Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΣΕΡΑΦΕΙΜ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Δομποῦ τῆς Λεβαδείας ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Τότε οἱ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι γονεῖς αὐτοῦ, ἀφοῦ ἤκουσαν τοὺς λόγους τοῦ προσφιλοῦς αὐτῶν υἱοῦ, ἐχάρησαν μὲν διὰ τὴν θερμὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν τελείαν πρὸς τὸν Χριστὸν ἀφοσίωσιν αὐτοῦ, ἐλυπήθησαν ὅμως σφόδρα καὶ ὡς θανατηφόρα βέλη διεπέρασαν τὰς πρὸ ὀλίγου εὐφραινομένας καρδίας των οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ τέκνου των. Διότι ἡ ἀπομάκρυνσις αὐτοῦ μέγα κενὸν θὰ κατέλειπε καὶ μεγάλην κατήφειαν θὰ ἐπροξένει ὄχι μόνον εἰς τοὺς γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰς ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους τοῦ χωρίου ἐκείνου, διότι θὰ ἐστεροῦντο τοσοῦτον ἐναρέτου νέου, τοῦ ὁποίου ὁ βίος ἦτο δι’ αὐτούς, ὡς εἴπομεν, ἄριστον παράδειγμα τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ καθήκοντος.

Ταῦτα λοιπὸν διαλογιζόμενοι οἱ γονεῖς αὐτοῦ, προσεπάθουν διὰ λίαν συγκινητικῶν λόγων νὰ ἀποτρέψωσιν αὐτὸν ἀπὸ τῆς ἀποφάσεώς του ταύτης, ἔλεγον δὲ μετὰ δακρύων καὶ διακοπτομένης ὑπὸ τῶν λυγμῶν φωνῆς· «Τέκνον, ἐὰν σὺ ἀπέλθῃς εἰς Μοναστήριον, ποίαν θὰ ἔχωμεν ἡμεῖς παρηγορίαν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον καὶ βακτηρίαν κατὰ τὸ γῆρας ἡμῶν; Τὶς θέλει ἀνακουφίσει ἡμᾶς εἰς τὰς πικρίας τοῦ βίου τούτου καὶ μάλιστα κατὰ τὰς πονηρὰς ταύτας ἡμέρας τῆς πικρᾶς δουλείας τοῦ ἀλλοφύλου Ἀγαρηνοῦ, ἐὰν μὴ σύ, τέκνον ποθητὸν καὶ πολυαγάπητον, τὸ ὁποῖον διὰ τῆς καλῆς πολιτείας σου καὶ τῆς πρὸς πάντας τοὺς ἀνθρώπους συμπεριφορᾶς σου, καθὼς καὶ τῆς γλυκύτητός σου, ποτίζεις τὰς πληγωθείσας ἡμῶν καρδίας μὲ τὸ γλυκὺ βάλσαμον τῆς παρηγορίας; Ἂν λοιπὸν σύ, τέκνον, ἐγκαταλείψῃς ἡμᾶς τοὺς γέροντας καὶ ἀσθενεῖς γονεῖς σου καὶ ἀπέλθῃς εἰς Μοναστήριον, κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν σου, πρὸς ποῖον θέλομεν ἀποβλέψει ἡμεῖς καὶ παρὰ τίνος θὰ ἀναμένωμεν βοήθειαν; Μὴ ἀποφασίσῃς, τέκνον, νὰ ἐγκαταλείψῃς ἡμᾶς ἐρήμους εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἀλλὰ μεῖνε πλησίον μας ἕως ὅτου παραδώσῃς ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν καὶ τότε ὕπαγε εἰς τὰ Μοναστήρια καὶ τὰς ἐρήμους, ἵνα εὕρῃς τὴν παρὰ σοῦ ποθουμένην ἐν Κυρίῳ ἡσυχίαν καὶ ἀνάπαυσιν».

Ταῦτα ἔλεγον, μετὰ δακρύων οἱ γονεῖς τοῦ Ὁσίου, πρὸς αὐτὸν ἀτενίζοντες καὶ ὡσὰν νὰ ἀνέμενον συγκατάθεσιν αὐτοῦ. Ἀλλ’ ὁ στερρὸς οὗτος ἀδάμας τῆς ἀρετῆς, ὁ νεαρὸς Σωτήριος, διότι οὕτω τότε ἐκαλεῖτο ὁ Ἅγιος, ἔρριψε μὲν βλέμμα συμπαθείας καὶ υἱϊκῆς στοργῆς πρὸς τοὺς κλαίοντας καὶ πονοῦντας γονεῖς του, συνετρίβη ἡ εὐαίσθητος καρδία του,