ΚΟΔΡΑΤΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἤθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἀσεβῶν βασιλέων Δεκίου (249-251) καὶ Οὐαλεριανοῦ (253-259). Τότε ἐκινήθη μέγας διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, πολλοὶ δὲ Χριστιανοὶ ἡρπάγησαν ἀπὸ πολλοὺς καὶ διαφόρους τόπους καὶ ὡδηγηθέντες εἰς τὴν Νικομήδειαν ἐκλείσθησαν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἐφυλάττοντο μὲ κάθε ἀσφάλειαν, διὰ νὰ ἐξαναγκασθοῦν νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα καὶ ἐὰν μὲν συγκατένευον, νὰ ἀπολυθοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ ὁ καθ’ εἷς εἰς τὴν πατρίδα του, ἐὰν δὲ δὲν ἐπείθοντο, νὰ βασανισθοῦν μὲ πολλὰ καὶ διάφορα βασανιστήρια, τελευταῖον δὲ νὰ θανατωθῶσι. Τούτου ἕνεκεν οἱ Χριστιανοί, οἵτινες εὑρίσκοντο ἐντὸς τῆς πόλεως Νικομηδείας, εἶχον φόβον μέγαν καὶ ἄλλοι μὲν ἔφευγον εἰς τὰ βουνά, ἄλλοι δὲ ἐκρύπτοντο εἰς ἀπόκρυφα μέρη. Ὅσοι ὅμως ἦσαν γενναῖοι καὶ ἀληθεῖς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ ἐπολιτεύοντο ἀφόβως ἐντὸς τῆς πόλεως, μὲ μεγάλην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ἀναμένοντες πότε νὰ ἀξιωθοῦν καὶ αὐτοὶ νὰ δοξάσουν τὸν Κύριον διὰ τῶν βασάνων τοῦ Μαρτυρίου.
Τότε ὁ Ἅγιος Κοδρᾶτος, ὅστις ἦτο ἐκ τῆς Νικομηδείας, νέος, εὐγενής, πλούσιος, ὡραῖος, πεπαιδευμένος, λόγιος καὶ ἐστολισμένος μὲ πᾶσαν ἀρετήν, μεταβὰς πρὸς τὸν ἐπιστάτην τῆς φυλακῆς καὶ τοὺς στρατιώτας τοὺς φυλάττοντας τοὺς Μάρτυρας καὶ δώσας εἰς αὐτοὺς πολλὰ ἀργυρᾶ νομίσματα, ἔλαβε τὴν ἄδειαν καὶ ἐπεριποιεῖτο μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν τοὺς φυλακισμένους ἀδελφούς, προσφέρων ἀφόβως εἰς ἕκαστον ἐξ αὐτῶν ὅ,τι ἐχρειάζετο· καὶ ἐκείνους μὲν οἵτινες ᾐσθάνοντο μεγαλυτέραν τόλμην διὰ τὸ Μαρτύριον παρεκάλει νὰ τὸν ἐνθυμοῦνται, ὅταν ἔλθωσιν είς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τοὺς δὲ δειλοὺς παρεθάρρυνε, κάμνων τούτους προθύμους διὰ τὸ Μαρτύριον, νουθετῶν αὐτοὺς νὰ μὴ δειλιάζουν πρὸ τῶν βασάνων, ἀλλὰ νὰ χαίρωνται μᾶλλον δι’ αὐτά. Τοὺς ὑπενθύμιζε δέ, ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διῆλθον τὴν ζωὴν ταύτην ὄχι μὲ ἄνεσιν, ἀλλὰ μὲ πολλὴν ὀδύνην, θλίψεις καὶ δεινὰ βασανιστήρια καὶ οὕτω ἠξιώθησαν τῆς αἰωνίου καὶ μακαρίας ζωῆς, εὐχαριστῶν δὲ τὸν Θεὸν εἰς πᾶσαν θλῖψιν ἔλεγε τὸ τοῦ θείου Παύλου· «Οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η’ 18).