Παρεκάλει δέ ποτε ὁ μακάριος τὸν Γέροντα Ἀκάκιον νὰ κάμῃ δέησιν πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα φανερώσῃ εἰς αὐτὸν ἂν ἦτο θέλημά Του νὰ μαρτυρήσῃ καὶ μὲ ποῖον τρόπον αὐτόκλητος δηλαδή, ἢ ἐὰν γνωρισθῇ; Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἀκάκιος ἐλογίζετο τὸ τοιοῦτον ἀνώτερον τῆς ἀξίας του, παρητεῖτο ἀπὸ τὴν αἴτησιν τοῦ Ἐλευθερίου. Ὁ δὲ Ἐλευθέριος ἐπέμεινε παρακαλῶν αὐτόν, ἐπὶ ἡμέρας πολλάς, ἵνα ποιήσῃ εὐχὴν περὶ τούτου. Ἡμέραν δέ τινα ὁ Ἀκάκιος τοιουτοτρόπως ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Τέκνον, ἐδῶ εἰς τὴν Σκήτην μας ἀδελφοί τινες ἐτέλεσαν ἄλλοτε μνημόσυνον καὶ τράπεζαν τοῦ Γέροντός των καὶ ἀπέστειλαν διακονίαν φαγητοῦ εἰς τὸν ἀοίδιμον Ἐπίσκοπον Ἰωάννην Μυραίων, διατρίβοντα τότε εἰς τὴν σεβασμίαν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Οὗτος, ἀποδεξάμενος τὴν διακονίαν, ἐνεδύθη τὸ ὠμοφόριόν του καὶ ἔψαλε τὸ τρισάγιον καὶ τὴν νεκρώσιμον εὐχήν, κατὰ τὴν συνήθειαν. Ἐπειδὴ δὲ τότε κατενύγη ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος καὶ ἔκλαυσεν, εἶπε πρὸς τοὺς ἀποστείλαντας τὸ φαγητὸν ἀδελφούς, ὅτι ὁ μακαρίτης αὐτῶν Γέρων ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ καὶ ἂς μὴ μεριμνῶσι περὶ τούτου. Ταῦτα δὲ εἶπεν ἢ ἕνεκα τῶν δακρύων καὶ τῆς κατανύξεως, ἢ καὶ ἐξ ἄλλου τινὸς ὁράματος, τὸ ὁποῖον ἔκρυψεν ἀπὸ αὐτοὺς ὁ θεοφιλέστατος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος καὶ οὕτω τοὺς ἐπληροφόρησεν. Ἐγὼ ὅμως, τέκνον, καίτοι ἀνάξιος, ὅμως, διὰ τὸν λόγον τῆς ἐντολῆς, ἔκαμα εὐχὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἐπληροφορήθην, ὅτι θέλημα Θεοῦ εἶναι νὰ μαρτυρήσῃς καὶ αὐτόκλητος νὰ παρουσιασθῇς εἰς τὴν ὁμολογίαν, ὅπως καὶ αὐτόκλητος ἔκαμες τὴν ἄρνησιν».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος, Ἐλευθέριος περιεβλήθη ὅλος ἀπὸ ἄρρητον χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ψυχῆς καὶ ἔκτοτε, ἀνεπιστρόφῳ λογισμῷ, ἐπέτεινε τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς πόνους τῆς ἀσκήσεως, ἐξαιτούμενος παρὰ Θεοῦ τὴν ταχεῖαν πραγματοποίησιν τοῦ Μαρτυρίου. Τοσαύτη δὲ κατάνυξις καὶ πένθος ἐδωρήθη εἰς αὐτὸν παρὰ Θεοῦ, ὥστε δὲν ἠδύνατό τις νὰ τὸν ἴδῃ χωρὶς δάκρυα ἢ στεναγμούς. Διὰ τοῦτο καὶ κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, μετὰ τὴν ἀγρυπνίαν, ἀφοῦ ἐκάθισαν οἱ Πατέρες εἰς τὴν τράπεζαν, ὁ Ἐλευθέριος, ὅστις μόνος ἔτρωγε τὴν συνήθη του τροφήν, ἄρτον ξηρὸν μεθ’ ὕδατος, ἐν ᾧ οἱ λοιποὶ ἔτρωγον τὰ τυχόντα φαγητά, ἤρχισε νὰ κλαίῃ καὶ νὰ στενάζῃ, ἐρωτηθεὶς δὲ διατὶ ἔκλαιε, δὲν εἶπε τότε εἰς αὐτοὺς τὴν αἰτίαν, ἀλλ’ ἐξηκολούθει νὰ κλαίῃ ἀπαρηγόρητα μέχρι σημείου ὥστε μετέβαλε τὴν τράπεζαν εἰς σκηνὴν θρηνῳδίας καὶ λύπης, φέρων οὕτω πολλὴν ἀπορίαν καὶ σύγχυσιν εἰς τοὺς ὁρῶντας ἀδελφούς.