ἀλλὰ παρέμεινεν ἀμετάτρεπτος εἰς τὴν παρ’ αὐτοῦ ληφθεῖσαν ἀπόφασιν, ὑπακούων περισσότερον εἰς τὴν θείαν κλῆσιν τὴν καλοῦσαν αὐτὸν εἰς τὸ στάδιον τῶν ἀγώνων, ὡς καὶ εἰς τὴν πλήρη αὐταπάρνησιν, παρὰ εἰς τὴν συμπαθῆ φωνὴν τῶν γονέων του. Ἐρρίφθη λοιπὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτῶν καὶ τούτους περιπτυχθεὶς ἠσπάσθη τὴν δεξιὰν αὐτῶν καὶ μετέβη εἴς τι Μονύδριον, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τιμώμενον, μίαν δὲ ὥραν άπὸ τοῦ χωρίου ἀπέχον καὶ κείμενον ἐπὶ τοῦ ὄρους τοῦ λεγομένου Κάρκαρα.
Πλησίον τοῦ ὄρους αὐτοῦ ἀνήγειρεν ὁ Ὅσιος μικρὸν ναὸν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Σωτῆρος καὶ οἰκίσκον ἐντὸς σπηλαίου τινός, οὗτινος ὑπολείμματα σῴζονται μέχρι σήμερον, οἱ δὲ κάτοικοι τῶν πέριξ χωρίων καλοῦσιν Ἀσκητήριον τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ. Πλησίον δὲ τούτου ὑπάρχει ἕτερος Ναὸς πρὸς τιμὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τιμώμενος καὶ κελλία τινά, τὰ ὁποῖα, καθὼς λέγουσιν οἱ γέροντες, ἀνήγειραν οἱ κάτοικοι τῆς Ἐλατείας εἰς καιρὸν λοιμικῆς νόσου, ὁπότε, φεύγοντες τὸν κίνδυνον, κατέφυγον εἰς τὸν Ναὸν τοῦτον ἐπιζητοῦντες τὴν προστασίαν τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου. Ἐντὸς λοιπὸν τοῦ ὡς ἄνω σπηλαίου παρέμεινεν ἐπ’ ἀρκετὸν χρόνον ὁ Ἅγιος, ἀγωνιζόμενος μὲ ἀγρυπνίας καὶ προσευχάς, ὡς καλὸς ἐργάτης τοῦ μυστικοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου καὶ γνήσιος φίλος τοῦ Δεσπότου ἡμῶν Χριστοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως τὴν πνευματικὴν αὐτοῦ ἡσυχίαν ἐτάραττον αἱ συχναὶ ἐπισκέψεις τῶν γονέων αὐτοῦ καὶ συγγενῶν καὶ φίλων, ἐγκατέλειψε τὸ προσφιλὲς εἰς αὐτὸν σπήλαιον καὶ μετέβη εἱς τὸ πλησίον τοῦ Ταλαντίου κείμενον Ἱερὸν Μοναστήριον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ πάλιν ἐνοχλούμενος ὑπὸ τῶν συχνῶν ἐπισκέψεων τῶν συγγενῶν αὐτοῦ, δὲν ἠδυνήθη νὰ παραμείνῃ πλέον τῶν ἓξ μηνῶν.
Ἀναχωρήσας ὅθεν ἐκεῖθεν καὶ τὴν ἔρημον ἐπιζητῶν, ὡς ἄλλη τις τρυγὼν φιλέρημος, ἔφθασεν εἰς τὸ Σαγμάτιον ὄρος, ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὁποίου ὑπάρχει Μοναστήριον τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος καὶ κείμενον μεταξὺ Θηβῶν καὶ Εὐβοίας, εἰς τὸ ὁποῖον ὑπάρχει μέγα τεμάχιον τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου παρέδωκε τὸ πνεῦμα ὁ Σωτὴρ τῆς ἀνθρωπότητος. Τοῦτο ἐδώρησεν εἰς τὴν Μονὴν ταύτην ὁ εὐσεβὴς αὐτοκράτωρ Ἀλέξιος ὁ Κομνηνὸς διὰ χρυσοβούλλου αὐτοῦ γράμματος, ἵνα οἱ εἰς τὴν Μονὴν ταύτην ἀσκούμενοι Μοναχοὶ ἔχωσι τὸν οὐράνιον τοῦτον θησαυρὸν βοήθειαν καὶ σκέπην εἰς τὴν σταδιοδρομίαν τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτῶν βίου.