Παρέλαβε λοιπὸν αὐτὸν ὁ δήμιος καὶ ὅταν ἠθέλησε νὰ δέσῃ τὰς χεῖράς του ὄπισθεν, ἠμποδίσθη ἀπὸ τὸν Μάρτυρα, ὅστις εἶπε πρὸς αὐτόν· «Διατί θέλεις νὰ μοῦ δέσῃς τὰς χεῖρας, ἀφοῦ ἦλθον ἐδῶ αὐτόκλητος; Διὰ τοῦτο ἐδέθη ὁ Χριστός, μου ἀπὸ τοὺς παρανόμους Ἑβραίους κατ’ αὐτὰς τὰς ἁγίας ἡμέρας, διὰ νὰ μὲ λύσῃ ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας καὶ νὰ σπεύδω ἐγώ, χωρὶς δεσμά, εἰς τὸν θάνατον διὰ τὴν ἀγάπην Του». Ἠπόρησε τότε ὁ δήμιος ἐκ τῶν λόγων τούτων καὶ ἀφῆκεν αὐτὸν λυτόν.

Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ ἀριστεὺς ἀπὸ τὸ ἄδικον καὶ ἄθεον ἐκεῖνο κριτήριον, θαῦμα ἐξαίσιον· διότι, ὄχι μόνον δὲν ἐδείκνυεν οὐδὲν σημεῖον δειλίας ἢ φόβου θανάτου εἰς τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ μάλιστα ἀντιθέτως ὅλος φαιδρὸς καὶ χαρούμενος ἐφαίνετο. Τοῦτο δὲ ὄχι μόνον οἱ ὁμόπιστοι Χριστιανοὶ διηγοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως ἐμαρτύρησαν. Ἐκράτει δὲ ὁ Μάρτυς εἰς μὲν τὴν δεξιάν του χεῖρα τὸν Σταυρόν, εἰς δὲ τὴν ἀριστερὰν εἶχε τὰ βαΐα. Πορευόμενος δὲ ἐφαίνετο, ὅτι ὄχι εἰς θάνατον ἀπήρχετο, ἀλλ’ εἰς νυμφικὸν θάλαμον. Συνέρρεε δὲ καὶ πλῆθος Χριστιανῶν πρὸς τοὺς ὁποίους ὁ Μάρτυς ἔδιδε καὶ ἐλάμβανε συγχώρησιν.

Ὁ δὲ συνοδίτης τοῦ Μάρτυρος Γρηγόριος, ὅτε ἀπεχωρίσθη ἀπ’ αὐτοῦ, ἀπὸ τὸ πλοῖον, μὲ λύπην, ὡς εἴπομεν, ἀνείκαστον, καθως ἀποχωρίζεται ἡ φιλόπαις μήτηρ τοῦ τέκνου της ἐν καιρῷ αἰχμαλωσίας καὶ διαρπαγῆς, ἐπέστρεψεν ἐκεῖ, ὅπου παρέμενε. Μετὰ δὲ τρεῖς ὥρας (διότι τοιαύτη ἦτο ἡ ἐπιθυμία τοῦ Μάρτυρος, νὰ ἐπιστρέψῃ δηλαδὴ εἰς τὸν οἶκον ἐκεῖνον καὶ νὰ προσεύχηται ὑπὲρ αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν τρεῖς ὁλοκλήρους ὥρας, κατόπιν δὲ νὰ ἐξέλθῃ, νὰ ἐξετάσῃ τί ἔγινεν), ἀπέστειλε φιλόχριστόν τινα Χριστιανόν, ἵνα πληροφορηθῇ περὶ τοῦ Μάρτυρος. Μεταβὰς δὲ ἐκεῖνος ὅπου ἐστάλη, εἶδε τὸν Ἀθλητὴν τοῦ Χριστοῦ ἐρχόμενον ὁμοῦ μὲ τοὺς δημίους, οἵτινες φθάσαντες εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον ἐστάθησαν. Ἐστάθη δὲ καὶ ὁ Μάρτυς κατ’ Ἀνατολὰς καὶ ἐκτείνας τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ηὔξατο εἰπών· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ λάβω θάνατον διὰ Σὲ καὶ νὰ χύχω τὸ αἷμά μου διὰ τὴν ἀγάπην Σου· ἀλλ’ ἀξίωσόν με, δέομαί, Σου, νὰ νικήσω μέχρι τέλους τὸν πονηρὸν διάβολον καὶ νὰ ἔλθω πρὸς Σὲ μετὰ χαρᾶς. Εἰρήνευσον, Δέσποτα, τὸν κόσμον Σου καὶ κράτυνον τὴν Ὀρθοδοξίαν μέχρι τέλους. Μνήσθητι τῶν γονέων, συγγενῶν καὶ φίλων μου καὶ παντὸς τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ χάρισαι αὐτοῖς πάντα τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα καὶ τὴν οὐράνιον Βασιλείαν Σου».