Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΣΕΡΑΦΕΙΜ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Δομποῦ τῆς Λεβαδείας ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Τοιαῦτα θαύματα καὶ μέχρι σήμερον ἔτι τελοῦνται διὰ τῶν ἱερῶν τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ Λειψάνων, πολλοὶ δέ, ὑπὸ δεινῶν ἀσθενειῶν κατεχόμενοι καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν μεσιτείαν τοῦ Ἁγίου ἐπικαλούμενοι, λαμβάνουσι τὴν ποθουμένην αὐτῶν ὑγείαν. Ὄχι δὲ μόνον ἀνθρώπους ἐθεράπευεν ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ διὰ τῆς προσευχῆς του, ἀλλὰ καὶ λίθον παμμεγέθη ἀποκοπέντα καὶ ἀπειλοῦντα καταστροφὴν τῆς νεοδμήτου Ἐκκλησίας ἐσταμάτησε καὶ σμῆνος ἀκρίδων ἐξεδίωξε καὶ καταστρεπτικὰ θηρία ἐθανάτωσε, ὡς θέλετε ἀκούσει ἐν συνεχείᾳ.

Ὅτε ἐκτίζετο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἱεροῦ Μοναστηρίου καὶ οἱ τεχνῖται ἔκοπτον πέτρας ὀλίγα βήματα ἄνωθεν τῆς Ἐκκλησίας, αἴφνης ἀπεκόπη ἐκ μιᾶς πέτρας σῶμα ὑπερμέγεθες, ὅπερ κλῖναν πρὸς τὰ κάτω θὰ ἔπιπτε καὶ σπουδαίως θὰ ἔβλαπτε τὴν Ἐκκλησίαν, ἂν δὲν εὑρίσκετο πρὸ τῆς ἀποκοπείσης πέτρας ὁ Ἅγιος Σεραφείμ, ὅστις, ὑψώσας τὴν ράβδον του, εἶπε· «Παναγία Τριάς, βοήθησον ἡμᾶς». Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Ἐστάθη ἡ πέτρα ἐπὶ τῆς αὐτῆς κατωφεροῦς θέσεως, εἰς τὴν ὁποίαν λαβοῦσα τὴν ὁρμὴν αὐτῆς ἔμελλεν, ἀνατρεπομένη, νὰ παρασύρῃ καὶ καταστρέψῃ μέγα μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πέτρα αὕτη, ὕψους καὶ πάχους πλέον τῶν δέκα μέτρων, φαίνεται μέχρι σήμερον στηριζομένη ἐπὶ τῆς ὀξείας αὐτῆς ἄκρας καὶ πρὸς τὰ κάτω κλίνουσα, πρὸς μαρτυρίαν τοῦ θαυμασίου γεγονότος, τὸ ὁποῖον ἐν ὅσῳ ὑφίσταται τὸ Μοναστήριον θέλει κηρύττει δι’ ἀλαλήτου φωνῆς τὴν ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν μεγάλην αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν.

Ἄλλοτε πάλιν σμῆνος ἀκρίδων κατέτρωγε τοὺς πέριξ τοῦ Μοναστηρίου καρπούς, ἀπειλοῦν καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ καρποφόρα δένδρα, ἤτοι τὰς ἐλαίας, τὰς συκᾶς καὶ τὰς ἀμυγδαλέας. Ὁ δὲ Ἅγιος, μαθὼν παρὰ τοῦ Οἰκονόμου τοῦτο, ἐξῆλθε τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἀφοῦ μετέβη εἰς τὸν τόπον ὅπου τὸ φθοροποιὸν ἔντομον ἐλυμαίνετο τοὺς καρπούς, ἐγονάτισε καί, προσευχηθείς, ἐχάραξεν εἰς τὸν ἀέρα διὰ τῆς ράβδου αὐτοῦ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἀπῆλθε. Τὴν δὲ ἑπομένην ἐπληροφορήθη, ὅτι ὅλον τὸ σμῆνος τῶν ἀκρίδων ἔφυγε καὶ ἐπνίγη εἰς τὴν θάλασσαν.

Ἀνατολικῶς τοῦ Μοναστηρίου καὶ εἰς ἀπόστασιν δέκα περίπου λεπτῶν τῆς ὥρας εἶχεν ὁ Ἅγιος τοποθετήσει τὰς κυψέλας μὲ τὰς μελίσσας τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἐπιστάτην ἵνα φυλάττῃ καὶ περιποιεῖται ταύτας. Ἀλλὰ πέριξ τῶν κυψελῶν ἐνεφώλευεν ἄρκτος, ἥτις, ἐλθοῦσα διὰ νυκτός, ἔφαγεν ἓν ὁλόκληρον σμῆνος μελισσῶν καὶ πολλὰς ἄλλας κυψέλας ἀνέτρεψε, σοβαρῶς βλάψασα τὰς μέλισσας.