«Ἀποκάλυψόν μου τίς εἶσαι, κύριε;». Ὁ δὲ εἶπέ μοι· «Ἐγὼ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ὁ Πρωτάγγελος εἶμαι, ἐκείνου Ὅστις δέχεται ὅσους μετανοήσουν διὰ τὰς ἁμαρτίας των. Τούτους κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ ὁδηγῶ εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ τότε κάμνουν οἱ Ἄγγελοι χαρὰν μεγάλην διὰ τὸν μετανοοῦντα ἁμαρτωλόν, ὅτι ἐσώθη. Διότι ὁ ἐλεήμων καὶ πανάγαθος Θεὸς δὲν θέλει τὴν ἀπώλειαν οὐδενὸς ἀλλὰ τὴν τῶν πάντων ἐπιστροφὴν καὶ μετάνοιαν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἄγγελος μὲ ἐσφράγισε τρεῖς φορὰς καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὰ οὐράνια».
Χαίρων τότε ὁ Ὅσιος ἐκεῖνος Μοναχὸς Γερμανὸς λέγει πρὸς τὴν μακαρίαν Εὐδοκίαν· «Ἐπίστευσας τώρα, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος, ὅστις δέχεται τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν; Ἐγνώρισας πόσον μεγάλη διαφορὰ ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ ὀλίγου τούτου φωτὸς καὶ τοῦ λαμπροτάτου ἐκείνου; Πῶς σοῦ φαίνεται τώρα; Πιστεύεις εἰς τὸν Χριστὸν τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν ἀγαθὸν καὶ παντελεήμονα, ἢ ἀκόμη ἔχεις δισταγμὸν εἰς τὴν καρδίαν σου;». Ἡ εὐλογημένη Εὐδοκία ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ ἐπίστευσα καὶ πιστεύω, ὅτι ἄλλος Θεὸς δὲν ὑπάρχει εἰ μὴ μόνον ἐκεῖνος, ὅστις σώζει τοὺς ἁμαρτάνοντας, τοῦ ὁποίου μέρος τοῦ ἀμέτρου φωτὸς ἠξιώθην νὰ ἀπολαύσω δι’ ὀλίγην ὥραν εἰς τὸν Παράδεισον». Λέγει πάλιν πρὸς αὐτὴν ὁ Γερμανός· «Λοιπόν, ἐὰν ὁ τόπος σοῦ ἤρεσε, κάμε τρόπον νὰ τὸν ἀπολαύσῃς αἰωνίως· δηλαδή, μετανόησον ἱκανῶς, κατὰ τὰς ἁμαρτίας σου, καὶ θρήνησον τόσον, ὥστε νὰ πλύνῃς τοὺς ρύπους τῆς ψυχῆς διὰ τῶν δακρύων σου καὶ τότε γίνεσαι νύμφη ἀμόλυντος τοῦ Χριστοῦ. Λησμόνησε τὴν προτέραν σου διαγωγὴν καὶ μίσησον πᾶσαν σαρκικὴν ἀπόλαυσιν· πόθησον τὴν σωφροσύνην καὶ ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια».
Ἐνδυναμωθεῖσα τότε τῷ πνεύματι, ἡ μακαρία Εὐδοκία λέγει πρὸς τὸν Γερμανόν· «Ἑτοίμη εἶμαι νὰ κάμω ὅσα μὲ προστάξῃς, Πάτερ τίμιε». Ὁ δὲ Γερμανὸς εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐγὼ μὲν ὑπάγω εἰς τὸ Μοναστήριόν μου καὶ πάλιν μεθ’ ἡμέρας τινὰς ἔρχομαι νὰ ἴδω πῶς εὑρίσκεσαι· σὺ δὲ λάβε τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, τὸ ὁποῖον θέλει σὲ φυλάττει ἀβλαβῆ πάντοτε καὶ πορεύου, καθὼς σοῦ εἶπον, καθαρὰ καὶ ἀμόλυντος». Ἐδέετο τότε πρὸς αὐτὸν ἡ Εὐδοκία μὲ δάκρυα λέγουσα· «Μὴ μὲ ἀφήσῃς, κύριέ μου, ἀτελείωτον, ἵνα μὴ μὲ εὕρῃ ὁ ἐχθρὸς ἐστερημένην βοηθείας καὶ μὲ σύρῃ πάλιν εἰς τὴν μιαρὰν ἐπιθυμίαν. Ἐγὼ ἔχω δούλους πολλοὺς καὶ χρυσίον ἀναρίθμητον, λίθους πολυτίμους καὶ ἄλλα πολυτιμότερα πράγματα καὶ τῶν χρημάτων χρησιμώτερα καὶ ἂν ὁρίζῃς, νὰ μὲ δεχθῇς εἰς τὸ Μοναστήριόν σου καὶ νὰ μὲ κυβερνήσῃς νὰ σωθῶ διὰ μέσου σοῦ». Ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὴν ὁ Ὅσιος· «Ὑπόμεινον ὀλίγας ἡμέρας νὰ βαπτισθῇς, μοίρασε εἰς τοὺς πτωχοὺς τὸν ἄδικον πλοῦτον σου καὶ τότε θὰ ἔλθω νὰ σὲ πάρω, ἵνα σὲ ὁδηγήσω εἴς τι Μοναστήριον».