Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος ΛΟΥΚΑ, τοῦ ἐν Μυτιλήνῃ μαρτυρήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αωβ’ (1802), ἀγχόνῃ τελειωθέντος.

Ταῦτα μαθὼν ὁ εὐλογημένος Γέρων αὐτοῦ, ἐξεδύθη τὰ ἁγιορείτικα ράσα καὶ ἐνεδύθη τὰ τοῦ ἐφημερίου, διὰ νὰ μὴ γνωρίζεται καὶ ἔσπευσεν ἵνα ἴδῃ τὸ ἅγιον Λείψανον. Οὐχὶ δὲ μόνον ἅπαξ ἔπραξε τοῦτο, ἀλλὰ πολλάκις, παρακινούμενος ἀπὸ τὴν ἄρρητον ἐκείνην πνευματικὴν εὐωδίαν, τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο. Ἔχαιρε δὲ καὶ ἠγάλλετο καὶ ἐδόξαζεν ἐξ ὅλης ψυχῆς τὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ δοξαζόμενον Θεόν. Κατὰ τὴν ἡμέραν μάλιστα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἀπορρίψας πάντα φόβον, ἐκάθησε πλησίον τοῦ ἁγίου Λειψάνου ἀπὸ τῆς ἕκτης ὥρας τῆς ἡμέρας μέχρι τῆς ἐνάτης διὰ νὰ αἰσθάνεται τὴν εὐωδίαν ἐκείνην. Οἱ δὲ λοιποὶ Χριστιανοί, διστάζοντες νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ δείξουν τὴν πρὸς τὸν Μάρτυρα εὐλάβειάν των, διότι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἀγαρηνοὺς φύλακας, διέβαινον ἐκεῖθεν, ἵνα βλέπουν μόνον τὸ ἅγιον Λείψανον καὶ νὰ αἰσθάνωνται τὴν ἐξ αὐτοῦ εὐωδίαν, δοξάζοντες τὸν Θεόν, διότι ἐνίσχυσεν ἓν τοιοῦτον παιδίον νὰ ἀγωνισθῇ, νὰ νικήσῃ καὶ νὰ καταισχύνῃ τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς.

Μετὰ τρεῖς ἡμέρας καταβιβάσαντες οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸ ἅγιον Λείψανον ἔθεσαν αὐτὸ ἐπὶ πλοίου καὶ ἀνήχθησαν εἰς τὸ πέλαγος. Ἔφερον δὲ μεθ’ ἑαυτῶν καὶ πέτραν μεγάλην βάρους ὀγδοήκοντα περίπου ὀκάδων, τὴν ὁποίαν ἀφοῦ ἔδεσαν εἰς τὸν λαιμὸν τοῦ Ἁγίου, ἀνεσήκωσαν μὲ κόπον πολὺν τὴν πέτραν μετὰ τοῦ ἁγίου Λειψάνου καὶ τὰ ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν, εἰς βάθος ὑπὲρ τὰς τριάκοντα ὀργυιάς, διὰ νὰ μὴ τὸ ἐκβάλῃ ἡ θάλασσα ἔξω εἰς τὴν ξηρὰν καὶ τὸ εὕρουν οἱ Χριστιανοί. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ἠξίωσε θαύματος ὁ Θεὸς τὸν νέον αὐτοῦ Μάρτυρα. Διότι τὸ μέγα ἐκεῖνο βάρος τῆς πέτρας ἐσύρετο ὑπὸ τοῦ ἁγίου Λειψάνου ὡς νὰ ἦτο ἐλαφρότατον πτερὸν καὶ εἰς θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων Χριστιανῶν καὶ Ἀγαρηνῶν ἔπλεεν ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τῆς θαλάσσης. Ἔξαφνα δὲ τὴν ὥραν ἐκείνην πνεύσας ἄνεμος φοβερώτατος, τόσον ἐτάραξε τὴν θάλασσαν, ὥστε ἐὰν δὲν ἦσαν Χριστιανοὶ εἰς τὸ πλοῖον, ἤθελε τοῦτο εὐθὺς καταποντισθῆ. Καὶ οἱ μὲν Χριστιανοὶ εἶχον τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας των εἰς τὸν Ἅγιον, οἱ δὲ Τοῦρκοι ἐταράχθησαν πολὺ νομίζοντες ὅτι ἔχασαν τὰς φρένας των, μὲ τὸ νὰ βλέπουν τόσον παράδοξα γεγονότα. Διότι ἡ φοβερὰ ἐκείνη τρικυμία ἐγένετο πέριξ μόνον τοῦ πλοίου, τὸ δὲ ἄλλο πέλαγος ἦτο ὅλον ἥσυχον καὶ ἀτάραχον· ὁ ἄνεμος ἦτο σφοδρότατος καὶ τὸ πλοῖον μὲ ὅλα τὰ ἱστία του ἀνοικτὰ ἔμενεν ἀκίνητον καὶ ἀτάραχον, ἂν καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τὸ ἐσκέπαζον τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα κύματα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Βυζαντίου, τοῦ μαρτυρήσαντος ἐν Μυτιλήνῃ κατὰ τὸ ἔτος 1795, οὗ ἡ μνήμη ἐπιτελεῖται κατὰ τὴν ιζʹ (17ην) Φεβρουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Ἡ Μονὴ τοῦ Ξηροποτάμου τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ, ὧν ἡ μνήμη τελεῖται κατὰ τὴν 9ην Μαρτίου (βλέπε σελ. 157-184 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).