Ἡμεῖς δέ, ἀκούσαντες τὸ τοιοῦτον, ἐπάθομεν ἀνθρώπινόν τι καὶ ἀμφεβάλλομεν. Ὅτε δὲ ἰδιαιτέρως ἐξητάσαμεν τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖνον, μᾶς ἐπληροφόρησεν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι λέγει ἀλήθειαν. Ἐμνήσθημεν τότε σοφοῦ Πατρὸς λέγοντος, ὅτι τὰ σώματα τῶν Ἁγίων καὶ μάλιστα τῶν Μαρτύρων, ὡς ἔχοντα πρὸ τῆς τελειώσεως αὐτῶν ἔνοικον τὴν Χάριν καὶ τὸν ἁγιασμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εὐωδιάζουσιν ὅπως καὶ μετὰ θάνατον τὰ ὀστᾶ καὶ τὰ Λείψανα αὐτῶν. Ὅθεν πεισθέντες ἀπεμακρύναμεν τὴν ἀπορίαν καὶ τὴν ἀπιστίαν ἡμῶν συλλογισθέντες ὅτι, ἐὰν καὶ μετὰ θάνατον, ἀφοῦ ἐξέλθη ἡ ψυχή, εὐωδιάζῃ τὸ ἄψυχον σῶμα, πολλῷ μᾶλλον εὐωδιάζει ὅταν μάλιστα μετ’ αὐτοῦ εἶναι καὶ ἡ ψυχή, ἥτις εἶναι τὸ ἀληθὲς κατοικητήριον καὶ ἡ ἀνάπαυσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ἀνεχώρησε λοιπὸν ἐντεῦθεν ὁ Εὐθύμιος κατὰ τὴν ιθ’ (19) Φεβρουαρίου ἔχων συνοδίτην αὐτοῦ ἕνα ἐκ τῶν ὑποτακτικῶν τοῦ προαναφερθέντος Πνευματικοῦ Πατρὸς Νικηφόρου, Γρηγόριον ὀνομαζόμενον, τὸν ὁποῖον διὰ παρακλήσεως τοῦ Ὀνουφρίου ἀπέστειλε μετ’ αὐτοῦ. Μετὰ δὲ ἀπὸ πολλὰς καὶ μεγάλας τρικυμίας καὶ ἀρκετοὺς κινδύνους, τοὺς ὁποίους, ἐκ συνεργείας τοῦ πονηροῦ, ἐδοκίμασαν εἰς τὴν θάλασσαν, ἔφθασαν εἰς τὴν Καλλίπολιν τὴν β’ (2αν) τοῦ Μαρτίου. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν εὗρεν ὁ Εὐθύμιος τρεῖς Τούρκους ἀξιωματικούς, οἵτινες εὑρίσκοντο ἐκεῖ ὁμοῦ μὲ πλῆθος Τούρκων στρατιωτῶν. Γνωρίσας δέ τινας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Ραῒς Ἐφένδη, κινούμενος ὑπὸ τῆς πολλῆς προθυμίας τὴν ὁποίαν εἶχεν ἵνα τελειώσῃ τάχιον τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου, ἔλεγεν εἰς τὸν Γρηγόριον· «Ἰδού, Πάτερ, εἶναι καὶ ἐδῶ Τοῦρκοι· τί μὲ ἐμποδίζει νὰ παρουσιασθῶ τώρα; Ἂς τελειώσω ἐδῶ τὸν ἀγῶνα μου». Ὢ γνώμης θεοφιλοῦς! ὢ ἀγάπης διαπύρου πρὸς τὸν Χριστόν! «Ἰδού, ἔλεγε, καὶ ἐδῶ Τοῦρκοι· τί τὸ κωλῦον ἵνα λάβω τὸν ποθούμενον ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον;». Καὶ τοῦτο μὲν ἐζήτει ὁ Εὐθύμιος· δὲν ἐφάνη ὅμως εὔλογον εἰς τὸν Γρηγόριον, ἐπειδὴ ἦτο τότε ἐκεῖ πλῆθος ἀγρίων πολεμιστῶν, ὡς εἴπομεν, καὶ ἦτο ἐνδεχόμενον νὰ συμβῆ κακὸν καὶ εἰς τοὺς συντρόφους των. Ποιήσαντες δὲ μόνον εὐχέλαιον, ἐκοινώνησαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Κατὰ τὴν θ’ (9ην) τοῦ ἰδίου μηνὸς ἐκκινήσαντες ἦλθον εἰς Ἀρτάκην, ὅπου ἀκούσαντες καὶ τὸν Ἀκάθιστον ὕμνον τῆς Θεοτόκου, ἐκοινώνησαν πάλιν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐπειδὴ δὲ ἐχρονοτρίβουν ἐκεῖ, ἔλεγεν ὁ Εὐθύμιος· «Ἰδοὺ αἱ ἡμέραι παρέρχονται καὶ ἡ προφητεία σου, Πάτερ, δὲν λαμβάνει τέλος». Διότι, ὅτε ἦσαν εἰς Καλλίπολιν, ἠρώτα συνεχῶς πότε ἔμελλε νὰ ἀξιωθῇ τοῦ μακαρίου τέλους·