«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ ὅστις ἐδικαίωσας τὸν Τελώνην καὶ ἔσωσας τὴν πόρνην, σῶσον καὶ ταύτην τὴν ἀχρείαν δούλην σου, ὅπως ποιήσῃ ἀκουστὸν τὸ Ὄνομά σου εἰς τοῦ κόσμου τὰ πέρατα». Ταῦτα εὐξάμενος ὁ Γερμανὸς ἀπῆλθεν, ἡ δὲ Εὐδοκία δὲν ἠμέλησε καθόλου εἰς ὅσα τὴν συνεβούλευσεν. Ἐπρόσταξε δὲ τὰς δούλας της νὰ μὴ ἀνοίξουν εἰς οὐδένα κατ’ ἐκείνας τὰς ἑπτὰ ἡμέρας. Ἀκόμη προσέταξεν αὐτὰς νὰ μὴ κάμωσι καμμίαν ἐργασίαν κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτάς, ἀλλὰ νὰ προσεύχωνται· αὐτὴ δὲ ἐκλείσθη εἰς κουβούκλιον καὶ προσηύχετο καθ’ ὅλην τὴν ἑβδομάδα κλαίουσα.

Ἀφοῦ λοιπὸν συνεπληρώθη ἡ ἑβδομάς, ἐλθὼν ὁ Γερμανὸς ἐπρόσταξε τὴν Εὐδοκίαν νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ κουβούκλιον, τούτου δὲ γενομένου τὴν ἠρώτησεν ἐὰν εἶδεν ὀπτασίαν τινά. Ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «Καθὼς προσηυχόμην μετὰ δακρύων ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας μου, εἶδον σήμερον πρὶν ἐξημερώσῃ φῶς μέγα ὑπὲρ τὸν ἥλιον, νέος δέ τις ἀστραπόμορφος, ἐμφανισθεὶς κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν, μὲ ἥρπασεν ἀπὸ τὴν δεξιὰν καὶ μὲ ἀνεβίβασεν εἰς τὸν οὐρανόν. Ἐκεῖ εἶδα ἄνδρας ἀναριθμήτους λευκοφόρους ἐξαστράπτοντας, οἱ ὁποῖοι μὲ ὑπεδέχθησαν χαίροντες. Καθὼς δὲ εἰσηρχόμην εἰς τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ ἀνεκλάλητον, ἐφάνη ἔξω τῆς θύρας μαῦρος τις καὶ δυσειδέστατος γίγας, ὅστις τρίζων κατ’ ἐμοῦ τοὺς ὀδόντας ἐφώναζε τόσον δυνατά, ὥστε ἐσείετο ἀπὸ τὰς φωνάς του ὅλος ὁ τόπος ἐκεῖνος. Φιλονικῶν δὲ ὁ ἀπαίσιος ἐκεῖνος μαῦρος μετὰ τοῦ ὁδηγοῦ μου, ἔλεγε πρὸς αὐτὸν διαμαρτυρόμενος· «Ἀδικεῖς με, Ἀρχιστράτηγε· ἐὰν αὐτὴν σώσῃς, τὴν ἄσωτον, ἡ ὁποία ἐμίανε τόσους ἀνθρώπους καὶ ἐπλήρωσε πᾶσαν τὴν γῆν μὲ τὰς ἀνομίας της, πάρε τότε καὶ ὅλον τὸν κόσμον καὶ πάντας τοὺς ἀνόμους ἀδίκως δικαίωσον. Ἐγὼ διὰ μικρὰν παρακοὴν ἐξωρίσθην ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ σὺ εἰσάγεις εἰς αὐτὸν ψυχὴν ἄσωτον καὶ παμβέβηλον».

Ἐνῷ ὅμως τοιαῦτα καὶ ἕτερα πλείονα ἐφλυάρει ὁ δυσειδέστατος ἐκεῖνος μαῦρος, ἠκούσθη ἐξ οὐρανοῦ φωνὴ γλυκυτάτη λέγουσα· «Οὕτως ηὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Ὑποδέχεται τοὺς ἐξ αὐτῶν μετανοοῦντας ὡς εὔσπλαγχνος». Καὶ λέγει πάλιν ἡ θεία ἐκείνη φωνὴ πρὸς τὸν ὁδηγοῦντά με· «Λάβε αὐτήν, Μιχαήλ, καὶ ὁδήγησέ την εἰς τὴν οἰκίαν της, νὰ ἀγωνισθῇ, διὰ νὰ συγχωρήσω τὰς ἁμαρτίας της, ἐγὼ δὲ θέλω ἐνδυναμώνει καὶ διαφυλάττει αὐτὴν ὡς τέκνον μου γνήσιον, διὰ νὰ μὴ δυνηθοῦν νὰ τὴν βλάψουν οἱ δαίμονες». Παρευθὺς τότε μὲ ἔφερεν ἐδῶ ὁ Ἄγγελος, λέγων· «Εἰρήνη σοι, δούλη τοῦ Θεοῦ Εὐδοκία· ἀνδρίζου καὶ ἐνδυναμοῦ, ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θέλει εἶναι μετὰ σοῦ πάντοτε». Τότε ἐγὼ ἠρώτησα τὸν φανέντα μοι·