Ἔφυγε λοιπὸν μὲ δάκρυα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ κατάπικρος τῇ καρδίᾳ, ἀλλὰ ἂν καὶ ἀπέτυχεν εἰς τὸν σκοπόν του δὲν ἐδειλίασε, καταφυγὼν εἰς ἄλλον στοχασμόν. Μίαν ἡμέραν, συναντήσας Χριστιανόν τινα, ὁπλοποιὸν τὸ ἐπιτήδευμα, διηγήθη εἰς τοῦτον τὴν κατάστασίν του καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ τοῦ φέρῃ, ἐνδύματα χριστιανικὰ εἰς ὡρισμένην ὥραν. Ἔκεῖνος δὲ ὁ καλὸς Χριστιανὸς ἡτοίμασε τὰ ἐνδύματα καὶ τὰ ἔφερε καθὼς εἶπον. Ἀλλ’ ἐκ συνεργείας τοῦ πονηροῦ ἀπέτυχε καὶ αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ ὁ Ἐλευθέριος, μὴ δυνηθεὶς νὰ διαφύγῃ τὴν προσοχὴν τοῦ ἀσεβοῦς ἐκείνου καὶ ἀτάκτου πλήθους. Ὅθεν ἐτιτρώσκετο ἡ καρδία του ἀπὸ βαρεῖαν λύπην καὶ ἐφαίνετο πάντοτε στυγνὸς καὶ ἀγέλαστος. Ὅθεν καὶ οἱ σύνδουλοί του, θεωροῦντες αὐτὸν οὕτω περίλυπον, οἱ μὲν ὠνείδιζον αὐτόν, οἱ δὲ ἐφρόντιζον παντοιοτρόπως νὰ τὸν φέρωσιν εἰς εὐθυμοτέραν κατάστασιν καὶ ἀποδιώξωσι τὴν λύπην, ἥτις ἐφαίνετο ζωγραφισμένη εἰς τὸ πρόσωπόν του. Διότι, κατὰ τὸν Σολομῶντα, «καρδίας εὐφραινομένης, πρόσωπον θάλλει, ἐν δὲ λύπαις οὔσης σκυθρωπάζει» (Παρ. ιε’ 13). Ὁ δὲ ἀσεβὴς ἐκεῖνος αὐθέντης του Ραῒς Ἐφένδης, βλέπων αὐτὸν οὕτω σκυθρωπόν, σύννουν καὶ πολλάκις δακρύοντα, τί δὲν ἔλεγε, τί, δὲν ἔπραττε καὶ τί δὲν τῷ ὑπέσχετο, διὰ νὰ διαλύσῃ τὴν λύπην του! Ἀλλ’ ὁ Ἐλευθέριος ὑπεκρίνετο, ὅτι ἐλυπεῖτο διὰ τὴν μητέρα του, ἔλεγε δὲ τὸ τοῦ Δαυίδ· «Οἱ νεφροί μου ἐξεκαύθησαν καὶ ἠλλοιώθησαν (Ψαλμ. οβ’ 21) τῇ ἀρνήσει σου Χριστέ!».

Παρέμειναν λοιπὸν εἰς Ἀδριανούπολιν ὑπὲρ τοὺς τρεῖς μῆνας καὶ μετὰ ταῦτα ἦλθον εἰς Κωνσταντινούπολιν. Παρ’ ὀλίγον δὲ ὁ λόγος νὰ παραλείψῃ ὅτι, ὅτε ὁ Ἐλευθέριος εὑρίσκετο εἰς Βουκουρέστιον, συνεδέθη διὰ φιλίας μετὰ τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἰγνατίου, ὅστις ἐλθὼν εἰς Σοῦμλαν διά τινα ἀνάγκην καὶ κρατηθεὶς ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, ἐπειδὴ ἐφοβήθη, ἔδωκε λόγον ἐξωμοσίας. Πλήν, τὰ κατ’ αὐτὸν μέμυσιν εἰς ἄλλην διήγησιν [5]. Τώρα δὲ ἂς ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν συνέχισιν τῆς παρούσης διηγήσεως. Ὁ Ἐλευθέριος λοιπὸν ἐκρατεῖτο εἰς τὸν οἶκον τοῦ Ραῒς Ἐφένδη, ὅστις ἐκάλει αὐτὸν υἱὸν θετὸν καὶ διὰ παντοίων τρόπων καὶ μηχανῶν προσεπάθει νὰ φέρεται παρηγορητικῶς πρὸς αὐτόν, ὡς ἐλέχθη, ἀλλὰ δὲν συνεχώρει εἰς αὐτὸν νὰ ἐξέρχεται τῆς οἰκίας του. Βλέπων λοιπὸν ἑαυτὸν ὁ Ἐλευθέριος οὕτω περιστοιχιζόμενον καὶ φυλαττόμενον, κατέφυγεν εἰς τὴν ἀντίληψιν τῆς Θεοτόκου τῆς κοινῆς τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν προστάτιδος καὶ ἐγγυητρίας τῶν ἁμαρτωλῶν, ὡς ἄλλη Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπία καὶ ἔλεγε δεόμενος· «Γενοῦ μοι ἐγγυήτρια πρὸς τὸν υἱόν σου, ὦ Δέσπονα, τὸν ὁποῖον ὁ τάλας ἠρνήθην καὶ ἀνάγαγέ με ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἀπωλείας ταύτης, «ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως τῆς ψυχῆς μου· ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ καὶ οὐκ ἔστι μοι ὑπόστασις» (Ψαλμ. ξη’ 2).