Οὕτως τοῦ Ἁγίου πολιτευομένου, ἦλθεν ἐπὶ τέλους καὶ ὁ ὡρισμένος καιρὸς τῆς ἀναχωρήσεώς του καὶ τῆς πρὸς ἄθλησιν τοῦ Μαρτυρίου ἐκκινήσεως. Κατῆλθε τότε εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἰβήρων πρὸς τὸν ἐξάδελφόν του Ὀνούφριον καὶ εἰσῆλθε μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου τῆς Πορταϊτίσσης. Ἐκεῖ ὁδηγήσας ὁ Ὀνούφριος τὸν Εὐθύμιον πλησίον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος, εἶπε πρὸς αὐτὴν μετὰ δακρύων· «Εἰς χεῖράς σου παρατίθημι, Δέσποινα, τὸν Εὐθύμιον τοῦτον· ἐνίσχυσον αὐτὸν εἰς τὸν κατὰ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν πόλεμον καὶ παρουσίασον αὐτὸν εἰς τὸν Υἱόν σου καὶ Θεὸν ἡμῶν θῦμα τέλειον καὶ εὐάρεστον».

Τότε λοιπὸν διηγήθη εἰς ἡμᾶς ὁ Εὐθύμιος τὸ ὅραμα ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπεσχέθημεν ἀνωτέρω νὰ διηγηθῶμεν, λέγων· «Εἶδον καὶ ἰδοὺ ἐφάνη θρόνος ὑψηλὸς καὶ ἐπηρμένος, κύκλῳ τοῦ ὁποίου παρίστατο ἀναρίθμητος πληθὺς στρατιωτῶν καὶ δούλων. Ἐκάθητο δὲ ἐπ’ αὐτοῦ μετὰ μεγάλης παρατάξεως καὶ δόξης θαυμασία καὶ ὡραία γυνή, τὴν ὁποίαν δύναταί τις νὰ ὀνομάση Βασίλισσαν. Ἡπλώθη δὲ λόγος εἰς τὸ πλῆθος, ὅτι ἡ γυνὴ αὕτη εἶναι ἡ Παναγία. Ὅθεν ἕκαστος τῶν παρισταμένων ἐποίει σχῆμα προσκυνήσεως καὶ ἀνεχώρει. Τότε καὶ ἐγώ, μέλλων νὰ προχωρήσω, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἵνα πλησιάσω τὴν Παναγίαν, ἀφ’ ἑτέρου δέ, ἵνα τὴν προσκυνήσω ὡς χρεώστης, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἦλθον μετὰ φόβου μεγάλου καὶ συστολῆς καὶ προσεγγίσας περισσότερον τῶν ἄλλων, διὰ νὰ λάβω περισσοτέραν χάριν, ἐπροσκύνησα. Ἡ δὲ Θεοτόκος ἔθηκε τὴν ἰδίαν Αὐτῆς χεῖρα εἰς τὴν κεφαλήν μου καὶ τρόπον τινὰ ἐκράτησεν αὐτήν· ἐγὼ δὲ ἀπὸ τὴν αἴσθησιν τῆς θείας ταύτης χειρὸς ἐξύπνησα, μείνας ἄφωνος, καὶ ἐκστατικός. Κατόπιν ἠσθάνθην ἄφατον χαρὰν καὶ περιελούσθην ἀπὸ ἄφθονα δάκρυα». Παράδοξα μέν, ἀδελφοί, εἶναι τὰ λεγόμενα, ἀλλὰ χαριέστατα γνωρίσματα τῆς περὶ τὸν Εὐθύμιον προστασίας τῆς Θεοτόκου.

Κατ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴν περιπόθητον καὶ μακαρίαν ὥραν τῆς ἀφ’ ἡμῶν ἀναχωρήσεως του, ἐξελθόντες πολλοὶ Πατέρες ἠκολούθησαν αὐτὸν εἰς ἀρκετὴν ἀπόστασιν κατευοδοῦντες καὶ ἀποχαιρετῶντες αὐτόν. Εἷς δὲ ἀπὸ τοὺς Πατέρας αὐτοὺς ἐπιστρέψας εἶπεν· «Ἀδελφοί, σᾶς πληροφορῶ, ὅτι ὁ ἀδελφὸς Εὐθύμιος μέλλει νὰ τελειώσῃ καλῶς τὸ Μαρτύριον». Οἱ δὲ ἄλλοι τὸν ἠρώτησαν· «Πόθεν τὸ γνωρίζεις;». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Ὅταν ἐπλησίασα νὰ τὸν ἀσπασθῶ, ὠσφράνθην εὐωδίαν ἄρρητον ἀπ’ αὐτοῦ ἐξερχομένην, τὴν ὁποίαν δὲν δύναμαι νὰ παρομοιάσω μὲ κανὲν μύρον. Ἐκ τούτου συμπεραίνω, ὅτι ὁ δρόμος τοῦ ἀδελφοῦ εἶναι κατὰ Θεόν».