Καὶ ἐξώμοσε μὲν οὕτως ὁ Ἐλευθέριος, ἀλλ’ ἡ Χάρις δὲν ἀνεχώρησεν ἐντελῶς ἀπ’ αὐτοῦ. Ὅθεν καὶ εἰς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἀφορήτους πόνους τῆς περιτομῆς εὑρισκόμενος, ἐνεθυμεῖτο πάλιν τὴν πάτριον εὐσέβειαν, ἀναπολῶν κατὰ νοῦν τὸ ὄνομα τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναμιμνησκόμενος τοῦ οὐρανίου Πατρός, ὡς ὁ ἄσωτος υἱός. Καὶ ἤθελε μὲν νὰ ἐπικαλεσθῇ τὴν θείαν Αὐτοῦ βοήθειαν, ἀλλ’ ἠμποδίζετο, διότι ἔλαβε τὸ χάραγμα τῆς σφραγῖδος τοῦ ἀντιχρίστου εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα καὶ εἰς τὸ μέτωπον καὶ δὲν ἠδύνατο οὔτε χεῖρας ὁσίας νὰ ἄρῃ εἰς τὸν οὐρανόν, οὔτε τὸν ἡγεμόνα νοῦν νὰ διευθύνῃ πρὸς τὸ τρισήλιον σέλας τῆς Θεότητος. Ὅθεν κατέφυγεν εἰς μόνα τὰ δάκρυα, εὐθὺς δὲ ὅτε ἤκουσε τὸν ἀλέκτορα τῆς συνειδήσεως φωνοῦντα καὶ ἐλέγχοντα αὐτὸν διὰ τὸ τόλμημα τῆς ἐξωμοσίας, τότε ἐξῆλθε νεοερῶς ἔξω ἀπὸ τὴν αὐλὴν τῆς παρανόμου καὶ ἀθέου ἐκείνης θρησκείας, εἰς τὴν ὁποίαν κακῶς εἶχεν εἰσέλθει καὶ ἔκλαυσε πικρῶς ὡς ἄλλος Πέτρος. Τοσαῦτα δὲ ἦσαν ἐκεῖνα τὰ δάκρυα, ὥστε τολμῶ νὰ εἴπω, ὅτι τὰ ἐδέχθη ὁ φιλόψυχος Ἰησοῦς καὶ συνεχώρησε τὴν προηγηθεῖσαν ἄρνησιν τοῦ Ἐλευθερίου ὡς ἐδέχθη καὶ τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου.

Ἔμεινε λοιπὸν μετὰ τῶν ἀσεβῶν ἐκείνων ὁ φαινόμενος Ἐλευθέριος, οὐχὶ δὲ καὶ ὁ νοούμενος. Διότι ἔχων ὅλον τὸν νοῦν του πρὸς τὴν πρᾶξιν τῆς ἀρνήσεως, ἀλλέως πῶς συμπεριεφέρετο καὶ ὄχι ὅπως θὰ ἔπρεπε. Διό, ὑποπτευόμενοι τὴν φυγήν του οἱ ἀσεβεῖς Ἀγαρηνοὶ ὄχι μόνον δὲν τοῦ ἔδιδαν ἄδειαν νὰ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν σατανικὸν ἐκεῖνον οἶκον, ἀλλὰ καὶ τὸν παρηκολούθουν, προσέχοντες τοὺς λόγους καὶ τὰς κινήσεις του. Ὅθεν, ἡμέραν τινά, ἰδόντες ἐπάνω του μικρὸν σταυρόν, τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸ τῆς ἐξωμοσίας καὶ τὸν ἐφύλαττεν, ὡς σημεῖον τῆς προτέρας του εὐσεβείας, ἤ, μᾶλλον εἰπεῖν, ὡς μάχαιραν κεκρυμμένην, ἵνα συντρίψῃ ὕστερον δι’ αὐτοῦ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου καὶ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀθέων, ὡς τὸ στρουθίον ἐκ τῆς παγίδος τῶν θηρευόντων, ἔσπευσαν εὐθὺς οἱ ἀσεβεῖς ἐκεῖνοι σύνδουλοί του καὶ τὸν παρουσίασαν εἰς τὸν Ραῒς Ἐφένδην, ἐγκαλοῦντες τὸν Ἐλευθέριον, ὅτι ἐφρόνει ἀκόμη τὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ δὲ ἀξιογέλαστος ἐκεῖνος Ἐφένδης τοὺς ἔπεισε μὲ λόγους σοφούς, ὅτι δὲν ἦτο διὰ τοῦτο ἀξιοκατάκριτος ὁ Ρεσίτης (οὕτω τὸν ὠνόμασαν), ἂν ἀκόμη κρατῇ τὰ χριστιανικὰ σημεῖα· διότι πῶς θὰ ἠδύνατο αὐτὸς εἰς διάστημα ὀλίγων ἡμερῶν νὰ αἰσθανθῇ τὴν γλυκύτητα τῆς πίστεώς των; Εἶπε δὲ εἰς τοὺς συνοδοὺς νὰ ἀφήσωσιν αὐτόν, ἕως ὅτου μὲ τὸν καιρὸν ἔλθῃ εἰς θεογνωσίαν, ὢ τῆς μωρίας των! ἀντὶ νὰ εἴπῃ εἰς μισοθεΐαν. Μὲ αὐτοὺς τοὺς λόγους καθησύχασεν ὁ μάταιος ἡγεμὼν τοὺς ἀσεβεῖς ἐκείνους.