«Ἰδού, ταλαίπωρε Ἀνδρέα, ὥσπερ σκύλος μετὰ σκύλων ἐξενύκτισας· ἀλλ’ ἂς ὑπάγωμεν νὰ δουλεύσωμεν, ὅτι ἐγγίζει ὁ θάνατος καὶ ἀλλοίμονον εἰς σέ· ἂς μὴ σὲ πλανᾷ ὁ λογισμός, ὅτι ἔχεις τινὰ νὰ σὲ βοηθήσῃ εἰς τὴν ὥραν τοῦ θανάτου· διότι κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τοὺς πόνους τῶν καρπῶν αὐτοῦ φάγεται εἰς τὸν καιρὸν τοῦ θανάτου αὐτοῦ· δράμε λοιπὸν μετὰ κόπου καὶ ἂς ὑβρισθῶμεν καὶ ἂς διωχθῶμεν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, διὰ νὰ λάβωμεν δόξαν καὶ τιμὴν παρὰ τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». Τόσην δὲ εὐχὴν ἀπόκρυφον εἶχεν ὁ μακάριος, ὥστε ὁ ψιθυρισμὸς τῶν χειλέων του ἠκούετο μακρόθεν, ὅσοι δὲ τὸν ἔβλεπον ἔλεγον· «Ἴδετε, ἀπὸ τὴν πολλὴν λαύραν ὅπου ἔχει ἡ καρδία του, ἐπειδὴ τὸν πειράζει τὸ δαιμόνιον, ἐξέρχεται τόσος καπνὸς ἀπὸ τὸ στόμα του». Ὅμως δὲν ἦτο καθὼς ἔλεγον αὐτοί, ἀλλ’ ἦτο εὐχὴ ἀκατάπαυστος ὅπου ἐδείκνυε τὰ τοιαῦτα.

Ἡμέραν τινὰ περιεπάτει ὁ μακάριος ἐκεῖ ὅπου ἦσαν πόρναι γυναῖκες παίζων δῆθεν καὶ γελῶν, καθὼς εἶχε συνήθειαν, καὶ ὡς μία ἀπ᾽ αὐτὰς εἶδεν ὅτι εἶναι τρελλός, ἔδραμε καὶ ἁρπάσασα αὐτὸν ἀπὸ τὴν χεῖρα τὸν ἔφερεν ἐντὸς τοῦ οἴκου τῆς ἁμαρτίας. Ὁ δὲ μακάριος Ἀνδρέας, ὁ στερεὸς καὶ ἀδαμάντινος, ὁ κατ’ ἀλήθειαν ἐμπαίκτης τοῦ διαβόλου, δὲν ἠναντιώθη, ἀλλὰ παρευθὺς ἠκολούθησεν· αἱ δὲ ἄλλαι, ὡς τὸν εἶδον, ἔδραμον καὶ τὸν ἐτριγύρισαν ὅλαι· καὶ ἤρχισαν νὰ γελοῦν, καθὼς ἔχουν συνήθειαν, καὶ τὸν ἠρώτων ἀδιάντροπα· «Ταλαίπωρε, πῶς τὸ ἔπαθες αὐτό;». Ὁ δὲ Δίκαιος μόνον ἐγέλα καὶ δὲν ἀπεκρίνετο· ἐκεῖναι δὲ αἱ μιαραὶ τὸν ἐρράπιζον ἐπὶ τοῦ τραχήλου, ἄλλαι δὲ προσεπάθουν νὰ σύρωσιν αὐτὸν εἱς τὴν ἁμαρτίαν. Ὁ δὲ Δίκαιος ἔβλεπε τὸν διάβολον τῆς πορνείας ὅτι ἵστατο εἰς τὸ μέσον αὐτῶν καὶ ἦτο ὡς ἀράπης κατάμαυρος, εἰς δὲ τὴν κεφαλήν του τρίχας δὲν εἶχεν, ἀλλὰ κοπρίαν μὲ στάκτην ἀναμεμιγμένα· τὰ δὲ ὄμματά του ἦσαν ὡσὰν τῆς ἀλώπεκος. Ἐβάσταζε δὲ εἰς τὸν ὦμόν του καὶ παλαιόρρουχον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο τριῶν εἰδῶν δυσωδία, σηπώδης, βορβορώδης καὶ κοπρώδης, ὥστε ἀπὸ τὴν πολλὴν δυσωδίαν ἀηδιάζων ὁ μακάριος ἔπτυε συχνάκις εἰς τὴν γῆν. Βλέπων δὲ ὁ δαίμων ὅτι τὸν ἐσιχαίνετο ἔλεγε τοιαῦτα· «Ἐμένα οἱ ἄνθρωποι μὲ ἔχουν είς τὰς καρδίας των ὡς μέλι γλυκὺ καὶ οὗτος ὁ ἐμπαίκτης τοῦ κόσμου μὲ σιχαίνεται καὶ πτύει;». Ἔβλεπε δὲ αὐτὸν ὁ μακάριος αἰσθητά, αἱ πόρναι ὅμως δὲ τὸν ἔβλεπον παντελῶς.