Συνέβη λοιπόν, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου, νὰ πάθῃ συγγενής τις τοῦ Ἱερέως Παρθενίου δεινὴν ἀσθένειαν· ἔγινε φρενοβλαβὴς καὶ ἦτο πλέον ἀποφασισμένος ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς διὰ θάνατον. Ὁ δὲ Παρθένιος, ψάλλων ἁγιασμὸν καὶ βρέξας τὰ εἰρημένα ἅγια Λείψανα ἐντὸς τοῦ ἡγιασμένου ὕδατος, ἐπότισε τὸν ἀσθενῆ· καί, ὢ τῆς πρὸς Θεὸν παρρησίας τοῦ Μάρτυρος! Ὁ ἀποφασισμένος εἰς θάνατον καὶ ἤδη νεκρωμένος ἀνεκάθισε παρευθὺς καὶ ἐζήτησε φαγητὸν καὶ ἔφαγεν, εἰς τὸ ἑξῆς δὲ ἔχαιρε πλήρους ὑγείας δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ τὸν θαυματουργὸν αὐτοῦ ἰατρὸν Λουκᾶν.
Ἀλλὰ καὶ ἄλλην παράδοξον ἰατρείαν ἐτέλεσε κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ὁ Μάρτυς διὰ τῆς χάριτος τῶν ἁγίων Λειψάνων του. Γυνή τις εἶχε κρατημένον καὶ ξηρὸν ἀπὸ ἡμιπληγίαν ὁλόκληρον τὸ ἓν μέρος τοῦ σώματος, τὸν ἕνα πόδα καὶ τὴν μίαν χεῖρα. Τὸ δὲ χειρότερον, εἶχε πόνους φρικτοὺς καὶ νυχθημερὸν ἐφώναζε μὲ μεγάλας φωνὰς ἀπὸ τοὺς πόνους. Πρὸς θεραπείαν της ἀνέγνωσαν τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια καὶ ἔκαμαν ὅσα ἰατρικὰ ἠδυνήθησαν, ἀλλὰ καμμίαν θεραπείαν δὲν ἔλαβεν, ἀντιθέτως μάλιστα οἱ πόνοι ηὔξανον ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν. Ἀλλ’ ἡ τόσον κακῶς ἔχουσα γυνή, εὐθὺς ὡς τὴν ἐσταύρωσεν ὁ ἐφημέριος Γρηγόριος μὲ τὰ εἰρημένα ἅγια τοῦ Μάρτυρος Λείψανα, εὐθὺς ἰατρεύθη καὶ ἔγινε καλά, εὐχαριστοῦσα τὸν Θεὸν καὶ τὸν θεῖον αὐτοῦ Νεομάρτυρα Λουκᾶν· οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις ρυσθείημεν καὶ ἡμεῖς πάντες τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν παθῶν καὶ τῶν αἰωνίων βασάνων τοῦ Ἅδου καὶ ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.