Τότε ὁ βεζύρης εἶπε μὲ αὐστηρότητα· «Ἐὰν δὲν ἀρνηθῇς τὸν Χριστόν. θέλω δώσει εἰς σὲ μεγάλας τιμωρίας». Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ἐπανέλαβε μὲ ἐντονωτέραν φωνὴν· «Μὴ γένοιτο, Χριστὲ Βασιλεῦ, νὰ σὲ ἀρνηθῶ, οὔτε μὲ λόγον οὔτε μὲ ἔργον, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑποστῶ τὰς σκληροτέρας βασάνους». Ἐπρόσταξε τότε ὁ βεζύρης νὰ θέσωσιν εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος τὸ σαρίκιον, τὸ ὁποῖον πρότερον εἶχε ρίψει εἰς τὴν γῆν καὶ τὸ εἶχε καταπατήσει. Ὁ δὲ Μάρτυς χωρὶς νὰ εἴπῃ τίποτε ἐστάθη καὶ τοῦ τὸ ἐφόρεσαν. Ἔπειτα λαβὼν αὐτὸ εὐθὺς τὸ ἔσχισεν εἰς δύο καὶ τὸ ἔρριψε πρὸ τοῦ βεζύρη λέγων· «Λάβε, ἄνθρωπε, τὸ ἰδικόν σου καὶ ἄφες ἐμὲ νὰ ἔχω τὸ ἰδικόν μου». Τότε ἐθυμώθη ὁ βεζύρης καὶ ἐπρόσταξε νὰ κλείσωσι πάλιν τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν φυλακὴν καὶ νὰ τὸν δείρωσι σκληρότατα.

Ἥρπασαν λοιπὸν οἱ θηριώδεις ἐκεῖνοι ἄνθρωποι μὲ ὁρμὴν αὐτὸν καὶ δείραντες ἀνηλεῶς τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν, συναχθέντες δὲ ἐκεῖ ὡς κόρακες εἰς πτῶμα, ἄλλοι μὲν τὸν ἠπείλουν, ἄλλοι δὲ τὸν ἐκολάκευον, ὑποσχόμενοι εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς παρούσης ματαίας ζωῆς. Καὶ αὐτὸς ὁ βεζύρης τοῦ ὑπέσχετο νὰ τοῦ δώσῃ ὅ,τι ἐπεθύμει, ἂν ἤθελεν ἀρνηθῆ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς ἔδιδεν ἀναλόγους ἀποκρίσεις ἁρμοδίας εἰς ἕκαστον. Μετὰ τρεῖς ὥρας ὡδηγήθη καὶ πάλιν ὁ Μάρτυς εἰς ἐξέτασιν. Λέγει τότε πρὸς αὐτὸν ὁ κριτής· «Ἦλθες εἰς μεταμέλειαν, ἢ μένεις ἀκόμη εἰς τὸ πεῖσμά σου;». Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη μὲ φωνὴν λαμπράν· «Μία εἶναι, ὦ ἡγεμών, ἡ ἀληθινὴ Πίστις, ἡ Πίστις τῶν Χριστιανῶν καὶ εἰς ὁ ἀληθὴς Θεός ὁ τρισυπόστατος Θεός, ὁ ὑπὸ πάσης τῆς κτίσεως, λατρευόμενος καὶ ὑμνούμενος, Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, ἡ μία καὶ ἀδιαίρετος φύσις τῆς Θεότητος, εἰς τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα ἐβαπτίσθην καὶ ἔγινα υἱὸς Θεοῦ κατὰ χάριν· πῶς λοιπὸν νὰ πιστεύσω εἰς αὐτὸν τὸν ψευδοπροφήτην σας Μωάμεθ, τὸν ἀντίχριστον;». Εὖγε τῆς ἐλευθεροστομίας σου, γενναῖε τοῦ Χριστοῦ ἀγωνιστά! Εὖγε τῆς σῆς μεγαλοψυχίας τῆς ἐπαξίου οὐρανίων ἐπαίνων! Πράγματι ἀδελφοί, κατὰ τὸν Σολομῶντα, «ὥσπερ λέων πέποιθε» (Παρ. κη’ 1).

Τούτους λοιπὸν τοὺς λόγους, ὡς ἤκουσεν ὁ τῆς ἀσεβείας προστάτης, ἠλλοιώθη ὅλος ἀπὸ τὸν θυμόν, μὴ δυνάμενος δὲ νὰ ὑποφέρῃ τὴν τόσην παρρησίαν καὶ τόλμην τοῦ Μάρτυρος καὶ ἀπελπισθεὶς τελείως ἀπὸ τὸ ἀκατάπειστον καὶ ἀμετάβλητον τῆς γνώμης του, ὥρισεν ἵνα λάβῃ τὸν διὰ ξίφους θάνατον.