Ἀνεχώρησε δὲ ἐκεῖθεν μετὰ μικρὸν καὶ ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Δοχειαρίου, ὅπου καὶ ἔμαθε παρὰ τοῦ πανοσιωτάτου Ἱερομονάχου Δοσιθέου, ὑποτακτικοῦ τοῦ μακαρίτου Χριστοφόρου, τοῦ διδασκάλου, ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἰβήρων καὶ ὁ ἐξάδελφός του Ὀνούφριος. Ἐδάκρυσε τότε ἀπὸ τὴν χαράν του, στοχαζόμενος μεγάλην εὐτυχίαν τοῦτο δι’ αὐτὸν καὶ εὔνοιαν πρὸς εὐόδωσιν τοῦ σκοποῦ του. Ἐμποδιζόμενος ὅμως ἀπὸ τὴν ἐντροπὴν τῆς ἀρνήσεώς του, δὲν ἦλθεν εὐθὺς εἰς τὸν Ὀνούφριον, μολονότι κατὰ πολὺ παρεκινεῖτο παρὰ τοῦ εἰρημένου Ἱερομονάχου Δοσιθέου.

Μετὰ δὲ ἀπὸ ὀλίγας ἡμέρας, κατερχόμενος ἀπὸ τὰς Καρυὰς ἔφθασεν εἰς ἓν σπήλαιον, εὑρισκόμενον εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα, ὅπου εἶναι ἁγίασμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ ἄνωθεν αὐτοῦ ἡ σεβασμία εἰκών. Ἐκάθισε λοιπὸν ἐκεῖ ὀλίγον νὰ ἀναπαυθῇ καί, μνησθεὶς ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐδάκρυσεν ἀναλογισάμενος τὸ μέγα παράπτωμα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀρνήσεως καὶ τὰς ἄλλας του ἁμαρτίας. Ἰδὼν δὲ καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἶπε· «Δίδαξόν με, Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ πρῶτε κήρυξ τῆς μετανοίας, ὁδὸν σωτηρίας ἐν ᾗ πορεύσομαι». Ἀκολουθήσας δὲ μίαν ἀπὸ τὰς ἐκεῖ ὁδούς, ἔφθασεν εἰς τὸν λεγόμενον Πύργον τῆς αὐτῆς Μονῆς, πρὸς τὸν Πανοσιώτατον Πνευματινὸν Κύριλλον, τὸν Μυτιληναῖον, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐξωμολογήθη ἅπαντα τὰ κατ’ αὐτόν. Οὗτος δὲ ἀπέστειλε τὸν Ἐλευθέριον εἰς τὴν Ἱερὰν Σκήτην τοῦ Τιμίου Προδρόμιου, πρὸς τὸν Ὁσιώτατον Χαραλάμπην, εἰς τὸ παλαιὸν λεγόμενον Κυριακόν.

Τότε λοιπὸν κατῆλθε πρὸς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἰβήρων, διὰ νὰ εὕρῃ τὸν ἐξάδελφόν του Ὀνούφριον, ὁ ὁποῖος, ἀκούσας μετὰ τῶν ἄλλων ἐξομολογήσεων καὶ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἄρνησιν, ἐπληγώθη εἰς τὰ σπλάγχνα καὶ ὠδύρετο διὰ τὴν μεγάλην συμφορὰν τοῦ Ἐλευθερίου· κλαίων δὲ ἔλεγεν, ὡς ἄλλος Ἰακώβ· «Θηρίον πονηρὸν κατέφαγέ σε, ἀδελφέ, θηρίον πονηρόν, ἀπ’ ἀρχῆς αἱμοβόρον καὶ ἄγριον διέρρηξέ σε, Ἐλευθέριε!». Ὑπομιμνήσκων εἶτα τὰς ἀπείρους πρὸς τὸν ἄνθρωπον εὐεργεσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπαριθμῶν ἓν πρὸς ἓν τὰ θαύματα καὶ τὰς ἄλλας Αὐτοῦ θεοσημείας, καθὼς καὶ τὰ σωτήρια Αὐτοῦ πάθη, ἤτοι τὸν Σταυρόν, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, τὸν κάλαμον, τὸν ἐξ ἀκανθῶν στέφανον, τὴν πορφύραν, τὸ ὄξος, τὴν χολήν, τοὺς ἐμπαιγμοὺς καὶ τὰ ἄλλα πάντα, ὅσα διὰ τὴν τοῦ ἀνθρώπου σωτηρίαν ὑπέμεινε καὶ ἔπαθεν ὁ Θεάνθρωπος Σωτὴρ ἡμῶν, τέλος εἶπεν εἰς τὸν Ἐλευθέριον· «Πρὸς εὐχαριστίαν, ἆρά γε, ὅλων αὐτῶν τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ ἠρνήθης, Ἐλευθέριε, Αὐτὸν καὶ τὴν Αὐτοῦ Θεότητα;».