ΑΡΣΕΝΙΟΣ ὁ θαυμαστὸς καὶ περιβόητος ἐν Ἀσκηταῖς Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς περιφήμου καὶ ἐνδόξου Ρώμης, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ Δ’ αἰῶνος καὶ ἐξεπαιδεύθη μετ’ ἄκρας ἐπιμελείας εἰς τὰ ἑλληνικὰ γράμματα καὶ εἰς ὅλας τὰς ἐπιστήμας. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο εὐφυὴς καὶ ὀξύνους, ἀφοῦ κατέβαλε κόπους πολλούς, ἔμαθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν τὴν φιλοσοφίαν, τὴν ρητορικὴν καὶ τὴν λογικήν, καταστὰς καὶ εἰς τὰς ἄλλας ἐπιστήμας θαυμάσιος.
Ἀλλὰ μὲ ὅλην τὴν σπουδὴν τῶν γραμμάτων δὲν παρημέλει τὴν ἄσκησιν, μᾶλλον δὲ ἐπροτίμα ταύτην ὡς ψυχοσωτήριον. Ἀπὸ δὲ τῆς νεότητός του διῆγε βίον ἐνάρετον καὶ ὡς σώφρων κατεφρόνησεν ὅλην τὴν Ἑλλληνικὴν παιδείαν, ὡς οὐδὲν αὐτὴν λογισάμενος καὶ μόνον τὰ ἱερὰ διδάγματα τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς ἐπόθει νὰ ἀναγιγνώσκῃ. Ὅθεν λάμπων κατὰ τὰς ἀρετὰς καὶ θεαρέστως πολιτευόμενος, ἐχειροτονήθη ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ρώμης Διάκονος. Τόσον δὲ διεφύλαξε τὸ κατ’ εἰκόνα ἀμόλυντον, ὥστε αὐτὸς μᾶλλον ἐτίμησε τὴν ἱερωσύνην ἢ ἐτιμήθη ὑπ’ αὐτῆς. Ἦτο λοιπὸν μέγας κατὰ τὴν σοφίαν καὶ τὴν ἀρετὴν ὁ Ἀρσένιος, ὑπὸ πάντων εὐλαβούμενος καὶ πανταχοῦ περιβόητος.
Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐκυβέρνα τὸ βασίλειον ὁ εὐσεβέστατος Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379-395), ὁ ὁποῖος, καθως ἦτο εἰς ὅλα θαυμάσιος καὶ εἰς τὴν πίστιν ὀρθοδοξότατος, οὕτως εἶχε πόθον νὰ διδαχθοῦν τὰ τέκνα του φιλοσοφίαν, πᾶσαν γνῶσιν καὶ ἤθη χρηστά, διὰ νὰ κυβερνήσουν, μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ, εὐσεβῶς καὶ σοφῶς τὸ βασίλειον. Ἐπεζήτει λοιπὸν ἔμπειρόν τινα ναὶ γνωστικὸν ἄνθρωπον, ὅστις νὰ μὴ εἶναι μόνον σοφὸς εἰς τὰ γράμματα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν τάξιν ἔμπειρος, ἁπλῶς δὲ εἰπεῖν, νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ρυθμίζῃ τὴν γνώμην μὲ μέτρον, νὰ συνδυάζῃ τὴν μεγαλοπρέπειαν μὲ τὴν ταπείνωσιν. Ἐνῷ λοιπὸν ὁ μέγας κατὰ τὴν ἀρετὴ Θεοδόσιος ἐπεζήτει τοιοῦτον παιδαγωγόν, ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰς αὐτὸν ἄνθρωπον κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν του. Πῶς δέ, ἀκούσατε.
Ἦτο τότε βασιλεὺς εἰς τὴν Ἑσπερίαν ὁ Γρατιανὸς (367-383), ὅστις παρέμενεν εἰς τὴν Ρώμην. Πρὸς τοῦτον ἔγραψεν ὁ Θεοδόσιος νὰ ἀποστείλῃ εἰς αὐτὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον. Ὁ δὲ Γρατιανὸς συνεβουλεύθη τὸν τότε Ἀρχιερέα τῆς Ρώμης περὶ τοῦ ποῖον νὰ ἀποστείλωσιν. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ἐγνώριζεν ἀκριβῶς τὸν Ἀρσένιον, διότι οὗτος εἶχε καὶ μίαν ἀδελφὴν μεθ’ ἧς διῆγον πολιτείαν ἁγίαν.