Ὅθεν ἐλυπήθη πολὺ διὰ τοῦτο καὶ κρίνας τὸ γενονὸς ὡς ἀποτυχίαν του, ἐπανῆλθε πάλιν εἰς τὸν Γέροντά του, τὸν Πνευματικὸν ἐκεῖνον τοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ ἐφανέρωσε τὰ κατ’ αὐτόν, προσθέσας καὶ τὴν ἐντολὴν τοῦ Γέροντος, ἀκόμη δέ, ὅτι ἀπεφάσισε νὰ παραβῇ τὴν ἐντολὴν καὶ νὰ παρουσιαστῇ, μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομείνῃ τὴν ἔνδοθεν θέρμην τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης. Ὁ δὲ Πνευματικός, ἂν καὶ προσεπάθησε νὰ τὸν ἐμποδίσῃ μὲ διαφόρους τρόπους, ὅμως δὲν ἠδυνήθη νὰ μεταβάλῃ, τὸν σκοπόν του. Ἔδωκε τότε εἰς αὐτὸν ἄδειαν, ἐπευξάμενος τὰ σωτήρια.

Κατὰ τὴν ἑπομένην λοιπὸν ἡμέραν, ἥτις ἦτο ἡ λαμπροφόρος ἑορτὴ τῆς θείας Μεταμορφώσεως, κοινωνήσας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ καὶ ὡς μέγα ἐφόδιον ταῦτα λαβὼν καὶ λογισάμενος, ἔδραμε νὰ παρουσιασθῇ μὲ θάρρος καὶ τόλμην ἀνυπέρβλητον. Ἀλλὰ κατὰ λόγους ἀρρήτους τῆς τὰ πάντα καλῶς διεξαγούσης κρυφιομύστου προνοίας τοῦ Θεοῦ, συνήντησε καθ’ ὁδὸν Παγκράτιον τινα Μοναχόν, Λαυριώτην, ἐκ Καλαβρύτων τῆς Πελοποννήσου καταγόμενον, πρὸς τὸν ὁποῖον, ὡς γνώριμόν του, ἐκοινολόγησε τὸν μελετώμενον σκοπόν του καὶ τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν ὁποίαν ἔσπευδεν. Οὗτος δὲ ὁ Παγκράτιος μὲ λόγους ἐπιτηδείους ἐξησθένισε καί, τρόπον τινά, παρέλυσε τὸν τόνον τῆς ψυχῆς τοῦ Ἐλευθερίου, συμβουλεύσας αὐτὸν νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου νὰ ὑποτάξῃ ἑαυτὸν εἰς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας καὶ νὰ ταπεινώσῃ τὸ φρόνημά του, ἵνα δοκιμασθῇ τελειότερον καὶ ὑψηλότερον, ὥστε νὰ εἰσέλθῃ εἰς τοιοῦτον ἀγῶνα καὶ κίνδυνον τοῦ Μαρτυρίου καλῶς ἐνδυναμωμένος. Ἀπετράπη λοιπὸν ἀπὸ τὸν ὡραῖον τοῦτον δρόμον πρὸς τὸ παρὸν καὶ ἠθέλησε νὰ ἔλθῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος κατὰ τὴν συμβουλὴν τοῦ ἀνωτέρω Παγκρατίου.

Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος καὶ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διάβολος ἐμβάλλει εἰς αὐτὸν ἄλλους λογισμοὺς καὶ πότε μὲν ἔπειθεν αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ εἰς Ἱεροσόλυμα, πότε εἰς Σίναιον, ἄλλοτε δὲ πάλιν εἰς ἄλλο μέρος, ἐπειδὴ προέβλεπεν, ὡς φαίνεται, ὁ ἀλιτήριος εἰς ποῖον ὕψος ἀρετῆς ἔμελλε νὰ φθάσῃ ἐρχόμενος εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸν κοινὸν λιμένα τῆς σωτηρίας τῶν ἁμαρτωλῶν, καθὼς ὁ λόγος προχωρῶν θέλει φανερώσει. Ἐννοήσας δὲ τὴν δολιότητα τούτων τῶν ἐπιβούλων λογισμῶν, ὑπερενίκησεν αὐτοὺς μὲ τὴν Θείαν βοήθειαν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Δοχειαρίου μετά τινος προηγουμένου Εὐγενίου Μυτιληναίου, ὅπου μείνας μετ’ αὐτοῦ ἐπὶ δύο μῆνας, μετέβη ἐκεῖθεν εἰς τὸ Ἱερὸν Κοινόβιον τοῦ Ἐσφιγμένου, ὅπου καὶ βαρέως ἀσθενήσας ἰάθη διὰ τῆς συντόνου ἐπιμελείας τῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς.