Καὶ τοῦ προαναφερθέντος Κυριακοῦ ἓν παιδίον ἄρρωστον ἰατρεύθη μὲ ὀλίγον μέρος τοῦ ἐνδύματος τοῦ Ἁγίου, εἰς τὸν ὁποῖον δι’ εὐχαριστίαν ἀπέστειλε μίαν λαμπάδα. Τὸ δὲ πλοιάριον διὰ τοῦ ὁποίου ἐστάλη ἡ λαμπὰς ἐλυτρώθη ἀπὸ μεγάλην τρικυμίαν, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἀπελπισθέντες οἱ ναῦται ἐκρέμασαν εἰς τὰ ἱστία μικρὸν τεμάχιον ἐκ τοῦ ἐνδύματος τοῦ Ἁγίου καὶ ἐν τῷ ἅμα ἐγένετο γαλήνη.
Τὸ δὲ παράδοξον εἶναι ὅτι, ὅτε ἔπλεε τὸ σκάφος τοῦτο κατ’ εὐθεῖαν πρὸς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ξηροποτάμου, ἀπήντησε τὸν πολυθρύλητον στόλον τῶν ἐπαράτων λῃστῶν, εἰς τοὺς ὁποίους τὸ μικρὸν ἐκεῖνο πλοιάριον ἐφάνη ὡς μέγα πλοῖον στόλου βασιλικοῦ· τοσοῦτον δὲ ἐφοβήθησαν, ὥστε διεσκορπίσθησαν ἔνθεν κἀκεῖθεν ἅπαντα τὰ πλοῖα τῶν πειρατῶν, τὸ δὲ σκάβος ἔφθασε μετ’ ὀλίγον σῷον εἰς τὸν λιμένα. Ἐκεῖ ἀφ’ οὗ ἔμαθαν τὴν ἐξ αἰτίας τοῦ πλοιαρίου διασκόρπισιν τῶν λῃστῶν, οἱ ναῦται ἔκαμαν τὸν συλλογισμόν, ὅτι «ταῦτα εἶναι θαύματα τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Νεομάρτυρος, εἰς τὸν ὁποῖον ἡμεῖς φέρομεν μίαν λαμπάδα, ἔχομεν δὲ καὶ τεμάχιον ἐκ τῶν ἱματίων του διὰ τοῦ ὁποίου χθὲς ἐλυτρώθημεν ἀπὸ μεγάλην τρικυμίαν».
Ἐὰν ἡ διήγησις παρετάθη τόσον καὶ τινες τῶν ἀκροατῶν ἐβαρύνθησαν, ἂς μη μεμψιμοιροῦν διότι σκοπὸν ἔχω νὰ φέρω εἰς πέρας μὲ ἀκρίβειαν τὴν διήγησιν τῶν κατορθωμάτων τοῦ Ἁγίου, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἵνα μὴ κατακριθῶ ὡς ὀκνηρὸς δοῦλος κρύπτων ὅσα ἔλαβον ἐντολὴν νὰ γράψω, ἀφ’ ἑτέρου δὲ γινώσκων, ὅτι οἱ περισσότεροι, ὡς γνωστοὶ καὶ φίλοι ὄντες τοῦ Ἁγίου, μετὰ χαρᾶς καὶ εὐλαβείας ἀκροάζονται τὴν διήγησιν πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ψυχικήν των ὠφέλειαν. Διὰ τοῦτο δὲν νομίζω ἔξω τοῦ σκοποῦ, ἐὰν φέρω εἰς τὸ μέσον μίαν ἀκόμη περικοπὴν γράμματος σεβασμίου τινὸς φίλου μου ἐκ Κωνσταντινουπόλεως. Λέγει δὲ οὗτος· «Ἐγὼ κατοικῶν ὧδε ἐν τῷ νησίῳ τῆς Πρώτης, ἄλλην βοήθειαν εἰς τὴν ἐνόχλησιν τῶν σαρκικῶν μου λογισμῶν, ἐκ τῶν ὁποίων συνεχῶς κατεκεντούμην, δὲν εὗρον, εἰ μὴ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν τάφον τοῦ Νεομάρτυρος Εὐθυμίου καὶ στοχάζομαι ὅτι ἰδιαιτέρα Χάρις ἐδόθη εἰς αὐτὸν τὸν Ἅγιον παρὰ Θεοῦ, εἰς τὸ νὰ προφθάνῃ νὰ βοηθῇ τοὺς ἀπὸ τοιοῦτον λογισμὸν ἐνοχλουμένους καὶ πάσχοντας».