Ὅθεν ὅλοι οἱ ἄλλοι οὕτω καθ’ ὑπερβολὴν ἐφοβοῦντο, ὁ δὲ τοῦ Κυρίου στρατιώτης παρουσιάσθη τελείως ἀπτόητος καὶ μὲ ὅλον τὸ θάρρος εἰς τὸν Ναζήρην, ὅστις εἶχε μάθει ὅσα εἶπεν ὁ Μάρτυς εἰς τὸν κριτήν, ὡς καὶ ὅσα ἐκεῖνος εἶπε πρὸς τὸν Μάρτυρα. Δὲν τὸν ἠρώτησε λοιπὸν τίποτε δι’ αὐτά, ἀρχίσας ὡς ἑξῆς τὴν ὁμιλίαν· «Σύ, εἶπεν, ἦλθες πρωτύτερα νὰ ζητήσῃς γραπτὴν βεβαίωσιν ἀπὸ ἐμέ· τώρα δὲ τί εἶναι αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἤκουσα περὶ σοῦ; Ἔλα εἰς τὸν νοῦν σου, παιδί μου, ἔλα εἰς τὴν πίστιν μας, ἂν θέλῃς νὰ σὲ τιμήσω καὶ νὰ σοῦ προσφέρω ὅ,τι ἀγαπᾷς καὶ ὅ,τι ἐπιθυμεῖς καί, ἐὰν ὑπακούσῃς εἰς ἐμέ, θὰ σὲ ἔχω ὡσὰν υἱόν μου. Γνώριζε ὅμως ὅτι, ἂν παρακούσῃς, ἔχω νὰ σοῦ κάμω πολλὰς καὶ σκληρὰς τιμωρίας». Πρὸς τοὺς λόγους τούτους τοῦ Ναζήρη ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη χωρὶς οὐδεμίαν συστολὴν ἢ φόβον, εἰπών· «Γνώριζε καὶ σὺ ὅτι, ὅσα κακὰ καὶ ἂν μοῦ κάμῃς, ἔστω καὶ μυρίας βασάνους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὲ χωρίσῃς ἀπὸ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Θεόν». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Μάρτυρος ἦλθε πρόσκλησις εἰς τὸν Ναζήρην νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ δικαστήριον, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ ἀναγνωσθῇ βασιλικὴ διαταγή, ἥτις μόλις εἶχε ληφθῆ. Τοῦ ἔλεγον δὲ νὰ φέρῃ μαζί του καὶ τὸν Μάρτυρα, νὰ ἐξετασθῇ ἐκεῖ εἰς τὸ δικαστήριον, ὅπου ἦτο πλῆθος Ἀγαρηνῶν συνηθροισμένον ἀπὸ τρεῖς κωμοπόλεις τῆς νήσου, ἤτοι τὴν Καλλονήν, τὴν Μόλυβδον καὶ τὴν πόλιν τῆς Μυτιλήνης.

Τούτου γενομένου παρεστάθη πάλιν ὁ Μάρτυς εἰς τρίτην ἐξέτασιν ἐμπρὸς εἰς ὅλον ἐκεῖνο τὸ πλῆθος. Περισσότερον ἀπὸ δύο ὥρας τὸν ἀνέκριναν ἐκεῖ, μεταχειριζόμενοι ὑποσχέσεις, κολακείας καὶ ἀπειλάς, χωρὶς ὅμως βάσανα, αὐτὸς δέ, ὁ ἀξιοθαύμαστος, ἀφόβως καὶ μὲ ὑπερφυσικὴν γενναιότητα καὶ ἀνδρείαν ἀπεκρίνετο εἰς ὅλους. Καὶ τόσον σοφῶς καὶ θαυμασίως διελέγετο περὶ τῆς ἡμετέρας Πίστεως καὶ τόσον φανερῶς καὶ ἀσυστόλως, ἤλεγχε τὸ ψεῦδος τῆς ἀντιθέου θρησκείας τῶν Ἀγαρηνῶν, ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι οἱ ἐχθροὶ ἐθαύμαζον διερωτώμενοι ποῦ καὶ πότε ἔμαθεν ἓν παιδίον τόσην σοφίαν, ἐπειδὴ ἠγνόουν, οἱ ἄφρονες, τὴν Κυριακὴν ὑπόσχεσιν τὴν λέγουσαν· «Τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Λουκ. ιβ’ 12)· ὡς καὶ τό, «Ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ἧ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν» (Λουκ. κα’ 15). Ἐθαύμαζον μὲν διότι δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν ἀποστομώσουν, ἐξεπλήσσοντο δὲ καὶ ἠγανάκτουν τόσον διὰ τὴν παρρησίαν καὶ τὴν ἀφοβίαν του, ὅσον καὶ διὰ τοὺς πολλοὺς καὶ πικροὺς ἐλέγχους τῆς ἀνοσίου θρησκείας των, καθὼς καὶ διὰ τὰς ἐξουθενώσεις ἐκείνου τοῦ ἀπατεῶνος ψευδοπροφήτου των.