Τότε λοιπὸν σηκώσαντες αὐτὸ οἱ δήμιοι ἐκόμισαν εἰς τὴν νῆσον τῆς Πρώτης, κατὰ τὴν θέλησιν τοῦ Γρηγορίου. Θαῦμα δὲ ἦτο τὸ ζεστὸν αἷμα, τὸ ὁποῖον καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἔτρεχεν ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος. Ἀλλὰ τὸ παραδοξότερον, τὸ ὁποῖον ὑπερβαίνει καὶ αὐτοὺς τοὺς ὅρους τῆς φύσεως, εἶναι ἡ σεβασμία Κάρα τοῦ Ἀθλητοῦ, τὴν ὁποίαν λαβὼν ὁ Γρηγόριος μετὰ δακρύων ἠσπάζετο λέγων· «Δός μοι λόγον, ἀδελφὲ περιπόθητε καὶ ἐραστὰ τοῦ Χριστοῦ προθυμότατε, Ἅγιε Εὐθύμιε, καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς, νὰ ὑπάγω πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς μόνος, μὲ τόσην λύπην». Καὶ ὢ τῶν θαυμασίων Σου Χριστέ! Ἤνοιξε τότε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ὥσπερ ζῶσα ἡ ἁγία Κάρα μὲ ὄμμα ἱλαρὸν καὶ χαριέστατον ἔβλεπε τὸν ἀδελφὸν Γρηγόριον ὁμοῦ καὶ τοὺς παρεστῶτας. Ὄχι δὲ μόνον ἅπαξ, ἀλλὰ δὶς ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἔβλεπεν ὅλους τούτους, φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καθὼς διὰ γραμμάτων ἐφανέρωσαν εἰς ἡμᾶς ἀπὸ Κωνσταντινουπόλεως φιλόχριστοί τινες καὶ φιλομάρτυρες, τῶν ὁποίων δὲν δυνάμεθα νὰ μὴ ἀναφέρωμεν αὐτολεξεὶ τὴν ἰδίαν περικοπὴν τοῦ γράμματος οὕτως ἔχουσαν· «Περὶ τῶν ἀνοιχθέντων ὀφθαλμῶν ἀμφιβολία οὐδεμία. Αὐτὸς εἶδε πρῶτος καὶ οἱ μετ’ ἐμοῦ καὶ πάντες οἱ λοιποί, ἀνοιγέντας αὐτοὺς χαρίεντας καὶ προσηνεῖς, ὥσπερ ζῶντας, ἡμᾶς ἐμβλέποντας καὶ οἱονεὶ μειδιῶν ἐμφανίζοντας ὅλον τὸ πρόσωπον· καὶ ἅπαντες οἱ ἰδόντες καὶ ὁ Ἱεράρχης αὐτὸς ὑπερεθαύμασαν».
Κηδεύσας λοιπὸν ὁ καλὸς οὗτος καὶ πιστὸς συνοδίτης Γρηγόριος τὸν Μάρτυρα κατὰ τὸ μοναχικὸν ἔθος, ἔθηκε τὸ πάντιμον αὐτοῦ Λείψανον ἐντὸς τοῦ σεβασμίου Ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ μὴ εὑρίσκων πλοῖον ἓτοιμον διὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος εὑρίσκετο ἐν ἀγωνίᾳ διαλογιζόμενος περὶ τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος, ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ μετακομίσῃ τοῦτο ἐγκαίρως πρὸς ἡμᾶς. Κατὰ τὴν Τρίτην ὅμως τῆς Διακαινησίμου ἐπρόφθασεν αὐτὸν ὁ συμπαθέστατος καὶ φιλάδελφος Μάρτυς Εὐθύμιος καὶ διέλυσε τὴν ἀθυμίαν καὶ λύπην αὐτοῦ μὲ τὴν ὑπόσχεσιν, τὴν ὁποίαν καθ’ ὕπνον ἔδωκεν εἰς αὐτόν, τὸ ὁποῖον, εἴτε ἐπειδὴ ἐλησμόνησεν, εἴτε ἔκ τινος ἄλλης ἀφορμῆς, δὲν εἶπεν εἰς ἡμᾶς ὁ Γρηγόριος, ἀλλ’ ὁ ἀνωτέρω φιλόχριστος, ὅστις ἔγραψε πρὸς ἡμᾶς ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν ὕστερον, ἐσημείωνεν οὕτως· «Ἐνεθυμήθην τὸ ὄνειρον τὸ ὁποῖον εἶδεν ὁ Γέρων Γρηγόριος τὴν Τρίτην τῆς Διακαινησίμου εἰς τὴν κατὰ τὴν Πρίγκηπον νῆσον οἰκίαν μας καὶ μοὶ τὸ εἶπεν· ὅτι, ἔχων λύπην καὶ φόβον περὶ τοῦ ἁγίου Λειψάνου καὶ ἐλπίδα διὰ νὰ τὸ λάβῃ τότε, εἶδεν αὐτὸν καθ’ ὕπνον μὲ χαροποιὸν πρόσωπον καὶ τοῦ εἶπε· «Μὴ λυπῆσαι, διότι ὁμοῦ ἔχομεν νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ ταξίδιον. Ὁ ἄνθρωπος, ὅστις μᾶς ἐβοήθησεν εἰς ὅλα, θέλει ἀγωνισθῆ καὶ δὲν θέλει ἀδιαφορήσει, θέλεις δὲ παραλάβει τὸ Λείψανόν μου καὶ θὰ ὑπάγωμεν μαζί».