Ἦτο δὲ ἑξηκονταπενταετὴς ὅταν ἔφυγεν ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, ὥστε ἑκατὸν εἴκοσι ἐτῶν ἦτο, ὅτε ἀπεδήμησεν εἰς Κύριον [3]. Καὶ δὲν ἠσθένησε ποτὲ βαρέως, οὔτε ἐστερήθη τῆς ὁράσεώς του, οὔτε κανὲν ἄλλο μέλος τοῦ σώματός του ἐξησθένησεν. Ἀλλ’ ἦτο ὑγιέστατος, ἕνεκα τῆς ἐγκρατείας, τὴν ὁποίαν ἐφύλαττε, τὸ δὲ γένειον αὐτοῦ ἦτο μακρύ, μέχρι τῆς κοιλίας του καὶ ὡραιότατον. Ἦτο δὲ κατὰ τὸ σῶμα ὑψηλός, ἔκυπτεν ὅμως ὀλίγον ἕνεκα τοῦ γήρατος, τὰ δὲ βλέφαρά του εἶχον πέσει ἀπὸ τὰ δάκρυα. Ψάλλαντες λοιπὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὴν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν, ἐνεταφίασαν τὸ τίμιον αὐτοῦ καὶ Ἀγγέλοις αἰδέσιμον Λείψανον μὲ τὴν μηλωτὴν καὶ τὸ τοίχινον ὑποκάμισον, τὰ ὁποῖα ἐφόρει καὶ ἀπέθεσαν τοῦτο εἰς τόπον ἀπόκρυφον.
Μὲ ποίους λοιπὸν ἐπαίνους νὰ ἐγκωμιάσῃ τις τοῦτον τὸν τρισόλβιον ἀριστέα καὶ ἀγωνιστὴν κατὰ τῶν παθῶν ἀήττητον; Ποίους μισθοὺς νὰ προσφέρῃ, ἀναλόγους τῶν πόνων καὶ τῶν κόπων του; Ἐὰν ὁ μακάριος Παῦλος λέγῃ, ὅτι δὲν εἶναι ἀντάξια πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν τὰ παθήματα τοῦ καιροῦ τούτου (Ρωμ. η’ 18), ὁποίαν μακαριότητα θέλει ἀπολαύσει οὗτος ὁ μακάριος, ὅστις ἠγωνίσθη τοσοῦτον καὶ ἐνίκησεν ἀνδρείως τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς, τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν διάβολον;
Ἐκεῖνος λοιπὸν ὅστις ἀπηρνήθη τὸν κόσμον καὶ ἔγινε Μοναχός, ἂς ἔχῃ τοῦτον τὸν Ὅσιον ὡς τύπον, ὑπογραμμὸν καὶ ἀρχέτυπον καὶ ἂς μιμῆται ὅσον δύναται τὰς πράξεις του, ἤτοι τὴν πτωχείαν, τὸ λιτόν, τὸ γαλήνιον, τὸ σιωπηλόν, τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν ἐγκράτειαν, τὸ φιλόπονον, τὴν τελείαν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ σώματος ἄρνησιν, τὴν τοῦ θανάτου ἐνθύμησιν καὶ τὸ ψυχωφελέστερον ὅλων, τὸ ὅτι συνεδέθη μὲ τὸν Χριστὸν δι’ ἀγάπης τόσον, ὥστε ἔζη αὐτὸς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐν αὐτῷ (Γαλ. β’ 20).
Ὅσοι λοιπὸν παρώργισαν τὸν Θεὸν ἁμαρτήσαντες καὶ ποθοῦν ἀληθῶς νὰ μετανοήσουν, ὡς ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, ἂς φροντίσωμεν νὰ ἀποκτήσωμεν μεσίτην πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν τὸν μέγαν τοῦτον Ἀρσένιον, ἐπειδὴ πολλὴν ἔχει τὴν παρρησίαν καὶ οἰκείωσιν πρὸς Ἐκεῖνον. Διότι καὶ οὗτος ὁ τρισμακάριος ὑπέμεινε τὸ Μαρτύριον, ὄχι ἕνα μῆνα ἢ ἕνα χρόνον, ἀλλὰ ἐπὶ πεντήκοντα πέντε χρόνους ὁλοκλήρους, παιδεύων τὴν σάρκα σκληρότατα. Ὅθεν καὶ πολλῶν στεφάνων ἠξίωται· οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς ἁμαρτημάτων ἀφέσεως καὶ τῆς παρὰ Χριστοῦ χρηστότητος καὶ φιλανθρωπίας, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.