ΣΕΡΑΦΕΙΜ ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν συνεκάλεσεν ἡμᾶς, ὦ φιλόχριστοι ἑορτασταί, εἰς φαιδρὰν καὶ χαρμόσυνον πανήγυριν, ἐν τῇ ἐαρινῇ ταύτη ἡμέρᾳ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ τῶν πτηνῶν γλυκὺ ᾆσμα καὶ ἡ εὐωδία τῶν ἀνθέων εὐφραίνουσι τοὺς ἀνθρώπους καὶ καθιστῶσιν αὐτοὺς ζωηροτέρους. Διότι τὴν λαμπρὰν αὐτὴν τοῦ ἔαρος ἐποχὴν καὶ τῆς φύσεως τὴν ὡραιότητα ἐξέλεξεν ὁ Κύριος, ἵνα ἐπικοσμήσῃ καὶ ἡ μνήμη τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἁγίου τούτου, τοῦ ἐν ἀρεταῖς καὶ θαύμασι διαλάμψαντος Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σεραφείμ, ὅστις, ὡς ἀστὴρ φαεινός, ἀνέτειλεν ἐν τῷ λαμπρῷ τῆς Ἑλλάδος ὁρίζοντι, κατὰ τὰς ζοφερὰς τῆς δουλείας ἡμέρας.
Ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος, ὁ τῶν Ἀσκητῶν μέγιστος, ὁ ἐν θαύμασι δοξασθεὶς Σεραφείμ, πατρίδα εἶχε τὸ νῦν καλούμενον Ζέλι, χωρίον μικρὸν ὑποκείμενον εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ Ταλαντίου τῆς Βοιωτίας, γονεῖς ἔχων εὐσεβεῖς καὶ ἐναρέτους. Ἐνῷ δὲ ἀκόμη εὑρίσκετο ὁ Ἅγιος εἰς τὰ σπάργανα, μέγα τι σημεῖον ἐδείκνυε τὴν μετὰ ταῦτα προκοπὴν καὶ ἐπίδοσιν αὐτοῦ πρὸς τὰ πνευματικὰ καὶ ἐδήλου ἐμφανέστατα, ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ σκεῦος ἐκλεκτὸν καὶ δοχεῖον τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Διότι, ἐνῷ ἦτο ἁκόμη βρέφος καὶ ὡς ἐκ τούτου μὴ δυνάμενος νὰ διακρίνῃ τὰς ἡμέρας ἀπὸ τὰς νύκτας ἢ τὸ καλὸν ἀπὸ τοῦ κακοῦ, ὅμως τοῦτο τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, προγιγνῶσκον τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ πνευματικὴν ἄνοδον, ἐφώτιζε καὶ ἐδίδασκε τοῦτον, ὅτι ἡ Τετάρτη καὶ ἡ Παρασκευὴ εἶναι αἱ ἡμέραι τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, τὰς ὁποίας ὀφείλομεν νὰ τιμῶμεν διὰ τῆς ἀποχῆς τῆς τροφῆς. Διὰ τοῦτο κατὰ τὰς δύο αὐτὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἔμενε νῆστις, μὴ θέλων νὰ φάγῃ γάλα, ὡς αὐτὴ ἡ ἰδία ἡ μήτηρ του ἔλεγεν εἰς τοὺς γείτονας. Μόνον δὲ περὶ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀνθέξῃ ἔτι πλέον νηστεύων, ἐθήλαζεν ὀλίγον καὶ ἐκοιμᾶτο.
Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν ἑπτὰ ἐτῶν, οἱ γονεῖς του παρέδωκαν τοῦτον πιθανῶς εἰς τὸν Ἐφημέριον τοῦ χωρίου, ἵνα ἐκμάθῃ τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὁ δὲ φιλομαθὴς καὶ ἀγαθὸς παῖς, καλῆς φύσεως ὢν καὶ λίαν ἐπιμελής, ᾐσθάνετο μεγάλην ἀγάπην πρὸς τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ μετὰ ζήλου πολλοῦ ἐμελέτα καὶ ἐμάνθανε τὰ ὑπὸ τοῦ διδασκάλου ὁριζόμενα μαθήματα.