Δός μοι χεῖρα βοηθείας, ὦ Δέσποινα, κειμένῳ χαμαὶ καὶ ἀνάγαγέ με ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἀπωλείας· λύτρωσαί με ἐκ τῆς τυραννίδος διαβόλου, ἡ λυτρώσασα τὸ ἀνθρώπινον γένος καὶ περιχαρῶς δεχομένη τὰ δάκρυα καὶ τὴν μετάνοιαν τῶν ἁμαρτωλῶν». Τοιαῦτα ἐν ᾧ συνεχῶς ἔλεγε νοερῶς πρὸς τὴν Θεοτόκον, ἦλθε πρὸς αὐτὸν ἐξ ὕψους βοήθεια καὶ ἔλαβε τοσαύτην τόλμην καὶ ἀνδρείαν παρὰ τῆς Θεομήτορος, ὥστε ἀπεφάσισεν ἤ, ἂν δυνηθῇ, νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὸν σατανικὸν ἐκεῖνον οἶκον, ἤ, τέλος πάντων, νὰ παρουσιάσῃ ἑαυτὸν Χριστιανὸν καὶ νὰ λάβῃ τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον. Μετὰ δέκα ἡμέρας ἀπὸ τῆς εἰς Κωνσταντινούπολιν ἀφίξεώς του, τὸ ἑσπέρας, οὕτως ἐμελέτησε καθ’ ἑαυτὸν καὶ ἀπεφάσισεν, ἐπικαλούμενος τὴν βοήθειαν τῆς Θεοτόκου.

Ἀλλ’ ὁ σατανᾶς ἔστησε νέαν παγίδα εἰς τὸν Ἅγιον, μικρὰν μὲν φαινομένην, μεγάλην ὅμως τοῖς πράγμασιν. Ἦτο δὲ αὕτη ἡ φιλοδοξία, διὰ τῆς ὁποίας ἐτεχνεύθη ὁ πονηρὸς νὰ ἀλλοιώσῃ καὶ ἐξασθενίσῃ τὸν τόνον καὶ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Ἁγίου. Ἤλπιζε δὲ ὁ μιαρός, ὅτι δι’ αὐτῆς θέλει ὑποδουλωθεῖ τὸ ἐλεύθερον αὐτοῦ φρόνημα εἰς μάταια καὶ σητόβρωτα ἐνδύματα, διὰ τὰ ὁποῖα ὁ Ραῒς Ἐφένδης κατέβαλεν ἔξοδα ὑπὲρ τὰ τρεῖς χιλιάδας φλωρία καὶ τὰ ὁποῖα, κινούμενος ἀπὸ τὸν διάβολον, ἔστειλεν εἰς τὸν Ἐλευθέριον ὡς δῶρον διὰ τῶν γυναίων τοῦ γυναικωνίτου του, αἵτινες προσκληθεῖσαι παρέλαβον ταῦτα καὶ συνέχαιρον ὡς υἱόν των τάχα θετόν, ὑποσχόμεναι καὶ ἄλλα πολλὰ ἀγαθά, ἡδονάς, δόξας, ἀναπαύσεις καὶ ὅσα δύναταί τις νὰ νοήσῃ ὅτι εὑρίσκοντο εἰς τὸν οἶκον ἐκεῖνον τῆς ἀπωλείας.

Ἀλλ’ ὁ καλὸς καὶ γενναῖος δοῦλος τοῦ Χριστοῦ Ἐλευθέριος ὑπεκρίθη μὲν ὅτι ἐδέχθη αὐτὰ εὐχαρίστως καὶ πολλὰς εὐχαριστίας, ἀνταπέστειλε διὰ τῶν προσφερόντων δούλων. Ἔπειτα δὲ ἀνοίξας αὐτὰ καὶ ἰδὼν τὴν λαμπρότητα καὶ πολυτέλειαν τῶν ἐνδυμάτων ἐκείνων, ἐμειδίασε καὶ εἶπε· «Τέχνη καὶ παγίς σου εἶναι τοῦτο, διάβολε, ἵνα μὲ ὑποσκελίσῃς, δόλιε». Παριδὼν δὲ αὐτά, ἐδόθη εἰς προσευχὴν καθ’ ὅλην ἐκείνην τὴν νύκτα, ζητῶν μετὰ δακρύων νὰ εὐκολυνθῇ ἡ φυγή του ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ στόματος τοῦ Ἅδου. Τὸ δὲ πρωΐ, ὅτε ἤρχισαν αἱ κροκοειδεῖς αὐγαὶ τοῦ ἡλίου νὰ ἐξαπλοῦνται ἐπὶ τῶν κορυφῶν τῶν ὀρέων, ὁ Ἐλευθέριος κατῆλθε τὴν κλίμακα καὶ ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸν νοῦν του εἰς τὸν νοητὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης Χριστόν, εἶπε· «Γενοῦ μοι, ὦ Δέσποτα, φῶς καὶ ὁδηγία πρὸς ὁδὸν σωτηρίας, εἰς τοὺς ἐχθρούς σου δὲ τούτους δὸς σκότος ψηλαφητόν, ἵνα μὴ μὲ ἴδωσι καὶ ἐμποδίσωσι· διότι, ἰδοὺ ἐξέρχομαι εἰς ἀναζήτησίν Σου, ὡς ἡ ἄδουσα νύμφη· ἐπάκουσόν μου, Δέσποτα, διὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου καὶ χάρισαί μοι εὐκολίαν τῆς ἐξόδου διὰ πρεσβειῶν τῆς παναχράντου σου Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν».