ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ χαριτώνυμος καὶ νέος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ὁ κοινῶς λεγόμενος Νάννος, ἐγεννήθη εἰς τὴν μεγαλούπολιν Θεσσαλονίκην· ὁ πατήρ του ὠνομάζετο Ἰωάννης, ἡ δὲ μήτηρ του Θωμαΐς. Κατήγοντο δὲ ὁ μὲν πατὴρ αὐτοῦ ἀπὸ τὸ χωρίον Γυναικόκαστρον τὸ τότε ὀνομαζόμενον Ἀβρὲτ-Ἰσσάρ, κείμενον εἱς τὴν κοιλάδα τοῦ ποταμοῦ Ἀξιοῦ, τριάκοντα πέντε (35) χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην, ἡ δὲ μήτηρ του ἀπὸ ἄλλο χωρίον, Κολόβι ὀνομαζόμενον, κείμενον πλησίον τοῦ Πολυγύρου τῆς Χαλκιδικῆς, πλὴν ἀνετράφησαν καὶ οἱ δύο εἰς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ἐκεῖ ὑπανδρεύθησαν καὶ ἐτεκνοποίησαν. Ἐπειδὴ δὲ τὸ εὐλογημένον τοῦτο παιδίον ἐγεννήθη τὴν παρομονὴν τῆς ἑορτῆς τῶν Γενεθλίων τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τὸ ὠνόμασαν οἱ γονεῖς του Ἰωάννην. Μετὰ ταῦτα ὁ πατήρ του, ἐπειδὴ δὲν ἐκέρδιζεν ἀρκετὰ ἀπὸ τὴν τέχνην του εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἄφησεν ἐκεῖ τὴν οἰκογένειάν του καὶ ἐταξίδευσεν εἰς τὴν Σμύρνην, ὅπου ἤνοιξεν ὑποδηματοποιεῖον, ἐργαζόμενος δὲ τὴν τέχνην του ἔστελλε τὰ ἀπαραίτητα εἰς τὸν οἶκόν του. Ἄλλοτε πάλιν ἐπήγαινεν ὁ ἴδιος πρὸς ἐπίσκεψιν τῆς οἰκογενείας του, καὶ ἀφοῦ ἔμενεν ἐκεῖ ὀλίγον διάστημα, ἐπέστρεφε πάλιν εἰς τὴν Σμύρνην. Ὅταν ὁ πρῶτος του υἱὸς Θεόδωρος ἐμεγάλωσε, τὸν ἐπῆρε μαζί του εἰς τὴν Σμύρνην, καὶ τὸν ἔμαθε τὴν τέχνην του. Ὅταν δὲ ἦλθεν εἰς ἡλικίαν καὶ ὁ Ἰωάννης, περὶ τοῦ ὁποίου εἶναι ἐνταῦθα ὁ λόγος μας, τὸν ἐπῆρε καὶ αὐτόν, καὶ τὸν ἔμαθε τὴν ἰδίαν τέχνην.

Ὁ πρῶτος ἀδελφός, ὁ Θεόδωρος, ἐγνώριζε γράμματα ἐπειδὴ δὲ ἦτο εὐσεβὴς καὶ φιλόστοργος υἱός, ὁσάκις εὕρισκε καιρόν, ἀνεγίνωσκε Βίους Ἁγίων καὶ ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία. Ὁ δὲ εὐλογημένος Ἰωάννης, ἂν καὶ ἦτο ἀγράμματος, εἶχεν ὅμως μεγάλην ἀγάπην εἰς τὴν ἀκρόασιν τῶν ἀναγινωσκομένων, καὶ μὲ πολλὴν προσοχὴν ἤκουεν ὅσα ἀνεγίνωσκεν ὁ ἀδελφός του. Ἰδιαιτέρως κατενύγετο ὁ Ἰωάνννης ἀπὸ τὴν ἀκρόασιν τῶν Βίων τῶν Ἁγίων καὶ συχνὰ ἐξεδήλωνε ζωηρὰν τὴν ἐπιθυμίαν νὰ κάμνῃ ὅλας ἐκείνας τὰς καλὰς πράξεις ποὺ ἤκουεν ἀπὸ τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα. Δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ὁ Ἰωάννης καθημερινῶς ἐπρόκοπτεν εἰς τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἄσκησιν τῆς ἀρετῆς. Ἐφαίνετο λοιπὸν ἀπ’ ἀρχῆς νέος χαριτωμένος, στολισμένος μὲ ὅλας ἐκείνας τὰς ἀρετάς, μὲ τὰς ὁποίας χαρακτηρίζονται καὶ γνωρίζονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο καὶ παρὰ πάντων ἐπῃνεῖτο διὰ τὴν ταπεινοφροσύνην του, ἠγαπᾶτο διὰ τὴν σωφροσύνην του καὶ ἐθαυμάζετο διὰ τὸ μνημονικόν του.