασιλεὺς Ἐζεκίας καὶ ἀκούων ἀπὸ τὸν Προφήτην τὴν φοβερὰν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου του, ἔκλαυσε κλαυθμῷ μεγάλῳ λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, ἢ διότι δὲν ἐγνώριζεν ἄλλην ἰατρείαν ἀπὸ τὰ ἴδιά του δάκρυα, ἢ τάχα ἤλπιζε μὲ ἐκεῖνα τὰ πικρὰ ὕδατα τῶν ὀφθαλμῶν του, νὰ σβήσῃ τὴν φλόγα τοῦ πυρετοῦ, ὅστις τοῦ ἔτηκε τὴν καρδίαν. Ἀλλὰ ἐν μέσῳ τούτων τῶν σκοτεινῶν νεφῶν τῆς λύπης, ἔλαμψε τὸ χαριέστατον σημεῖον τῆς θεραπείας του· καὶ τοῦτο ἦτο ὁ Ἥλιος, ὁ ὁποῖος στρέψας πρὸς τὰ ὀπίσω ἐννέα γραμμὰς εἰς μίαν μεγίστην σκιάν, ἀπὸ ταύτην πάλιν ἀνέτειλε καὶ μὲ τὴν νέαν ἀνατολὴν ἐχάρισε τὴν ὑγείαν τοῦ Ἐζεκίου (Δ’ Βασ. κ’ 1-11, Ἡσ. λη’ 1-8).

Ἐζεκίας ἄρρωστος εἶναι τὸ ἀνθρώπινον γένος τὸ ὁποῖον, ἠσθενημένον ἀπὸ τὴν ἀπιστίαν πρὸς τὸν Θεόν, ἔκειτο εἰς βαθύτατον λήθαργον μιᾶς πεισματικῆς ἁμαρτίας· πλὴν θεωροῦν τὴν ἐλεεινὴν κατάστασιν εἰς τὴν ὁποίαν κατήντησεν, ἤγειρε τέλος πάντων τὰ ὄμματα πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ ὁλοψύχως ἔκραξεν· «Ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος, ἕως πότε ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ;» (Ψαλμ. ιβ’ 1). Καὶ πάλιν· «ἴασαί με Κύριε καὶ ἰαθήσομαι» (Ἱερ. ιζ’ 14). «Ἐλθέ Κύριε εἰς τὸ σῶσαι ἡμᾶς». Καὶ τότε ὁ προαιώνιος Πατήρ, ὅστις δὲν ἠδύνατο νὰ βλέπῃ τὴν ἰδίαν εἰκόνα καὶ ὁμοιότητα εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Διαβόλου, ἔδειξε τὸ χαριέστατον σημεῖον τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας καὶ εἶναι τοῦτο ὁ μυστικὸς Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ μονογενής Του Υἱός, ὁ ὁποῖος, στρέφων πρὸς τὰ ὀπίσω ἐννέα γραμμάς, ἤτοι κατερχόμενος ἀπὸ τὰ ἐννέα τάγματα τῶν μακαρίων Ἀγγέλων, ἦλθεν εἰς τὴν μεγάλην σκιάν, εἰς τὴν γαστέρα τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, καθὼς τὸ μαρτυροῦσιν οἱ ἀγγελικοὶ ἐκεῖνοι λόγοι· «καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. α’ 35). Ἀπὸ ταύτην μετ’ ὀλίγον χρόνον μέλλει νὰ ἀνατείλῃ ὡς Ἥλιος καὶ μὲ τὴν νέαν του ἀνατολὴν θέλει μᾶς θεραπεύσει παντὸς εἴδους ἀσθένειαν καὶ θέλει ζωοποιήσει ἡμᾶς νεκροὺς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ κατὰ τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς «νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. ϛ’ 11) «ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Κόσμον, ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐτοῦ». (Καθ Ἐπιστ. Ἰωάν. δ’ 9). Καὶ ὁ Ἀρχάγγελος· «Ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ Υἱὸν» (Λουκ. α’ 31).