Ἀφοῦ δὲ ἐκεῖνοι ἐπλησίασαν καὶ προσπεσόντες ὠδύροντο καὶ μετ’ αὐτῶν ἅπαντες οἱ παρόντες, ὕψωσε τὴν φωνήν του ὁ μακάριος Κοδρᾶτος καὶ ἀνεβόησε μετὰ δακρύων, λέγων· «Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος, ὁ ἀποστείλας τὸν μονογενῆ Σου Υἱόν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ δι’ αὐτοῦ συμφιλιώσας τὸν ἑαυτόν Σου μεθ’ ἡμῶν, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας διὰ τὸν ἄνθρωπον, τὸν γενόμενον κατ’ εἰκόνα Σου, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ τὰ κτίσματά Σου καὶ νὰ κυβερνᾷ τὸν κόσμον ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ ὁ παραδοὺς εἰς τὸν τάρταρον τῆς ἀπωλείας τὸν ἀποστάτην καὶ μισάνθρωπον τύραννον διάβολον, τὸν πατέρα τῶν εἰδώλων καὶ τοῦ σκότους ὁδηγόν, ὁ διὰ τὴν πολλήν Σου ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπίαν προσκαλῶν πάντας τοὺς ἀνθρώπους εἰς μετάνοιαν καὶ σωτηρίαν, διότι δὲν θέλεις νὰ ἀπολεσθῇ οὐδείς, ἀλλὰ πάντες νὰ σωθῶσι καὶ νὰ ἔλθωσιν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, δέχθητι καὶ τώρα, παρακαλῶ σε, Δέσποτα Κύριε, τούτους τοὺς συστρατιώτας μου, οἵτινες μετανοοῦν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς. Ἐπειδὴ ὅμως ἐπαγιδεύθησαν ἀπὸ τὴν παγίδα τοῦ διαβόλου καὶ ἐξώμοσαν, τώρα δὲ κατέφυγον εἰς τὴν ἰδικήν Σου ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπίαν, μὴ ὀργισθῇς κατ’ αὐτῶν, Κύριε, ὡσὰν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τοὺς στρατιώτας των καὶ φεύγουν. Διότι, ἂν καὶ ἠργοπόρησαν νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν τάξιν, τώρα μετενόησαν καὶ θέλουν μείνει ἀμετάβλητοι ἐν τῇ πρὸς Σὲ πίστει, ἐὰν ἐλεήσῃς αὐτοὺς καὶ τοὺς δεχθῇς μὲ ἱλαρότητα. Ναί, Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ, δέξαι μου τὸ δῶρον τοῦ ἀναξίου δούλου Σου καὶ καταξίωσον αὐτοὺς νὰ ἑνωθοῦν καὶ νὰ συναριθμηθοῦν μὲ τὸ ἐπουράνιον καὶ ἀληθινὸν στράτευμά Σου καὶ δεῖξον εἰς αὐτοὺς σήμερον σημεῖον εἰς ἀγαθόν, διὰ νὰ γνωρίσουν καὶ αὐτοί, ὅτι ἐλέησας αὐτούς, ποὺ μετενόησαν, καὶ δὲν τοὺς ἐβδελύχθης. Ναί, Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐπάκουσόν μου τοῦ δούλου Σου, λάβε δὲ ὡς ἐνέχυρον αὐτῶν τὴν ἰδικήν μου ψυχήν, ὅτι Σοὶ πρέπει ἡ δόξα είς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».
Εὐθὺς δὲ ὡς ὅλοι ἀνεβόησαν τὸ Ἀμήν, ἐσβέσθησαν αἱ λαμπάδες, αἵτινες ἔκαιον τὸν Ἅγιον Κοδρᾶτον καὶ νεφέλη φωτεινὴ ἡπλώθη ἄνωθεν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Τὴν αὐτὴν δὲ στιγμὴν ὁμίχλη σκοτεινὴ καὶ καπνὸς δριμὺς περιεκύκλωσε τὸν ἀνθύπατον καὶ τοὺς εἰδωλολάτρας, τόσον ὥστε ἀπὸ τὸν φόβον ἔμεινεν ἄναυδος καταπτοηθείς, ὡς καὶ οἱ σύμβουλοί του, διότι ἐνόμισαν ὅτι ὅλη ἡ πόλις μέλλει νὰ κατακρημνισθῇ. Ἐν μέσῳ δὲ τῆς σιωπῆς φωνὴ ἀγγελικὴ ἠκούθη ἀνυμνοῦσα καὶ δοξολογοῦσα τὸν Θεόν.