Τοῦτο ἀκούσας ὁ ἐφημέριος, θεόθεν κινηθείς, ἀπήντησεν· «Ὄχι μόνον τότε ἐδυνάμωνεν ὁ Θεὸς παραδόξως τοὺς Μάρτυρας, ἀλλὰ καὶ τώρα εἰς τὰς ἡμέρας μας. Ὀλίγοι χρόνοι ἔχουν παρέλθει ἀφ’ ὅτου ἐμαρτύρησεν ἐδῶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος». Ἀρξάμενος δέ, τοὺς διηγήθη μὲ πόθον πολὺν καὶ κατάνυξιν ὅλα τὰ μαρτύρια τοῦ Θεοδώρου, τόσον ὥστε καὶ οἱ τρεῖς κατενύγησαν, δοξάσαντες τὸν Θεὸν μὲ χαρμόσυνα δάκρυα. Μετὰ ταῦτα ἀνεχώρησεν ὁ ἐφημέριος, ἐκεῖνοι δὲ, ἔμειναν ἐκεῖ διὰ νὰ ἀναγνώσουν τὸν Ἑσπερινόν. Τότε λέγει ὁ Λουκᾶς· «Βλέπεις, ἅγιέ μου Γέροντα, πὼς εἶναι θέλημα τοῦ Κυρίου νὰ μαρτυρήσω; Εὕρομεν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἥτις εἶναι Μάρτυς· μᾶς διηγήθη ὁ ἐφημέριος, χωρὶς νὰ μᾶς γνωρίζῃ, τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀπὸ τὸ ὁποῖον τόσον ἤναψεν ἡ καρδία μου, ὥστε δὲν δύναμαι νὰ ὑπομένω πλέον. Αὐτὰ τὰ δύο λοιπὸν εἶναι καλὰ σημεῖα διὰ τὸν σκοπόν μας μόνον νὰ κοινωνήσωμεν καὶ νὰ φύγωμεν χωρὶς ἀργοπορίαν».

Τὴν ἑπομένην ἡμέραν, δηλαδὴ τὴν Πέμπτην, ἐζήτησαν καὶ ἔψαλαν οἱ ἐφημέριοι εὐχέλαιον καὶ παράκλησιν, τὴν δὲ νύκτα ἐκείνην διῆλθον ἄϋπνοι μὲ τὰ κομβοσχοίνια των εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἱερέως Παρθενίου, ἵνα ἑτοιμασθοῦν διὰ τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν. Ἔπειτα ἐξομολογηθεὶς ὁ Λουκᾶς μετὰ κατανύξεως καὶ πολλῶν δακρύων λεπτομερῶς, ὅσα ἡμάρτησεν ὡς ἄνθρωπος, ἐζήτησε καὶ τὸν ἐσταύρωσεν ὁ Πνευματικὸς μὲ τὴν Ἁγίαν λόγχην, οἱ δὲ ὀφθαλμοί του ἐφαίνοντο ὡς ἀέναος πηγὴ δακρύων καὶ οὕτω δακρυρροῶν εἶπε· «Γέροντά μου, δὲν μὲ λυπεῖσαι;». Ἠρώτησε τότε ἐκεῖνος· «Τί θέλεις; Τί ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ;». Ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς· «Πολλοὺς λογισμοὺς μοῦ ἔφερεν ὁ ἐχθρός, οἱ ὁποῖοι ὡς φοβερὰ κύματα ταράττουσι τὴν διάνοιάν μου· ὁ εἷς λογισμὸς μοῦ λέγει· «Δὲν λυπεῖσαι τὴν νεότητά σου, νὰ χάσῃς τὴν ζωήν σου διὰ ματαίας ἐλπίδας;». Ὁ ἄλλος ἐπιμένει, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα σοῦ λέγουν εἶναι ψεύματα καὶ οὔτε Μάρτυρες ὑπάρχουν, οὔτε ἀνάστασις, οὔτε κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις».

Ἀφοῦ δὲ εἶπε ταῦτα, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του παρακαλῶν νὰ τοῦ ἀναγνώσῃ ὅ,τι τὸν φωτίσῃ ὁ Θεός, πρὸς ἀπομάκρυνσιν τῶν βλασφήμων ἐκείνων λογισμῶν. Τοῦ ἀνέγνωσε τότε ὁ Ἱερεὺς τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ θείου Χρυσοστόμου καὶ ἄλλας εὐχάς. Ἔφθασε δὲ ὁ καιρὸς τῆς Προηγιασμένης καὶ ἡ ὥρα καθ’ ἣν ἔμελλον νὰ κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐνῷ δὲ ὁ Λουκᾶς ἔβαλε μετάνοιαν εἰς τοὺς Χριστιανούς, διὰ νὰ λάβῃ συγχώρησιν, κατὰ τὴν συνήθειαν, εἶδον ὅλοι παράδοξον πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον δὲν εἶδον ποτὲ εἰς ἄνθρωπον· τὸ ἔδαφος τῆς γῆς ἐβράχη ἀπὸ τὰ δάκρυά του.