Ταῦτα βλέπων ὁ ὑπαξιωματικὸς τῆς φρουρᾶς, ὑπὸ φόβου καὶ τρόμου ἀνεκδιηγήτου καταληφθείς, ἐστράφη πρὸς τὸν εἰρημένον Χριστιανὸν φύλακα καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τί εἶναι τοῦτο, Γιαννάκη;». Ὁ δὲ καλὸς ἐκεῖνος Ἰωάννης ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Δὲν ἐννοεῖς τί εἶναι; Βλέπεις εἰς ὅλον τὸ πέλαγος ἡσυχίαν, ἐδῶ μόνον φυσᾷ ἄνεμος καὶ εἶναι τρικυμία καὶ ἐρωτᾷς ἀκόμη τί εἶναι; Ὀργὴ Θεοῦ εἶναι καὶ θὰ μᾶς καταποντίσῃ· ἐπειδὴ αὐτός τὸν ὁποῖον ἐρρίψατε εἰς τὴν θάλασσαν, εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔπρεπε νὰ τὸν ἀφήσετε νὰ τὸν θάψουν οἱ Χριστιανοί». Λέγει ὁ ὑπαξιωματικός· «Καὶ ἐγὼ τὸ ἤθελον, ὅπως καὶ ὁ ἀγᾶς, νὰ τὸν δώσωμεν εἰς τοὺς Χριστιανούς, διὰ νὰ πάρωμεν χρήματα, ἀλλὰ τί νὰ κάμωμεν ἀφοῦ δὲν ἤθελον οἱ ἐντόπιοις;». Ἐν τέλει ὅμως ἡ θάλασσα ἔρριψεν ἔξω τὸ πλοῖον, τὸ ὁποῖον συνετρίβη καὶ μὲ πολὺν κίνδυνον ἐσώθησαν οἱ ἄνθρωποι· τὸ δὲ Ἅγιον Λείψανον διὰ τῆς θείας Προνοίας ἐρρίφθη ἔξω κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην καὶ τὸ ἐκήδευσαν κρυφίως οἱ Χριστιανοί.

Ὁ δὲ εὐλογημένος Ἱερομόναχος Βησσαρίων, ἀγνοῶν τοῦτο, ἔχαιρε μὲν διὰ τὴν λαμπρὰν νίκην τοῦ Μάρτυρος, ἔτι δὲ καὶ διότι ἐξεπλήρωσε τὴν ἐντολὴν τοῦ Πνευματικοῦ Πατρὸς Ἀνανίου, ὅστις τοῦ εἶχε παραδώσει τὸν Μάρτυρα, ἵνα τὸν ἐπιμεληθῇ ἕως θανάτου καὶ μὲ χαρμόσυνα δάκρυα ἐδόξαζε τὸν Θεὸν διὰ πάντα τὰ γενόμενα, ἀλλὰ ἐλυπεῖτο, καθ’ ὑπερβολήν, διὰ τὴν στέρησιν τοῦ ἁγίου Λειψάνου. Κατὰ τὴν νύκτα ὅμως, ἐμφανισθεὶς εἰς αὐτὸν καθ’ ὕπνον ὁ Ἅγιος τοῦ λέγει· «Μὴ λυπεῖσαι, Πάτερ· εἶμαι ἔξω ἀπὸ τὴν θάλασσαν». Ἐρευνήσας δὲ τὴν ἐπαύριον, ἔμαθεν ὅτι ἐξῆλθε τὸ ἅγιον Σῶμα καὶ τὸ ἐνεταφίασαν κρυφίως· πλὴν ὅμως, παρ’ ὅλον ὅτι τὸ ἅγιον Λείψανον ἦτο κεκρυμμένον, ὅμως ἡ ἐν αὐτῷ θεία Χάρις ἐφαίνετο καὶ ἐνήργει θαυματουργίας εἰς τοὺς πιστοὺς καὶ ἀκούσατε.

Ὁ Ἰωάννης, τὸν ὁποῖον πολλάκις ἀνεφέραμεν, εἶχεν ἀνασπάσει τρίχας τινὰς ἀπὸ τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος μέσα εἰς τὸ πλοῖον καὶ δύο ὀνύχια τοῦ ποδός του. Εἶχεν ἐπίσης λάβει καὶ πρότερον, ζῶντος τοῦ Ἁγίου, τὸ μανδήλιον διὰ τοῦ ὁποίου ἐσπόγγιζε τὰ ἀὲναα δάκρυά του, τὸν σκοῦφόν του καὶ μίαν ζώνην τοῦ Ἁγίου, τὴν ὁποίαν εἶχε δώσει εἰς αὐτὸν ὁ συνοδίτης του Ἱερεὺς Βησσαρίων, ἥτις ἦτο κατεσκευασμένη ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του, αἱ ὁποῖαι, ἔφευγον ἐνῷ ἐκτενίζετο κατὰ τὴν ἡμέραν ὅπου ἤθελε λειτουργήσει. Αὐτὰ ὅλα κατέχων ὁ Ἰωάννης ἔδωκεν εἰς πολλούς, ὡς καὶ εἰς τοὺς δύο ἐφημερίους τοῦ χωρίου Πάμφυλα, Παρθένιον καὶ Γρηγόριον, οἵτινες εἶχον λάβει ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Μάρτυρα τὸ κομβοσχοίνιόν του.