Ἰδὼν δὲ ὁ ἀνθύπατος ὅλον τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου κατεξεσμένον καὶ ὅλον ὡς μίαν πληγήν, εἶπεν εἰς τοὺς φίλους του· «Δὲν ἠξεύρω ποίαν ἄλλην τιμωρίαν νὰ δώσω εἰς τοῦτον τὸν κακοθάνατον». Καὶ ἐπειδὴ ἠπόρησαν καὶ ἐκεῖνοι καὶ δὲν ἀπεκρίνοντο, διότι ἔβλεπον, ὅτι δὲν ἐδέχετο πλέον τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου ἄλλην βάσανον, ἐπρόσταξεν ὁ ἀνθύπατος νὰ τοποθετήσουν τὸν Ἅγιον ἐντὸς σάκκου καὶ νὰ τὸν κτυποῦν σφοδρῶς. Τοῦτο καὶ ἐγένετο. Καὶ ἀφ’ οὗ τὸν ἐκτύπων ἐπὶ ὥραν πολλήν, ἐπρόσταξε νὰ τὸν ἐκβάλουν ἀπὸ τὸν σάκκον, νομίζων ὅτι ἀπέθανεν.

Ὡς δὲ ἤνοιξαν τὸν σάκκον, ἐξῆλθεν ὁ Ἅγιος καὶ ἐστάθη ὄρθιος. Ὁ δὲ ἀνθύπατος, ἐκπλαγείς, εἶπεν· «Ἄθλιε, ἀκόμη δὲν ᾐσθάνθης τὰς βασάνους;». Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀναβλέψας πρὸς τὸν οὐρανόν, εἶπεν· «Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅτι βέλη νηπίων ἐγεννήθησαν ἐπ’ ἐμὲ αἱ πληγαὶ αὐτῶν καὶ ἐξησθένησεν ἐν αὐτοῖς ἡ ἰσχὺς των, ἐμὲ δὲ ἐνεδυνάμωσας». Στραφεὶς δὲ πρὸς τὸν ἀνθύπατον, εἶπε· «Μάταιε καὶ ταλαίπωρε, διατὶ βλέπεις καὶ δὲν ἐξετάζεις; Λοιπὸν ὅ,τι δύνασαι νὰ κάμῃς, κάμε τὸ συντομώτερον». Θυμωθεὶς δὲ ὁ ἀνθύπατος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Καθ’ ὅλην τὴν ὁδοιπορίαν θὰ σὲ βασανίζω, ἄθλιε, καὶ ἂς ἐμπιστεύεσαι εἰς τὰς μαγείας σου». Τότε ὁ Κοδρᾶτος ηὐχαρίστησε κατ’ ἰδίαν τὸν Κύριον, λέγων· «Εὐλογητὸς εἶ Κύριε ὁ Θεός, ὅτι ἐλύτρωσας ἐκ χειρὸς θανάτου τὴν ζωήν μου». Ὁ δὲ ἀνθύπατος ἐπρόσταξε τοὺς στρατιώτας, οἱ ὁποῖοι θὰ ὡδήγουν τὸν Ἅγιον εἰς Καισάρειαν, νὰ ἀναχωρήσουν ἀμέσως, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

Ὅταν δὲ ἦλθε καὶ ὁ ἀνθύπατος εἰς Καισάρειαν, ἐπρόσταξε νὰ φέρουν ἐνώπιόν του τὸν μακάριον Κοδρᾶτον. Τούτου γενομένου ἠρώτησεν ὁ ἀνθύπατος τὸν Ἅγιον, ἐὰν θέλῃ νὰ θυσιάσῃ. Ἰδὼν δὲ τὴν ἄρνησιν αὐτοῦ, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ὦ ἄνθρωπε, ἀρκεταὶ πλέον εἶναι αἱ βάσανοι, τὰς ὁποίας ἐδέχθης. Ἐλθὲ λοιπὸν καὶ θυσίασε, εἰς τοὺς θεούς». Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἀπεκρίθη μετὰ παρρησίας ὁ Ἅγιος εἰπών· «Ἔπαιξας μετ’ ἐμοῦ διὰ μέσου τῶν βασάνων τούτων, ἀνθύπατε, καὶ ὄχι μὲ ἐτιμώρησας». Ὅθεν, ὀργισθεὶς ὁ ἀνθύπατος, ἐπρόσταξε τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν ὁδηγήσουν εἰς τὸ λιθόστρωτον, νὰ δέσουν εἰς στύλους τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του καὶ οὕτω δεδεμένον νὰ τὸν δέρουν δυνατὰ μὲ ὠμὰ βούνευρα εἰς ὅλον του τὸ σῶμα. Ὁ δὲ μακάριος Κοδρᾶτος, ἂν καὶ ἐδέρετο ἐπὶ ὥραν πολλὴν καὶ πικρῶς ἐβασανίζετο, ἐδόξαζε τὸν Θεόν, λέγων· «Πλεονάκις ἐπολέμησάν με ἐκ νεότητός μου, καὶ γὰρ οὐκ ἠδυνήθησάν μοι· ἐπὶ τὸν νῶτον μου ἐτέκταινον οἱ ἁμαρτωλοί, ἐμάκρυναν τὴν ἀνομίαν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρκη’ 2-3).