Προϊδὼν δὲ καὶ τὸν χρόνον τῆς τελειώσεως αὐτοῦ, ἐκάλεσε τοὺς φιλτάτους αὐτοῦ μαθητὰς καὶ μετὰ γλυκείας καὶ ἱλαρᾶς φωνῆς εἶπε πρὸς αὐτούς· «Τέκνα μου ἀγαπητά, ὁ χρόνος τῆς ἐπιγείου ζωῆς μου ἐπερατώθη. Τὸν ἀγῶνα, τὸν ὁποῖον μοὶ ἀνέθηκεν ὁ Κύριος, ἠγωνίσθην ὅσον ἠδυνάμην. Λοιπὸν ἀπομένει εἰς ἐμὲ ἅπαξ νὰ ἀποθάνω. Μὴ λυπεῖσθε, τέκνα μου ἀγαπητά, διότι ἐγὼ ἀφ’ ὑμῶν ἀπέρχομαι, ἀλλὰ χαίρετε καὶ ἀγάλλεσθε· διότι ἐπερατώσαμεν τὸ ἔργον, τὸ ὁποῖον θέλει μένει ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ. Μὴ λησμονήσετε, τέκνα μου ἀγαπητά, τὰ διδάγματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα παρ’ ἐμοῦ τοῦ ἀσθενοῦς ἐδιδάχθητε καὶ μὴ ἐγκαταλείψετε ποτὲ τὸν πνευματικὸν τῆς ἀσκήσεως ἀγῶνα, διότι, δι’ αὐτοῦ καὶ μόνου, διαπλέων ὁ ἄνθρωπος τὸ πολυκύμαντον πέλαγος τοῦ παρόντος βίου, δύναται, ὡς διὰ σχεδίας τινός, νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ποθητὸν οὐράνιον λιμένα τῆς αἰωνίου ζωῆς».
«Ἡ προσευχή, ἀγαπητά μου τέκνα, εἶναι ἡ γλυκυτάτη συνομιλία μετὰ τοῦ οὐρανίου Βασιλέως ἥτις ἀποβαίνει πνευματικὴ τῆς ψυχῆς τροφὴ καὶ διὰ ταύτης ἀνοίγεται ἡ θύρα πρὸς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν. Μὴ λησμονῆτε λοιπὸν τὴν προσευχήν, ἀγαπητά μου τέκνα, ἵνα μὴ στερηθῆτε τῆς γλυκυτάτης μετὰ τοῦ Θεοῦ συνομιλίας, διότι ἡ ἐγκατάλειψις τῆς προσευχῆς εἶναι πνευματικὸς τῆς ψυχῆς θάνατος. Ἂς μὴ ἀπορροφήσουν τὴν ψυχήν σας, ἀγαπητά μου τέκνα, αἱ βιοτικαὶ μέριμναι καὶ ἂς μὴ καταλάβῃ ὑμᾶς ἡ θανατηφόρος ἀσθένεια τῆς ὑπερηφανείας, ἥτις ἁρμόζει εἰς τὸν Ἑωσφόρον, ἀλλὰ νὰ εἶσθε πάντοτε ταπεινόφρονες καὶ ὀλιγαρκεῖς, μιμούμενοι καὶ κατὰ τοῦτο τὸν Σωτῆρα ἡμῶν, ὅστις δὲν εἶχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι καὶ ὅστις ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ Σταυροῦ. Μίαν δὲ ἀκόμη ἐντολὴν δίδω πρὸς ὑμᾶς, ἀγαπητά μου τέκνα, καὶ παρακαλῶ νὰ ἐκπληρώσητε ταύτην. Ὅταν ἡ ψυχή μου ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ σώματος τούτου, νὰ παραλάβετε καὶ νὰ θάψετε αὐτὸ εἰς τὸ παλαιὸν Μοναστήριον, ὅπου μοὶ άπεκαλύφθη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ ἵνα μένῃ ἄγνωστος ὁ τόπος τῆς ταφῆς μου καὶ οὕτω ἀποφεύγεται ἡ συρροὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἀφοῦ εἶπε τοὺς λόγους τούτους ὁ Ὅσιος Σεραφείμ, ἀνέπεμψε τὴν τελευταίαν αὐτοῦ προσευχὴν καὶ οὕτω προσευχόμενος ἀπῆλθε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Πλάστην, τὸν ὁποῖον ἐκ τῆς βρεφικῆς του ἡλικίας ἐπόθησε καὶ μετ’ αὐταπαρνήσεως ἠκολούθησεν, ἀναλαβὼν ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτοῦ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, μεθ’ οὗ ἐβάδισε τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν, τὴν ὁποίαν ἔδειξεν ό Κύριος πρὸς τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτόν.