ΕΥΔΟΚΙΑ, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς ἡ ἀπὸ Σαμαρειτῶν, ἐγεννήθη εἰς Ἡλιούπολιν [1] τῆς Λιβανησίας τῆς Φοινίκης κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Τραϊανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ϟη’-ριζ’ (98-117) μ.Χ. Ἦτο δὲ ἡ μακαρία τόσον ὡραία καὶ πάγκαλος, ὥστε οὔτε ζωγράφος δὲν ἠδύνατο νὰ ἱστορήσῃ ὡραιοτέραν καλλονήν. Τούτου ἕνεκεν καὶ λόγῳ ἀφ’ ἑνὸς μὲν τῶν κολακειῶν καὶ ἐξωθήσεων τῶν διαφόρων θαυμαστῶν της, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τῆς ἐλλείψεως οἱασδήποτε χριστιανικῆς ἠθικῆς διδασκαλίας ἐξέκλινεν εἰς τὴν ἐπάρατον ἁμαρτίαν τῆς πορνείας, ἐπειδὴ σπανίως εὑρίσκομεν νὰ συγκατοικοῦν ὁμοῦ σωφροσύνη, ὡραιότης καὶ ἁγνότης. Ἔστησε λοιπόν, πρὸς χαρὰν, τοῦ διαβόλου, ἐργαστήριον καὶ ἐδέχετο μετὰ χαρᾶς πάντας τοὺς ἐπιθυμοῦντας αὐτὴν εἰς τὴν πρᾶξιν τῆς ἁμαρτίας.
Καθ’ ἑκάστην λοιπὸν μετέβαινον πολλοὶ πρὸς αὐτὴν καὶ τῆς ἔδιδον ὅσα τοὺς ἐζήτει, διὰ νὰ τελέσουν τὴν ἐπιθυμίαν των. Ὄχι δὲ μόνον ἀπὸ τὴν χώραν ἐκείνην ἤρχοντο πρὸς αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλας πολλὰς πόλεις ὀνομαστάς, ἀκούοντες τὸ κάλλος αὐτῆς πολλοὶ δυνάσται καὶ ἄρχοντες πλούσιοι συνηθροίζοντο εἰς τὸν οἶκον της καὶ ἐξώδευαν πολλὰ χρήματα πρὸς χάριν της, προδίδοντες, φεῦ! τὸν πλοῦτον καὶ τὴν ψυχήν των εἰς ἀπώλειαν, διὰ νὰ ἀπολαύσουν τὰ κάλλη αὐτῆς. Τοιουτοτρόπως μετ’ ὀλίγους χρόνους ἡ Εὐδοκία συνήθροισε παρ’ ἑαυτῇ ὅλον σχεδὸν τὸν πλοῦτον τῶν θαυμαστῶν της καὶ διῆγε βίον ἄσωτον, οὐδόλως φροντίζουσα διὰ τὴν μέλλουσαν Κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσιν.
Ἐπειδὴ ὅμως ὁ πολὺς πλοῦτος τῆς ἀνομίας, ἐχρειάζετο καὶ πολλῆς θεραπείας, οὐχὶ ἐξ ἀνθρωπίνης χειρὸς ἀλλὰ θείας, διὰ νὰ κατορθωθῇ νὰ διαμοιρασθῇ οὗτος εἰς ἀσθενεῖς καὶ ἀδυνάτους πένητας ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ δυνάστας, οἱ ὁποῖοι κατεῖχον αὐτὸν πρότερον, ἔφθασε καὶ διὰ τὴν Εὐδοκίαν ὁ καιρὸς τῆς ἰατρείας ἐκ θείας ὄντως οἰκονομίας. Διότι ὁ καλὸς βοσκός, ἐξελθὼν εἰς ἀναζήτησιν, ἀνεῦρε τὸ ἀπολεσθὲν πρόβατον ὁ ἀγαθὸς κεραμεὺς τὸ συντετριμμένον ἀγγεῖον ἀνέπλασεν ὁ γνήσιος οἰκονόμος ἐσύναξε τοὺς καρποὺς τοῦ ἀμπελῶνος, τοὺς ὁποίους ἔμελλε νὰ ἁρπάσῃ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος· ὁ δεσπότης τῶν οὐρανίων θησαυρῶν τὸν ἐπίγειον πλοῦτον εἰς μονὰς αἰωνίους ἐφύλαξεν. Ὁ Δεσπότης Χριστός, ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, τὴν ἀπηλπισμένην ταύτην δὲν ἐβδελύχθη ὡς ἐλεήμων καὶ πανάγαθος, ἀλλὰ ἀπέπεμψε κενὸν καὶ ἄπρακτον τὸν πλουτοδότην αὐτῆς διάβολον καὶ ἔγινεν ἡ πρώην τῷ βορβόρῳ βεβυθισμένη, εὐωδίας ἀλάβαστρον καὶ ἡ πολλῶν ἀπωλείας αἴτιος, πολλῶν σωτηρίας πρόξενος ἔχει δὲ ὁ τρόπος τῆς μετανοίας της ὡς ἑξῆς.