Εἰς ταῦτα ὁ Ἅγιος Κοδρᾶτος ἀπεκρίθη, λέγων τὸ τοῦ Δαβίδ· «Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ’ ἢ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ» (Ψαλμ. α’ 1-2). Λέγει ὁ ἀνθύπατος· «Μὴ πλανᾷς τὸν ἑαυτόν σου, Κοδρᾶτε, διότι ἡ προσταγὴ τῶν βασιλέων εἶναι ἐναντίον κάθε Χριστιανοῦ, εἴτε πτωχὸς εἶναι, εἴτε πλούσιος, εἴτε ἀξιωματικός, εἴτε ἰδιώτης· καὶ ἁπλῶς πάντα Χριστιανόν, οἱοσδήποτε καὶ ἂν εἶναι, τὸ κριτήριον δὲν τὸν λυπεῖται καθόλου, ἀλλὰ τὸν θανατώνει. Τότε ὁ Ἅγιος Κοδρᾶτος ἀπήντησεν· «Ἀληθῶς εἶπας, ὅτι καὶ ἡ θεία Γραφὴ λέγει· «Οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστὸς» (Κολ. γ’ 11). Διὰ τοῦτο ὅλοι οἱ Χριστιανοί, μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου, εἴμεθα ἕν. Ὅθεν, σὲ παρακαλῶ, ἐφάρμοσον ταχέως εἰς ἐμὲ τὴν προσταγὴν τῶν βασιλέων σου καὶ τῆς συγκλήτου, διότι ἐγὼ εἶμαι Χριστιανός· ἐπειδὴ τὸ ἰδικόν μου γένος ὡς καὶ τὸ ἀξίωμα εἶναι μετὰ τῶν Ἁγίων, οἵτινες ἔχουν τὴν δόξαν ἐπάνω εἰς τοὺς οὐρανούς».

Τότε ὁ ἀνθύπατος, ἔκπληκτος ἀπὸ ὅσα ἤκουσεν, εἶπεν· «Ὑπάκουσόν μου καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, ἵνα ἀπολαύσῃς τὴν ζωὴν ταύτην καὶ τὸ φῶς τοῦτο τοῦ κόσμου, ἐπειδή, ἄλλως, μέλλεις νὰ ἀποθάνῃς κατόπιν φρικτῶν μαρτυρίων». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ἐδάκρυσεν ἀναστενάξας βαθέως, διὰ δὲ τοῦ μανδηλίου ἐσπόγγιζε τὸ πρόσωπόν του. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἅγιος εἶπεν· «Ἀνθύπατε, μὴ μηχανεύεσαι τὰς πανουργίας τοῦ δράκοντος καὶ χύνεις τὰ δάκρυα τοῦ ἀποστάτου, σκύλε ἅρπαξ. Διότι δὲν θέλεις ἐπιτύχει νὰ φέρῃς εἰς πλάνην ἐμέ, τὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν Μάξιμος, ὅστις παρίστατο ἐκεῖ, εἶπε· «Πονηρότατε ἄνθρωπε, ὁ αὐθέντης μου, ὁ μεγαλοπρεπέστατος ἀνθύπατος, σὲ εὐσπλαγχνίζεται καὶ σὺ τὸν ὑβρίζεις;». Καὶ ὁ Ἅγιος Κοδρᾶτος ἀπήντησεν· «Ἂς κλαίῃ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὴν ὥραν τῆς γεννήσεώς του· διότι ἐγώ, ὡς ταπεινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶμαι ἄξιος ἐλέους, οὐδὲ ἄξιος δακρύων. Ἐὰν δὲ ὁ ἀνθύπατος εἶναι κριτής, σὺ ποῖος εἶσαι, ὅστις ὁμιλεῖς ἔμπροσθέν του; Αὐτὸς μόνος ἀρκεῖ εἰς ἡμᾶς. Ἐὰν δὲ καὶ σὺ θέλῃς νὰ ἄρχῃς, ὁ Κύριος θέλει σὲ ἀφανίσει». Τότε ὁ ἡγεμὼν ἐκεῖνος, ἐξαφθεὶς ἀπὸ τὸν θυμὸν ἢ μᾶλλον ἀπὸ τὸν πατέρα του διάβολον, ἐστράφη πρὸς τὸν ἀνθύπατον καὶ τοῦ λέγει· «Σὲ βεβαιῶ εἰς τὴν μεγίστην σου εὐτυχίαν, αὐθέντα μου ἀνθύπατε, ὅτι ἐὰν ἀφήσῃς αὐτὸν ἀτιμώρητον, δὲν θέλει διστάσει νὰ ἐξυβρίσῃ καὶ τοὺς βασιλεῖς καὶ νὰ φέρῃ οὕτω ἡμᾶς εἰς μέγαν κίνδυνον.